Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De hardere regionen van het festivalaanbod kennen op vrijdag veel hoogtepunten. Vroeg in de avond zet Celan [foto boven] een indrukwekkend strakke show neer. Het gitaar- en stemgeluid van Chris Spencer zijn zo dominant dat de link met Unsane al snel gelegd is. Zijn stempel is duidelijk groter dan dat van mede-oprichter Ari Benjamin Meyers (ex-Einstürzende Neubauten). Daarbij klinkt Celan vooral industriëler en een tikkeltje minder gemeen dan Unsane.
Het trio Manatees bespeelt zijn instrumentarium even traag als hard, de Little Devil schudt op zijn grondvesten terwijl de stroperige doom/sludgeband zich met overgave door een prima set heen ploetert. Wat dat betreft sorteert Pulled Apart by Horses [foto onder] wat minder effect in de Batcave. Ondanks een enthousiaste presentatie wil het kwartje voor het hippe Britse bandje maar niet vallen.
De twee Fransmannen van Pneu laten zien dat je met weinig middelen maximaal effect kunt bereiken. Hun optreden in 't Buitenbeentje is muzikaal en qua performance ronduit onvergetelijk. De hysterische hink-stap-core drijft de meter constant in het rood, en het publiek wordt, hoewel iedereen praktisch op de tenen van de muzikanten staat, herhaaldelijk verzocht om dichterbij te komen. Pneu bevindt zich midden in de kleine kroeg en wordt omgeven door een kring mensen die het spetterende optreden breed grijnzend aanschouwen.
The Damned [foto onder] bestaat uit oude rotten en dat is ook het soort publiek wat ze trekken. De punknummers in hun set worden gespeeld als klassiekers, wat niet te zeggen is van het newwavegedeelte van het repertoire. De in leren handschoenen en een zonnebril gestoken zanger is daarvan akte. Het succes van Wolves in the Throne Room heeft Altar of Plagues op z'n zachtst gezegd geïnspireerd. Ze spelen laat op de avond voor een goedgevulde en overwegend positieve Extase, een blijk van de populariteit die progressieve black metal momenteel geniet.
Buiten de Loudregionen om moet je vrijdagavond goed zoeken om relevante muziek te ontdekken. tUnE-YaRdS redt de avond van mislukking. Je zou de Amerikaanse nog best kunnen omschrijven als een soort Kimya Dawson met een zekere voorliefde voor Afrikaanse invloeden. Deze dame beschikt over een sterke zangstem en trommelt er bovendien lustig op los. Stel je voor dat Paul Simons Graceland door een antifolkzangeres zou zijn geschreven, dan heb je een idee hoe ze klinkt.
Het optreden van Sleeps in Oysters is vooral leuk omdat er van alles misgaat. Er zijn meteen geluidsproblemen, waardoor de moed in de schoenen zakt. Het korte en zeer chaotische optreden bereikt een merkwaardig hoogtepunt als de blaffende hond van de kroegbaas de zangeres bijna aanvalt, omdat er met speelgoed wordt gerateld. De vrolijk stemmende ambient van de Engelsen verdient zeker een herkansing, maar niet voordat ze even op hun zolderkamertje hebben geoefend.
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-2009-de-vrijdag/19159/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: