Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zelfs op een relaxed festival als Incubate is er behoefte om tot bezinning te komen. De rustige setting van de Pauluskerk dwingt tot luisteren en werkt bovendien inspirerend voor de optredende artiesten. De meesten proberen met weinig middelen veel te bereiken. C.J. Boyd laat horen dat je met alleen basgitaar en een warme zangstem een heel eind komt. De Amerikaan is een vrijzinnige jazzman met sportsokken, die zeker ook de vaste waarden van het singer-songwritervakmanschap apprecieert.
Finn is de Duitse Bon Iver, met hoge stem en heerlijk zweverige songs. De sympathieke Oosterbuur is met redelijk toegankelijke popsongs hard op weg om het publiek voor zich te winnen, totdat hij afsluit met het totaal misplaatste 'I Just Called To Say I Love You'. De overbodige drummer kijkt bovendien de hele tijd verveeld voor zich uit, zodat je toch niet echt van een gedenkwaardig optreden kunt spreken. Jessica Bailiff en Annelies Monseré met Boduf Songs hebben zich voorgenomen op niet de makkelijke weg te kiezen. Met minimale bagage en langzame opbouw weet het drietal intrigerende kamermuziek met barokke stijl neer te zetten. De ontlading blijft helaas uit, waardoor ook dit optreden niet bevredigend is.
Als er ergens op Mars een bar is, dan speelt Jandek daar. De lijkbleke en in zwart geklede muzikant is een onbegrepen talent. De ellenlange pianoballades zijn een wereld op zich, alsof Tom Waits voorgoed in een lsd-trip is blijven hangen. Driekwart van het publiek taait vroegtijdig af. Er valt weinig te zeggen over de taferelen die zich in Paradox afspelen, behalve dat het ronduit fascinerend is om een man te zien die zo eigenzinnig is dat je haast wel moet geloven in buitenaards leven. Dat iemand vijftig albums maakt met klanken die tegen alle muziekwetten in gaan, is natuurlijk een kunst op zich. Er komt een tijd dat iemand Jandek begrijpt. In Paradox lijkt dat moment niet zo heel ver weg.
De zaterdag is vooral een dag van rituelen. Zoals te verwachten zorgt de vele ophef om de performance van de Oostenrijkse kunstenaar Hermann Nitsch voor veel extra publiek, en blijft het protest steken bij wat spandoeken en flyers. De aanwezige politie en beveiliging slaat het allemaal rustig gade, terwijl Nitsch zijn offerritueel ongestoord kan uitvoeren. Toeschouwers staan midden tussen de verschillende opstellingen in. Dat creëert een spontaan effect terwijl het tegelijkertijd bijna onmogelijk is om alles goed te kunnen zien. De reacties variëren van 'tegenvallend' tot 'choquerend'. De combinatie van witte lakens, naakte vrouwen, varkensingewanden en liters bloed is op zijn minst bijzonder en zeker esthetisch te noemen.
Ook de belangstelling voor Wardruna, dat 's avonds in een amfitheater in de Oisterwijkse bossen speelt, is groot. En terecht, want hoewel de neofolk van twee cultfiguren in de Noorse blackmetalwereld het publiek niet onverdeeld laat, missen de bezwerende tonen op de door fakkels verlichte locatie, die een uitstekende akoestiek heeft, hun uitwerking niet. Dit soort zeldzame concerten voorziet Incubate van zijn unieke karakter.
In Extase wil het allemaal niet erg vlotten op zaterdag. An Emerald City zorgt met dromerige, met percussie verrijkte postrock voor een te hoog sprookjesgehalte. Vervolgens besluit een aantal hardcorebands in de verkeerde volgorde te spelen. The Number 12 Looks Like You staat op het tijdstip van Your Demise, en kan niet kiezen tussen lang echoënde soundscapes, jazzintermezzo's en staccato riffaanvallen. Technisch wordt er knap gemusiceerd maar het optreden raakt feitelijk kant noch wal. Later wordt tijdens Misery Signals [foto] een te lompe moshaap nog naar buiten gewerkt door een beveiliger.
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-2009-de-zaterdag/19160/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: