Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Action Beat [foto hierboven] bestaat uit vier gitaristen, drie drummers en een bassist, die precies doen wat de bandnaam suggereert: opzwepende ritmische muziek maken. Een goede band om de nieuwe festivaldag mee te beginnen.
Alleen gaat Eklin dan weer precies de andere kant op. De Groningse band, die eerder bekendstond als Adept, maakt in het volkomen duister dromerige soundscapes met een donkere ondertoon. Sfeervol, maar soms ook wat landerig.
Het is dan aan Citay [foto hieronder] om de boel weer vlot te trekken. De Amerikanen proberen het wel, maar ondanks een professionele uitstraling waar menige Incubateband nog een puntje aan kan zuigen, lukt dat niet. Citay doet in hapslikwegpoprock, denk The B-52's voor de positieve kant, 4 Non Blondes voor de negatieve, maar dan met uitgebreide Thin Lizzy-gitaarsolo's. De combinatie werkt totaal niet.
Waar Citay dan nog faalt door iets origineels te proberen, daar blijkt This Will Destroy You
[foto hieronder] de zoveelste post-rockband die klinkt als al die andere post-rockbands.
Dat Circle [onderste foto] een beetje een aparte band is mag genoegzaam bekend zijn. Maar wat de Finnen momenteel doen is zelfs naar hun standaarden rááááár. De band die zijn reputatie bouwde op artistiek verantwoorde krautrockjams, zit nu in zijn new wave of Finnish heavy metalincarnatie, inclusief hard en hoog zingende frontman in homo-erotisch bondage matrozenpak. De rest van de band houdt het bij glimmende spandex broeken, bij één gitarist met zijn sokken eroverheen. De motorikgrooves worden aangevuld met glamrockhysterie, inclusief het bijbehorende schmieren op het podium en pesterige semifreejazzintermezzo's. Die afwisseling maakt het lastig een puur muzikaal oordeel te geven over het optreden. Als performance staat het echter als een huis.
Ook The Skull Defekts zijn lichtelijk excentriek (hoewel normaal vergeleken met Circle). Beide gitaristen zijn vooral erg van de gekke danspasjes. De muziek nodigt daartoe ook wel uit. De Zweden brengen namelijk een overtuigende mix van gitaarnoise en tribale percussie, voor de ene helft uitgevoerd op een drumstel en voor de andere helft op twee lege jerrycans.
Wino is een legende in de doom metal, alleen al vanwege zijn rol in Saint Vitus. De man met het grijze indianenhoofd heeft een zeer kenmerkende dramatische stem en kan als hij wil ook uitstekend gitaarspelen. Maar wie Wino in zijn diverse projecten aan het werk gezien heeft, weet dat hij ook een aartsrommelaar is. Nooit zal er eens strak en geconcentreerd doorgemusiceerd worden. Bij zijn akoestische solo-optreden in de Pauluskerk is het niet anders. Veel gerommel met apparatuur en slordig spel. Toch zijn er een paar momenten dat het ineens goed gaat en te horen valt waar de reputatie van deze muzikant op gebaseerd is. (MtH)
Hall Of Fame is zaterdagavond het terrein van nieuwe thrashbands in oude jasjes. Warbringer zweept aan het einde van zijn overtuigende optreden het publiek op door meermaals aan te kondigen dat het laatste nummer dadelijk voltrokken zal worden. Hoewel Warbringers discografie feitelijk weinig toevoegt aan de klassieke thrash uit de jaren tachtig, is de meerwaarde van de live-ervaring er duidelijk wel.
Hetzelfde geldt voor Skeletonwitch. De met Flying V's gewapende woeste neanderthalers ontstijgen de afmetingen van het kraakpand met een show van stadionproporties. Skeletonwitch is aan het einde van zijn tour verre van moegestreden, wat resulteert in een zeer strak en overdonderend optreden.
De belangstelling voor een van de laatste optredens in de Little Devil is groot, terwijl Switchblade verre van toegankelijk is. Het duo, slechts bestaande uit een drummer en een gitarist, weigert zich over te geven aan de verleidingen van een rocktempo, en blijft het publiek plagen met schijnclimaxen. Wie daar zo laat op de avond nog op ingesteld is, weet zich snel genoeg meegesleept door de gruizige doemklanken, al laat het optreden het publiek niet onverdeeld. (RvE)
Het optreden van Gunslingers [foto hierboven] is tegelijk het beste en het slechtste van de zaterdag. Café 't Buitenbeentje is niet geschikt voor de toeloop die Satans eigen surfrockband - op basis van internetcultstatus - bij zijn eerste Nederlandse optreden veroorzaakt, en puilt helemaal uit. Een mini-Duisburg lijkt op de loer te liggen, maar het blijft bij heel erg plakkerig op elkaar staan. Frontman Gregory Raimo blijkt dan ook nog het onuitstaanbare van meestergitaristen en Fransen te combineren. Halverwege een nummer afkappen want "ze zound of ze guitar iz not good", heel erg lang stemmen, eerst wel over de PA spelen, dan weer niet, dan toch maar weer wel, dat soort kuren. Zelfs zijn eigen drummer maant hem luidkeels tot doorspelen. Tot overmaat van ramp begeeft ook zijn versterker het nog een gegeven moment. Maar als het trio dan eindelijk speelt, is het ook werkelijk fenomenaal. De drummer en bassist leggen een keiharde en loeistrakke groove neer, waaroverheen Raimo een onmogelijk geachte symbiose van Dick Dale en J. Mascis weet te bewerkstelligen. Waanzin van zo'n niveau dat de lp's na afloop als warme broodjes over de toonbank gaan. Ondanks Raimo's pogingen het publiek zo veel mogelijk tegen zich te keren.
In de V39 kelder is het ondertussen feest, want daar draait Daniel Haaksman de vetste cumbia- en electroplaten. Vol concessies aan de goede smaak, alles om die dansvloer vol te krijgen. Dat lukt naarmate de set vordert steeds beter. Het enige nadeel aan Haaksmans set is dat de veel tragere dubstep die de rest van het nachtprogramma domineert nogal lusteloos overkomt, hoe diep de bassen ook brommen. (MtH)
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-2010-zaterdag/20659/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: