Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Should we do one about dying or jerks?", vraagt Elisa Ambrogio in een van de sporadische bindteksten die de stomende set van Magik Markers in Extase aaneenrijgen. "Jerks!" zet een volgende episode in van een concert dat melodie, noise, chaos en theater op een interessante manier verbindt. Laten dat nu net de ingrediënten zijn op basis waarvan Magik Markers al dertien jaar interessante muzikale paden bewandelt tussen no wave, noise en - vooral sinds het recente Surrender to the Fantasy - pop. Catchy baslijnen brengen vaak orde in de chaos, maar het is vooral de intensiteit die deze wisselwerking voortbrengt die het concert van de ene climax naar de andere brengt. Uiteraard is er ook een glansrol weggelegd voor frontvrouw Ambrogio, die zich met haar gitaar in alle bochten wringt om melodie en dissonantie te verzoenen in een energieke cocktail.
Carter Tutti Void is een van de weinige bands die dit jaar te zien zijn op het grote podium van de 013. Gezien de eerder beperkte opkomst zou dit concert wellicht beter tot zijn recht zijn gekomen in een intiemere locatie. Ingesloten door visuals brengt het drietal - Chris Carter en Cosey Fanni Tutti aangevuld met Nik Colk Void van Factory Floor - werk dat verder bouwt op Transverse. Carter beperkt zich tot electronica, maar de beide vrouwen grijpen daarnaast wel eens naar zwaar vervormde snaarinstrumenten om het geheel wat bij te kleuren. Toch weet het resultaat niet echt te boeien. De groep heeft niet de begeestering om de eerder traditionele jarentachtig-aanpak actueel te laten klinken.
Mick Barr sluit de Paradox af. De palmares van deze avant-garde metalgitarist lijkt eindeloos. Zo stond hij de dag ervoor nog met Krallice, een van zijn vele bands, in de Midi. Vanavond staat hij alleen op het podium. Zijn eerste nummer, een uitgesponnen metalsolo die ruim een half uur inneemt, klinkt bevreemdend, maar verveelt geen seconde. Door de gitaar uit het compacte metalgeluid te distilleren, schept Barr een surreële sfeer die de muziek tot de essentie herleidt. Sporadische kreten vullen dit bizarre werkstuk aan. In een bisnummer, waarmee hij het overige kwartier invult, kiest Barr voor een minimaler gitaarspel dat, aangevuld met zijn gekrijs, in zekere zin in de buurt van Khanate komt. Bevreemdend, maar heel sterk.
Foto Magik Markers van Jan Rijk, foto van Carter Tutti Void Jan Rijk, foto van Mick Barr van Niels Vinck, Incubate Tilburg (CC BY-NC-ND 2.0)
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-de-donderdag-5706/25305/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: