Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na de vierendeling van Incubate maakt Tilburg zich op voor de eerste septembereditie nieuwe stijl. Dit (lange) weekend zal blijken of het festivalconcept ook met minder acts en minder dagen overeind blijft.
Donderdag: volle bak, tamme sfeer
Op donderdagavond kan men alvast opgelucht ademhalen; de opkomst is namelijk dik in orde. Het negenkoppige Golden Dawn Arkestra opereert in de geest van Incubate-alumni Sun Ra Arkestra en Goat. Ondanks de wierook en voodoomaskers is hun show een ware vreugdedans. De swingende mix van soul, afrobeat en p-funk tovert een glimlach op ieders gezicht. Hier en daar gaan zelfs voorzichtig wat voetjes van de vloer.
Toch kan de warme gloed van Golden Dawn Arkestra de koudwatervrees van het 013-publiek niet helemaal overwinnen, daarvoor is de sfeer op het podium te relaxed. De betoverende dans van de leadzangeres met een led-hoepel is het visuele hoogtepunt van de show en was een ideaal sluitstuk geweest. Op een ander moment in het festival had het dak eraf kunnen gaan, nu slaagt het collectief vooral in zijn missie om veel zieltjes te winnen voor zichzelf en voor Incubate.
In Extase lijkt The Cult of Dom Keller maar niet te kunnen kiezen tussen zweven of rocken. Daardoor blijft het optreden nogal onbestemd in het midden hangen en komt het Britse kwartet vanavond meer als een luister- dan een liveband over.
Tekenend voor de sfeer van de avond is het optreden van undergroundsuperster Thurston Moore en zijn band. Bijna schoorvoetend betreden de bandleden het podium, in stemmig zwart gekleed. Bassiste Debbie Googe kruipt zo dicht mogelijk tegen de drumkit aan. Op navenante wijze komt het optreden van Thurston Moore Group [foto hieronder] op gang: langzaam maar zeker. De schaamteloze muziekstandaard met tekstvellen illustreert het totaal ontbreken van opsmuk. Moore presenteert nieuwe nummers als try-outs, terwijl de nog te verschijnen plaat al lang en breed is opgenomen. Achter de achteloze façade schuilt een indieband van wereldformaat met gitaristen die afwisselend dromerig en noiserockend met elkaar duelleren, natuurlijk in de beste traditie van Sonic Youth. Piepend en krakend ontsteekt zich op het podium een heilig vuur. Het publiek aanschouwt het echter vrij gelaten.
Vrijdag heeft zijn momenten
Als de nieuwe generatie het laat afweten, kunnen we altijd nog een beroep doen op senioren uit de Nederlandse hardcorescene. Paranoid State heeft maar drie leden nodig om een volvette sound neer te zetten. Bassist Gideon Ferrero maakt met zijn complete spel en vele meezingpartijen de noodzaak van een vierde bandlid overbodig. De stijl van Paranoid State is behalve snel vooral energiek en hoekig; de drums, de zang, de riffs, alles heeft een enorme drive.
In 013 voert Shackleton voor de laatste keer zijn project Powerplant op. Een buitenkans, en Incubate laat zich de betoverende mix van soundscapes, percussie en elektrische vibrafoon goed smaken.
Ondertussen doet Venom Prison [foto hieronder] pogingen om met Morbid Angelriffs en moshbreaks Little Devil in beweging te krijgen. Vooral de monsterlijke vocalen van de tengere zangeres maken indruk. Jammer dat de deathcoreband maar een paar handenvol mensen weet te trekken. Een klassieker genre als straightedge hardcore vindt gretiger aftrek. Het vurige Vitamin X zet Extase routineus op z'n kop. De enige onderbreking van de chaos vooraan vormt de georkestreerde wall of death tijdens 'Random Violence'. Een vreemde gewaarwording bij dit type hardcoreband.
Een bezoek aan Paradox geeft de avond vrijwel altijd een impuls. Aiden Baker en Tomas Järmyr - graag geziene gasten op Incubate - begeven zich met zware en ongrijpbare gitaarklanken versus hectische, springerige drums mijlenver uit elkaar. Op zorgvuldig opgebouwde hoogtepunten weten ze elkaar echter te vinden en is de eruptie van klanken even verontrustend als overdonderend.
Waar shoegaze traditioneel alleen leunt op de donkere sfeer, weet Nothing flink wat extra gewicht in de schaal te leggen. Rauwe energie zorgt behalve voor een loodzware sound voor een flinke peut extra spektakel. Keihard beukend sleept de band een spoor van verwoesting door Extase, waar op een gegeven moment zelfs een heuse shoegazepit ontstaat. Intensief toeren heeft Nothing op dit niveau gebracht. Dit is het schoolvoorbeeld van een live-ervaring die veel toevoegt aan de albums en tevens een verwoestende afsluiting van de Incubatevrijdag.
De zeer matige zaterdag
Als de zaterdagavond al een eindje op gang is, kampt Little Devil tijdens Lambs [foto hieronder opnieuw met een tegenvallende opkomst; onbekend maakt onbemind. Wat ook niet helpt is dat de Italiaanse sludgemetalband nauwelijks samenhangende nummers uitbraakt. Riffs en breaks worden volgens een knip- en plakprincipe aan elkaar geschakeld. Het enthousiasme van de band biedt enige solaas en zo krijgen de weinige aanwezigen in ieder geval nog wat karakter voor de kiezen.
De storm die An Ocean of Storms weet te veroorzaken speelt zich vooral af in een glas water. In feite is er weinig aan te merken op de licht verteerbare postrock van de Tilburgse band. Het spel is strak en aan dynamiek is geen gebrek. Wie zich echter nog wil onderscheiden in deze overvolle vijver mag wel wat harder uit de bocht gieren, zeker live, want binnen de lijntjes van het genre is alles al gezegd en gedaan.
Opvallend veel mensen weten de V39-kelder te vinden voor een breed aanbod genreoverschrijdende acts. Het Belgische Maze is er zo een. Het onverstoorbaar doordreunen en het gebrek aan melodie doet denken aan Sleaford Mods, een vergelijking die spaak loopt zodra de schriele vocalen hun intrede doen. Postpunk, samples, noise en dogmatische drums zijn de belangrijkste ingrediënten voor een optreden dat halverwege geplaagd wordt door technische problemen en een ongemakkelijk lange stilte. Gek genoeg is het publiek dan ook muisstil. Nederlanders praten immers liever door de muziek heen.
Hall of Fame vormt in meerdere opzichten een uitdaging. De zaal ligt net buiten het centrum waardoor er geen toevallige aanloop is. En juist in een lege hal is een fatsoenlijke sound neerzetten een hele operatie. Daarom is het makkelijk om je in Employed to Serve [foto onderaan] te vergissen. De op Converge geïnspireerde hardcore van de jonge Britten klinkt lomp en dof, alsof er een deken over de PA ligt. Elk detail van de ingenieuze gitaarriffs verzuipt in een brei van geluid. De zangeres weet er gelukkig nog doorheen te priemen, maar Employed to Serve heeft meer te bieden dan we vanavond kunnen horen.
Tot nu voltrekt zich de matigste zaterdagavond in de geschiedenis van Incubate. Ghold [foto hieronder] is er om de avond te redden. Met een sound zo desolaat dat zelfs V39 groot klinkt lukt dat aardig. Het trio voorziet sfeervolle, lange halen van een smerige sound. Zoekt alle uithoeken van het dynamisch spectrum op, waardoor rituele samenzang kan ontaarden in een gewelddadig, apocalyptisch slotstuk. Waarmee constant wordt gelaveerd tussen betoveren en beuken. Psychedelische herhalingsoefeningen vloeien over in donderende metal in het straatje van High on Fire en Bison B.C., geserveerd op een ondertoon van doom. Ghold ontpopt zich tot de redder van een teleurstellende avond.(RvE)
Zondag raakt zijn doel
Pop. 1280 brengt een mengeling van postpunk, no wave en industrial. Met deze ingrediënten slaagt het viertal uit New York er perfect in om op het hoogtepunt van een zomerse namiddag de Extase in een donker hol te veranderen dat grossiert in zwartgalligheid en duistere muzikale gedrevenheid. De band slaagt er goed in om op basis van brokstukken muziekgeschiedenis, met een voorliefde voor de jaren negentig, een heel eigen geluid én sfeer op te bouwen. Donkere keyboards, strakke ritmes, een huilende stem en een frontman die zichzelf helemaal geeft, geven de band een eigen - zij het verwrongen - gezicht.
Voorzien van een gebatikt tafelkleed en een oranje outfit dompelt Laraaji de Paradox onder in een deeplisteningsessie. Met een zware delay op de microfoon geeft hij instructies over hoe in het leven te staan. Vervolgens ebt de computerstem weg om gedurende drie kwartier een muzikale meditatie te brengen. Gong, snaren, gezangen, belletjes en declamaties, waarbij de Laraaji vergezellende dame als echo dient, scheppen de basis voor een adembenemende tocht door bezwerende doch subtiele ambient (HvdL).
Terug van weggeweest in Tilburg is Black Cobra, het tweetal dat klinkt als Motörhead in een zware zandstorm. De basis van rockende riffs wordt om de haverklap onderbroken door onheilspellende breaks van het alsmaar doordenderende duo. In alles weten ze elkaar te vinden; wanneer de snarestandaard het begeeft is een simpel knikje van de drummer naar de gitarist genoeg om een pauze in te lassen. Maar niets staat in de weg van een intense set waar heel Extase op staat mee te bangen. Het geschreeuw na elk nummer is niet van de lucht. Een van de spaarzame shows waarbij het publiek wat pit laat zien dit weekend (RvE).
Indian Wooden Burial Ground behoort tot de nieuwe lichting bands die garagerock een nieuw gezicht geven. Het drietal is regelmatig schatplichtig aan Thee Oh Sees, tenminste als het op stem en melodie aankomt. Toch probeert het een eigen stempel te drukken, door bijvoorbeeld gas terug te nemen of meer repetitieve melodieën te brengen. De resultaten zijn gevarieerd. De band moet nog een beetje een eigen ziel ontwikkelen maar de cover van 'Dead Moon Night', van mede-Portlandinwoners Dead Moon is alvast veelbelovend. (HvdL)
Mutilation Rites laat zich nog het best omschrijven als een misantropische metalband. De New Yorkse band laat zich niet vastpinnen op één stijl en gooit scheutig met thrash- en deathmetalinvloeden op een laaiend vuur van black metal. Zelfs een heavymetalriff wordt niet geschuwd. Maar de trance - hoe bot ook - waaraan black metal haar kracht ontleent blijft overeind terwijl de Little Devil goed bij de les wordt gehouden.
De samenwerking tussen hardcoreband Vvovnds en noiseartiest Svartvit beperkt zich helaas tot het staartje van de show. Daarin laten de beide acts zien hoe twee uithoeken van het muzikale spectrum elkaar kunnen versterken. Hoe noise en gitaarriffs in een gezamenlijke, tergend trage opbouw een nummer naar een groots en meeslepend hoogtepunt kunnen stuwen. (RvE)
Een kranige bijna-tachtiger verschijnt in T-shirt op het podium. Op de achterkant van het rode shirt staat het uitgebreide reisschema waarmee Silver Apples door Europa trekt om de nieuwe plaat Clinging to a Dream te promoten. De vraag is of Silver Apples vooral zal teren op de muzikale mijlpalen die de band eind jaren zestig neerzette of dat het nieuwe werk toch een meerwaarde betekent. Het verdict is positief. Na evergreen 'Lovefingers', wat door technische problemen geplaagd wordt, daalt Simeon Coxe langzaam af naar het heden. De versies van 'The Edge of Wonder' en 'Missin You' mogen er zijn en contrasteren op een interessante manier met het oude werk. Maar toch zijn het de psychedelische 'solo's' die het goede weer maken, zoals in het knap gebrachte 'Oscillations' dat de set afsluit. (HvdL)
Yob [foto top] bewijst keer op keer een oppermachtige liveband te zijn, maar technische bijzaken gooien vanavond roet in het eten. Te beginnen bij prijsnummer 'Quantum Mystic', dat het slachtoffer is van een donkere wolk van bastonen die geluidsondermijnend door 013 waait. Wanneer dit euvel is opgelost struikelt de show over een haperend kabeltje. Een nummer moet zelfs opnieuw worden ingezet. Hoewel de tweede helft van het optreden zonder problemen verloopt en de favoriete doomband van Tilburg in zijn element is, zijn de grote gebaren en het intense spel waarmee Yob normaal gesproken de zaal vloert dan al de das omgedaan.
Zo komt er een einde aan niet de meest spannende editie Incubate. Hoewel het aanbod met dik honderd acts nog altijd flink is, blijft het aantal memorabele shows achter. Terwijl Incubate normaal juist het festival is wat zich hardnekkig aandient in je jaarlijstje. Gelukkig is er in december weer een editie. Daar zul je op eigen houtje heen moeten, want KindaMuzik is dan reeds ten grave gedragen (RvE).
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate/26844/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: