Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tumult en chaos - Geslaagde comeback van de extravagante funkadepten - Kitsch, glamour, sex en bloedgeile ritmes - Glitterbloesjes, maskers en rode wijn zorgen voor de juiste ambiance - Misstap van gitarist Dave Navarro eindigt in waar drama
Bassist Eric Avery, drummer Stephen Perkins, gitarist Dave Navarro en vooral zanger Perry Farrell waren sinds eind jaren '80 typische rocksterren die de glamscene van LA waar zij uit voortkwamen handig hadden omzeild. Zij hadden de heilige drie-eenheid Sex, Drugs & Rock 'n Roll waarmee stadsgenoten als Guns 'n Roses en Poison mee dweepten weten te verrijken middels een kunstzinnig, duister, erotisch, haast gotisch sfeertje rondom de band. Jane's Addiction was gebaseerd op vooruitgang, vrije liefde en iets spiritueels. Jane's Addiction bracht (net iets eerder dan the Red Hot Chili Peppers) de sex terug in de rock 'n roll. Mede dankzij frontman Farrells zwaar vrouwelijke voorkomen met make-up, boa's en grote hoeden en zijn snerpende fijngeknepen stem.
Het moet ergens in 1991 geweest zijn toen Jane's Addiction ook al in het Amsterdamse Paradiso speelde. Ze waren er ter promotie van hun legendarische album Ritual de lo Habitual. Farrell was voor het optreden nog even de stad ingelopen. Toen hij terugkwam bij Paradiso lieten de kleerkasten aan de deur hem niet binnen omdat ze niet geloofden dat hij de zanger van de band was. Een goede vriend van me werkte toen voor het helaas ter ziele gegane muziekblad WATT zag het gebeuren. 'Rot op vuile junk', schijnt één van de portiers gezegd te hebben. Nu, twaalf jaar later, kwam de excentrieke zanger wel zonder problemen binnen. En na een zinderende avond uiteindelijk ook weer buiten. Dat gold da nweer niet voor gitarist Dave Navarro, maar daarover later meer.
Paradiso was ook ditmaal weer stijf uitverkocht. Er liepen vreselijk veel Amerikanen rond en in de foyer gingen posters en T-shirts voor grof geld van hand tot hand. Wat te denken van een wit shirt met korte mouw en een enkele opdruk voor 28 euro? Of een vinyl exemplaar van de comeback plaat Strays voor 36 euro? Een longsleeve met capuchon? 60 euro alstublieft. De bedragen deden mij en fotografe Sylvia duizelen. Voordat we de zaal konden betreden moesten we eerst de juiste pas krijgen zodat Sylvia foto's mocht maken. De persdame van de platenmaatschappij wist echter van niets en kon ook niets voor ons doen. 'We maken gewoon illegaal foto's', zei ik bits tegen Sylvia. Ze schudde haar hoofd en vertelde me dat ze dan haar camera zouden afnemen en dat was het allemaal niet waard. Er zat niets op dan het fototoestel in te leveren bij de garderobe en bier te gaan halen. Het is altijd fijn om in de Amsterdamse poptempel te zijn. Ik kom er niet wekelijks dus voel ik me altijd even heel erg klein als ik de zaal rondkijk en besef welke grootheden ooit allemaal dit podium bevolkten. Zo kom ik meestal mijn tijd wel door voordat het concert aanvangt. Vanavond echter niet. Het viel me op dat de roadies heel erg hun best deden om vooral maar zo laat mogelijk de show te laten beginnen. Flash-backs en angstzweet. De rillingen liepen me over de rug en ik raakte lichtelijk in paniek. Sylvia zag het ook. Verdomme. Lag Perry backstage op een oude bank met een overdosis heroïne? Was Dave zoekgeraakt op de wallen? Hielden ze een pre-show orgie op hun hotelkamer? Nee. De heren zijn tegenwoordig helemaal clean, dus waarschijnlijk zaten de bandleden nog in de één of andere sportschool of lagen ze met naalden in hun gezichten te mediteren op repeterende ambient klanken. Dat schoot er steeds maar door mijn hoofd. Verdomme, wat maakt het uit, ik moest me toch maar effe zien te vermaken.
Jane's Addiction startte vanavond met ‘Stop!’, het openingsnummer van hun topalbum Ritual de lo Habitual. Dat de band in Amerika een haast mythische status heeft viel af te lezen aan de gezichten van de vier muzikanten. Het is een opruiende combinatie van spelplezier, overdreven lichaamstaal en (gespeelde) arrogantie. Stergitarist Navarro en Farrell staan om beurten met de kin fier omhoog op de metalen opstapjes die boven de monitoren zijn gemonteerd ter eer en meerdere glorie van henzelf de bink uit te hangen. Farrell als het verwijfde, energieke en zelfbewuste sexsymbool, Navarro als de coolheid zelf, een flinke glimlach op het gezicht en zijn glimmende gitaar sensueel bewegend voor het kruis van zijn leren broek. Drummer Stephen Perkins kan het zich niet veroorloven zich bezig te houden met ego strelende spelletjes. Dus beukte hij er weer op los zoals in de hoogtijdagen en zong bovendien elk nummer woord voor woord mee. De nieuwe bassist Chris Cheney probeerde geen rol in de spotlight voor zichzelf op te eisen. Een verstandige zet, want tegen het visuele spektakel van Farrell zou hij het direct afleggen. Cheney beweegt amper en speelt vooral in dienst van zijn wereldberoemde collega's. "Hum, along with me. Hum along with the TV", schreeuwde de zaal Farrell na. Het publiek lag aan zijn voeten en met een simpele heupbeweging liet de charismatische zanger de zaal koken. Alleen begrepen we dat maskertje niet zo. Tijdens het eerste nummer had Farrell een soort theemuts over zijn hoofd getrokken. Zag er niet uit. Maar ja. Het is natuurlijk wel Perry Farrell dus we moesten allang blij zijn dat hij ook maar iets had aangetrokken gezien hij in het verleden regelmatig optrad in douchekostuum.
De set was prima van opbouw en had mooie momenten voor ons in petto. Niet vreemd voor een band met zulk een fraai repertoire en minimaal drie briljante albums in de catalogus. Het als tweede in de set geplaatste hitje ‘Been Caught Stealing’ werd door iedereen luidkeels meegezongen, net als het hectisch gespeelde ‘No One’s Leaving’. Natuurlijk stond het nieuwe album Strays centraal en van dat album speelde een zichtbaar goed in hun vel zittende band het stampende ‘True Nature’, een werkelijk vlijmscherpe en zeer opzwepende versie van ‘Wrong Girl’ en publieksfavoriet ‘Price I Pay’. Rustpunten waren er ook. Natuurlijk was het dik tien minuten durende ‘Three Days’ weer het hoogtepunt van het optreden. Dat was bij hun eerste uiteengaan al zo en dat gaat waarschijnlijk nooit meer veranderen.
Na bijna drie kwartier kwamen de akoestische gitaren te voorschijn voor het altijd in de set opgenomen akoestisch intermezzo, waarbij de vier bandleden in een halve cirkel pal vooraan op het podium staan en de helden zelfs aan te raken zijn. Na een wat ongeïnspireerde versie van ‘Everybody’s Friend’ volgde de single ‘Just Because’. Mensen keken elkaar vreemd aan maar dat deerde de band niet. Ik snapte het ook niet. Juist bij dit nummer hadden Perry en Co de zaal nog eens lekker kunnen laten springen en meeschreeuwen. Van de andere kant getuigde het ook weer van een gezonde dosis lef om het huidige hitje akoestisch neer te zetten.
In de grand finale speelde Jane's Addiction niet alleen oudjes als ‘Mountain Song’ en ‘Ocean Size’, Dave Navarro vond het nodig met gitaar en al in het publiek te springen. Een zeer spontane actie en een waar feest voor de fans. De taart hadden ze immers al gehad. Nu de slagroom nog. En als dat slagroom eruit ziet als sexsymbool Navarro, met zijn gespierde lichaam en zijn mysterieuze donkere gelaat, dan laten alle meisjes en jongens zich helemaal gaan. Welke fan wil zijn idool nu niet even aanraken? Ik had het geluk dat ik op het juiste plekje stond en door al het gedrang werd ik ruw tegen het bezwete bovenlijf van Navarro gedrukt. Perry keek verbijsterd de zaal in maar zong door. Ik zag aan zijn gezicht dat dit niet gepland was. Het gedrang ging onderwijl alsmaar door totdat Navarro door enkele roadies weer 'op het droge' was getrokken. Al met al had hij bijna anderhalve minuut met zijn gitaar in de kolkende massa staan wurmen. Twee jongens naast mij gaven elkaar een high five en de flamboyante Farrell deed enige malen alsof hij hetzelfde kunstje zou gaan vertonen. Maar hij durfde niet en terecht. Het gretige publiek zou hem levend verslinden en dat wist hij. Dat zijn de kleine nadelen van het rockster zijn. Zijn ego maalde er niet getuige zijn houding. Daar stond hij dan: met zijn armen wijd te glimlachen. Te genieten, met in de ene hand de microfoon en in de andere een fles rode wijn, waaruit hij met uitbundige gebaren kleine slokjes nam. Dit was Jane's Addiction en dit was wat de mensen wilde zien. En Perry genoot er zelf nog het meest van. Want hij was de held vanavond en dat wist iedereen.
Epiloog:
Daags na het optreden ontving ik van een KindaMuzik redacteur een mailtje
met de mededeling dat tijdens Navarro's sprong in het publiek een meisje
gewond was geraakt en door de EHBO behandeld moest worden. Naar verluid
hield het geschrokken meisje een lichte hersenschudding aan het incident
over. Ook Navarro kwam niet zomaar weg met zijn achteraf gezien behoorlijk
lompe actie. Hij brak een rib en dat nog wel op de openingsavond van de
Europese tour.
http://www.kindamuzik.net/live/jane-s-addiction/jane-s-addiction/4415/
Meer Jane's Addiction op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jane-s-addiction
Deel dit artikel: