Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een rommelig leven leidt Jesse Malin. Typisch zo'n geval van iemand die niet verder dan de dag van morgen kijkt en wel ziet waar het schip strandt. Wel doet de New Yorker er alles aan om te slagen met de dingen waar hij op dat moment mee bezig is. Zo spendeerde hij de jaren negentig als voorman van de glampunkband D-Generation waarmee hij het tot het voorprogramma van Kiss schopte. Toch zat er meer in hem dan de 3 akkoorden schema's die zijn liedjes kenmerkten. Toen Ryan Adams naar New York verhuisde en dagelijks de Niagara Bar van Malin bezocht, kreeg deze zijn andere kant te horen. De akoestische gitaar, intelligente teksten en doorleefde stem zeiden Adams genoeg en hij overtuigde Malin ervan om een soloalbum op te nemen. Malin nam de gok, zegde zijn appartement op en met de borg ervan huurde hij een studio af, waar Adams achter de knoppen zat. The Fine Art of Self Destruction was het resultaat en oogstte veel lof. Malin mocht met recht een waardige opvolger van zijn helden Paul Westerberg en Bruce Springsteen genoemd worden. De directe, maar poëtische manier waarop hij zijn leven in en met New York beschreef was sinds Lou Reed niet meer gehoord. Ook op het podium bleek Malin een verteller te zijn die tussen de nummers autobiografische anekdotes vertelde waar menig caberatier een puntje aan kan zuigen. Het succes hiervan zette Malin er toe om onlangs een spoken-word-album op te nemen met deze verhalen. Wanneer dit moet verschijnen is nog onduidelijk, net zoals zijn tweede album dat hij direct bij thuiskomt op gaat nemen. Maar eerst nog de 10e maand van zijn toernee afronden die hem voor de derde keer binnen een jaar naar Nederland bracht.
Malin had een nieuwe band met zich meegenomen waarbij de toetseniste, die ook wat achtergrondzang deed, een duidelijk aanwinst was. Dit kon niet gezegd worden van zijn gitarist die zo uit de bajes leek te zijn weggelopen. De man miste het gevoel dat Adams wel had toen deze de fraaie gitaarpartijen van het album inspeelde. Daarmee konden prijsnummers als 'Downliner' en 'High Lonesome' op een regenachtige vrijdagavond niet boven de studio-uitvoeringen uitstijgen. Wanneer de groep met 'Riding on the Subway' en 'Almost Grown' van de geijkte versies afweek leek alles weer wel op zijn plaats te vallen. Langzaam maar zeker werd het publiek ook steeds losser, hoewel de band de kracht miste om de halfvolle zaal helemaal mee te krijgen. De 30+ers leken meer voor de verteller Malin te zijn gekomen, en deze zocht dan ook duidelijk oogcontact met zijn publiek om de teksten meer kracht bij te zetten. Hoewel hij bij de hoogtepunten 'Queen of the Underworld' en 'Solitaire' ook wel genoeg had aan zijn hartverscheurende stem. De rommelige kantjes die naast de mooie momenten stonden horen bij Malin, en het zou zonde zijn om deze weg te slijpen. Net zoals New York wat van zijn charme verloren heeft na de grote schoonmaak van Giulliani. En dat het wel goed zit met deze oprechte persoonlijkheid bleek wel uit de de nieuwe uptempo rockers die hoopvol stemden voor het nieuwe album. En met die gedachte stapten wij de Utrechtse regen weer in, fantaserend over hoe Malin deze stad zou beschrijven.
Jesse Malin maakte deel uit van een dubbelconcert met The Walkabouts.
http://www.kindamuzik.net/live/jesse-malin/jesse-malin/4171/
Meer Jesse Malin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jesse-malin
Deel dit artikel: