Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Buiten het Patronaat stond een gigantische tourbus geparkeerd. Het bruinige obstakel op wielen vervoerde John Cale en de zijnen door Nederland. Voor slechts drie cluboptredens in Nederland en eentje bij onze benedenburen maakte de springlevende rocklegende de oversteek. Uiteraard alleen voor zijn trouwste fans. In interviews had hij namelijk niet zoveel zin. Net als Lou Reed, zijn oude maatje uit de tijd dat beiden nog deel uit maakten van de invloedrijke formatie The Velvet Underground, blijft ook John Cale een bijzonder lastig mannetje, met name voor de mensen van de pers. In Eindhoven kon hij het weer eens niet laten om de onmogelijke klootzak uit te hangen. Toen iemand het nodig vond om vlak onder zijn keyboard een sigaret aan te steken, vervloekte hij de ongelukkige. Eerder had John Cale zich voor de Belgische pers laten ziek melden. Afgezien van die incidenten liet hij zijn toehoorders absoluut niet in de steek. Zowel in Eindhoven als in Leiden kreeg een paar honderd mensen een uitgebreide, gevarieerde set. Zonder al te veel rare fratsen. En met een voltallige band nog wel! In het Haarlemse Patronaat verging het niet veel anders. Het begin van deze spannende avond was weliswaar weggelegd voor langdradige experimenten, waarin John Cale zichzelf liet verdrinken in moderne escapades op een armzalig keyboard. Dat was gelukkig maar voor heel even. De redding was nabij toen de strakke, rockgeorienteerde band besloot dat het genoeg was met de probeersels van Cale. Ze waren natuurlijk niet gekomen om toe te zien hoe hun gastheer met een keyboard aan het spelen was. Alsof John Cale hier niet op gerekend had, werd de oude doos afgestoft. 'Venus in Furs', het enige nummer dat nog stamt uit zijn dagen met The Velvet Underground, klonk zoals vanouds, met Cale's ijzige stemgeluid en gedreven vioolspel. Sommige dingen veranderen nooit. Hij droeg wel gympen en een korte broek. Maar de chagrijnige, oude kop van John Cale, die regelmatig in de duisternis van de zaal tuurde, was al helemaal geen spat veranderd. Het was niet eens nodig om zijn nieuwe EP met geluidsexperimenten te promoten. Want wie zit daar nu op te wachten? Cale werkte zich zorgvuldig door zijn Greatest Hits heen. Hij genoot zichtbaar. Op een paar onbewaakte ogenblikken ontglipte een zuinige glimlach. Bovendien mompelde hij welgeteld driemaal een woord van dank. Dat hij het naar zijn zin had, bleek anders wel door de extra toegift op akoestische gitaar. Daarvoor nog betoverden hij en zijn trouwe piano de mensenmassa met een zinderde versie van Leonard Cohen's 'Hallelujah'. Dit was toch wel de John Cale die in alle verschijningsvormen het meest wist te raken. Om nu een irritatie van een flitsend fototoestel in de muziek te verwerken, is ook weer een typisch gevoel van Cale-humor. En dan was er natuurlijk nog een stevig intermezzo met Cale's welbekende cover van 'Heartbreak Hotel'. Nu was er ooit een tijd dat hij tijdens het lange gitaarsolo een levende kip te voorschijn haalde en het arme dier de kop afbeet. Maar nu vader Cale netjes getrouwd is, liet hij die gekkigheden achterwege. De drugs, alcohol en kippen behoren tot het verleden. En toch was het juist dat grijze verleden dat die vrijdagavond in het Patronaat weer tot leven kwam, maar dan uitsluitend in de puurste muziekvorm.
http://www.kindamuzik.net/live/john-cale/john-cale/3571/
Meer John Cale op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/john-cale
Deel dit artikel: