Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met zijn Modern Lovers speelde hij al punk, nog voor de steriele popmuziek van de jaren zeventig het genre een definitieve vrijgeleide bood. Andy Warhol integreerde hem in de entourage van de Velvet’s en artiesten als David Byrne, Violent Femmes, Billy Bragg en Vic Chesnutt dwepen ook nu nog met deze cultheld. Het leverde Jonathan Richman de afgelopen drie decennia een trouwe schare volgelingen op, waarvan er dinsdagavond ook een paar honderd in de ABBox neerstreken.
Ondanks zijn vierenvijftig lentes heeft Richman nog steeds de guitige blik van een jonge twintiger. Muzikaal tapt hij al meer dan twintig albums uit eenzelfde vaatje, dat rock, country, surf, latin, doo-wop en bubblegum-pop stockeert, getuige ook zijn laatste plaat Not So Much to Be Loved as to Love.
De excentriekeling uit Boston is, meer dan welke andere artiest ook, een rasperformer die lak heeft aan setlists, zijn hele hebben en houden verbindt aan de spelingen van het lot en complexloos ten prooi valt aan het ‘moment’. Probleem in Brussel was echter dat Richman zijn handelsmerk te rusten legde op een erg slap koord van zelfbehagen. Waar het subtiele cynisme van een Randy Newman of de ludieke zelfspot van Loudon Wainwright III zich als stevig cement tussen de bouwstenen van hun songs klemt, hing de onverdroten joligheid van Richman als los zand aan elkaar. Songs, of althans flarden daarvan, werden ingezet om nauwelijks een halve minuut later alweer onderbroken te worden voor een zoveelste expressieve ingeving. Het eerste halfuur was dat onweerstaanbaar vermakelijk, maar na verloop van tijd viel op dat de aandacht zienderogen verslapte.
Uit zijn onnavolgbare repertoire alterneerde Richman publiekslokkers als ‘I Was Dancing in a Lesbian Bar’, en ‘Springtime in New York’ met recentere songs als ‘Eye Shadow’ en ‘Les Etoiles’. Ook ‘Egyptian Reggae’ dook halfweg ergens op, al moest deze klassieker uit ver vervlogen tijden zich snel uit de voeten maken voor een zoveelste verbale interventie. We loven hierbij meteen het schier onuitputtelijke uithoudingsvermogen van drummer Tommy Larkins, JoJo’s enige metgezel op het podium.
Qua taalvaardigheid zat de eeuwig jonge songwriter al evenmin om een grap verlegen. Zo goochelde hij ongegeneerd met het Engels, Frans, Spaans en Italiaans om tenslotte zelfs nog een staaltje Hebreeuws ten beste te geven. Na eerdere odes aan Pablo Picasso en Salvodor Dali, strooide de zanger in de finale nog lauwerkransen over de legende van Vincent Van Gogh. Richman mag dan in een totaal ander universum leven, in Brussel kon ook hij het niet nalaten om zichzelf de genadesteek te geven en dat was doodzonde.
http://www.kindamuzik.net/live/jonathan-richman/jonathan-richman/9099/
Meer Jonathan Richman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jonathan-richman
Deel dit artikel: