Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor de muziekliefhebber is er zaterdagavond genoeg te beleven in de Rotterdamse binnenstad. Voor wie het kleinschaliger en minder uitgebreid dan het Songbird Festival zoekt, is bijvoorbeeld in Garage Rotterdam een tweetal artiesten bijeengebracht: de in Rotterdam woonachtige Brit Jono McCleery en het Belgische popbandje The Me in You. Wat de muziek betreft, zouden beide acts ook zo door kunnen naar het Songbird Festival in De Doelen. Nu spelen ze in een pand aan de Goudsewagenstraat dat nog deels in de verf staat voor een aankomende tentoonstelling. De verfspullen zijn aan de kant geschoven door PopUp 010, een initiatief van een stel muziekvrienden dat eens in de twee maanden miniconcerten op ludieke plekken organiseert.
Door de kale, witte muren oogt de tentoonstellingsruimte in aanbouw akelig leeg. Op de achtergrond van het geïmproviseerde podium hangen wel klokken, maar die werken nu niet. Uiteindelijk zullen ze de verschillende tijden in het universum gaan tonen. De sfeer moet dus van de muzikanten komen. Dat lijkt dat een lastige opgave, omdat het publiek in het begin wat onwennig door de grote ruimte zwerft. Zodra Jono McCleery begint te spelen, schuifelt men meer richting de zittende Engelsman. Zijn nieuwe plaat, Pagodes, is een typische moderne singer-songwriterplaat, met veel relaxte momenten en toegankelijke songs. Omdat hij nu in zijn eentje speelt, is het live nog soberder dan op album. Ergens is dat wel jammer, want McCleery heeft niet de stem om een volle drie kwartier te boeien. Daarbij dwarrelen de John Martynachtige folksongs soms de verkeerde richting op om uiteindelijk in de leegte te eindigen. Maar dat het hem wel lukt om zeker een halfuur de meest toeschouwers stil te houden, is al een prestatie op zich. Laat het je er bovendien niet van weerhouden om het album te luisteren.
The Me in You lukt het niet om de aandacht van het aanwezige publiek vast te houden. Na afloop hoor je mensen zeggen dat het wel ergens op lijkt - bijvoorbeeld op Oasis of My Morning Jacket - om vervolgens juist te benadrukken dat het vlees noch vis is. Op geen enkel moment treden de Vlamingen buiten de comfortzone. Achteraf zou je kunnen denken dat ze ook niet worden aangemoedigd door de bezoekers, die liever een praatje maken of buiten een rookpauze inlassen. Met hun semiakoestische popliedjes zou je ook kunnen denken aan de eerste plaat van Midlake, dus er is nog hoop dat ze een meer eigen geluid weten te creëren. Er is wel werk aan de winkel.
Het leuke van dit soort zwervende optredens is dat je op plekken komt waar je niet zo snel een bandje zou verwachten. Daarbij is het een goede zaak dat er meer aandacht is voor beginnende groepen uit Rotterdam en omstreken. Dat het vanavond op muzikaal gebied tegenvalt, is dan ook geen ontmoediging om een volgende keer een bezoekje te brengen.
Foto Jono McCleery van zijn instagram pagina
http://www.kindamuzik.net/live/jono-mccleery/the-me-in-you-jono-mccleery/26380/
Meer Jono McCleery op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jono-mccleery
Deel dit artikel: