Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Drie maanden geleden opende een schuchtere, goedlachse jongen strak in het pak het bal voor Damien Rices uitverkochte concert in de Paradiso. Nu staat hij er zelf als hoofdprogramma. Oftewel: het kan hard gaan tegenwoordig. In het geval van Josh Ritter is dat niet minder dan verdiend.
Zijn tweede echte album Hello Starling (het allereerste was een eigen beheer productietje) ziet Ritter wat meer opschuiven naar een gepolijst geluid, een singer-songwriter klank die de Leonard Cohen- en Bob Dylan-adepten onder ons nog kunnen waarderen, mede vanwege de pure eerlijkheid die eruit spreekt en tegelijkertijd een brug weet te slaan naar het David Gray- of Norah Jones-publiek. Een gouden greep? Zeker! Dat bleek eens te meer in Paradiso. Zijn huidige tournee trekt deze maanden heel Europa door, maar Josh Ritter staat er niet langer alleen voor. Deze reis wordt gemaakt met zijn band, bestaande uit een toetsenist, drummer en bassist. Ze spelen in dienst van de jongeling in het midden, dienend en eisen zelden of nooit meer dan een bijrol op. Of het moet zijn dat de drummer nog wel eens naast de maat zit te drummen. Of kwam dat doordat Ritter zelf begon te jagen? Hoe dan ook, bij Josh Ritter & Band gaat het, precies zoals het moet, om Ritter. En de klank van de plaat wordt natuurgetrouw nagespeeld op het podium. Warmbloedig, wollig en zonder al te scherpe randjes komen nummers langs van zowel Hello Starling, als van The Golden Age of Radio -wat ik misschien stiekem toch wel een betere plaat vind.
Het vloeroppervlak van de Paradiso was maar voor een derde deel gevuld, de balkons leeg. Toch was het de perfecte plek voor Josh Ritters muziek, de klassieke singer-songwriter tussen boogarcades en met op de achtergrond de kerkramen. Ritter voelde zich zichtbaar thuis in een warm bad vallen en was de ontspanning zelve. Grappend, anekdotes vertellend, zijn innemende zelf. En de fans: zij aten uit zijn hand. Want het was wel zo'n show. Een concert waarbij elke beginnoot op het gejuich der herkenning onthaald wordt. Zo'n concert waar de tent dus helemaal niet vol is, maar wel iedereen vol is van de artiest. Echte fans en vrijwel niemand anders: die sfeer hing er in de Paradiso.
Anderhalf uur lang speelde Ritter met zijn publiek. Up-tempo country-twangy rockers gingen over in verstilde ballades. Populair materiaal in de stijl van David Gray of Damien Rice werd afgewisseld met het melancholische 'Chelsea Hotel' van Leonard Cohen. Dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat Ritter een nummer in volledige duisternis speelde. Op zijn verzoek ging alle licht uit, en niet alleen op het podium. In deze duisternis raakte Ritter de luisteraar echt diep en direct en bleef de pure kracht van zijn charmante muziek fier overeind staan. Een ander hoogtepunt was de toegift 'California', die hij totaal onversterkt ten beste gaf. Je kon een speld horen vallen. En zag ook Ritter genieten.
Dit was zo'n avond waarop niet alleen de muziek in de lucht hing en de toehoorder raakte, maar ook die sfeer die een concert geweldig kan maken. Die sfeer, die hangt om de prille Josh Ritter heen. Die sfeer, die draagt Ritter met zijn charmeurslach, zijn speelse krullenbol en zijn eerlijke bescheidenheid. Zo'n aura zal hem nog veel verder brengen. Want met de albums, de uitstraling en de sfeer is de toekomst aan Josh Ritter.
http://www.kindamuzik.net/live/josh-ritter/josh-ritter/6233/
Meer Josh Ritter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/josh-ritter
Deel dit artikel: