Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"You're a dirty man. You do me dirty for so many years!" haalt Joss Stone uit op het hoogtepunt van haar optreden in een stijf uitverkocht Paradiso. Hemelhoog is haar debuut The Soul Sessions geprezen. Terecht. Alleen met een bluesy track als 'Dirty Man' hebben kenners moeite: te ouwelijk voor een meisje van zestien. Uitgerekend dit nummer tilde Stone's set naar een hoger plan.
'Dirty Man' behoorde samen met het daarvoor gezongen 'I Had A Dream' tot het beste wat Stone te bieden had. Helemaal stil werd de zaal niet in de gospelachtige aanhef van 'I Had A Dream', wellicht had Stone's microfoon iets harder gekund, maar na een felle fill van haar drummer en zwoel inzetten van de band sleepte Stone haar publiek eenvoudig mee. Dat daarna voor zijn overgave werd beloond met een intense versie van 'Dirty Man', waarin alleen de gitarist en bassist haar semi-akoestisch begeleidden. Jonge meiden in de zaal zongen naar hartelust mee, vooral bij dit nummer over kerels die niet deugen en nodig het huis uitgegooid moeten. Het voert te ver om Stone als bevrijdster van de immers reeds bevrijde jonge generatie te kenschetsen, maar haar aantrekkingskracht op deze groep bleek enorm. Jongens en meiden door elkaar, zwart en wit. Trouwens, de soulliefhebbende dertigers en veertigers waren ook weer eens uitgelopen voor het Engelse fenomeen met de authentieke southern feel in haar stem. Een gegarandeerde superster is Stone dus, als je zo snel zo'n groot en gemengd publiek weet te trekken. Het onthaal in Paradiso maakte haar aanvankelijk verlegen. Kirrend keek ze de zaal in vlak voordat de band het eerste nummer 'The Chokin' Kind' inzette. Het ergste schaapachtige schudde ze gelukkig langzaam van zich af. Als ze maar in haar liedjes mocht opgaan en heupwiegend en op blote voeten langs de eerste rij kon bewegen. Dat de eerste rijen de songs woordelijk meezongen, bracht haar weer bijna van haar stuk. Maar hoe oprecht en charmant was ze, als ze zich omdraaide naar haar muzikanten en leek te willen zeggen: moet je toch 'es zien, die mensen kennen alle teksten.
Dat we zo fanatiek op de frêle Stone duiken, zoals we eerder de comeback van Solomon Burke begroetten als het belangrijkste evenement van 2002, is misschien een teken van de armoede waarin de soulmuziek thans verkeert. Want eerlijk is eerlijk, Stone had ook enkele niemandallerige funky nummers in haar ruim zestig minuten durende show. Dan nog is ze een geweldige vocaliste, zeker vergeleken met de maniëristisch zingende dames en heren in de hedendaagse r&b. Laten we het hierbij houden en Stone niet aandoen wat Dusty Springfield, die andere blue-eyed Engelse soulster, bijna nekte: de vergelijking met Aretha Franklin. Voorlopig is Stone een aantrekkelijk popfenomeen en superster-in-wording en hebben we tenminste eenmaal van haar kunnen genieten in de mooiste concertzaal van Nederland.
http://www.kindamuzik.net/live/joss-stone/joss-stone/5352/
Meer Joss Stone op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/joss-stone
Deel dit artikel: