Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De kleine zaal van Paradiso kan een ramp zijn voor singer-songwriters. Vaak dient de locatie namelijk ook als pitstop voor 'feestvierders' uit de grote zaal. Dat hebben ze vandaag dan ook anders aangepakt. Er zijn stoeltjes neergezet, aandacht hoeft Kelly Joe Phelps niet te verdienen. Iedereen zit geduldig klaar om hem - grijs baardje, elegant hoedje op, colbertje aan en een zwarte Martin D-35 in zijn handen - te zien spelen.
Als je achter in de zaal staat, lijkt het haast een eredienst in het diepe zuiden van Amerika, het past in ieder geval bij de sfeer die Phelps' muziek oproept. Een tienermeisje dat haar vader vergezelt - die voor de gelegenheid een cowboyhoed heeft opgezet - gaat in het midden van het gangpad zitten. Twee jongens van nog geen tien jaar oud vinden nog een plek naast hun moeder. Ze geven geen kik. Meteen bij het openingsnummer wordt duidelijk dat Phelps een bijzondere muzikant is. Hij wisselt zijn relaxte, uitgestrekte zangfrases af met prachtige fills op zijn steelstring. Hij doet dit allemaal met een soort gemak en ontspannenheid, zodat je ook als luisteraar makkelijk wegzakt en het verhaal dat hij vertelt tot je kunt laten komen.
Phelps zou eigenlijk geen introductie behoeven, maar het is zo'n artiest die met name in de americana-hoek bekend is en vooral door gitaristen wordt bewonderd; een 'muzikanten-muzikant', met een bescheiden maar trouwe groep volgelingen. Zoals het een bluesman betaamt, staat Phelps het grootste deel van het jaar op het podium, maar hij heeft ook al negen albums afgeleverd. Voordat hij in de jaren negentig naam maakte, deed hij ervaring op als bassist in de freejazz. Dit stelde hem in staat een draai te geven aan het genre countryblues, dat we vooral kennen van krakerige lp's. Als je hem ziet spelen, denk je: zo moet dat dus geklonken hebben.
Tijdens het concert staat natuurlijk zijn recent verschenen album Brother Sinner & the Whale centraal. Een groot deel van de set speelt hij slide op een national steel guitar, wat een fijn jankerig geluid teweegbrengt. Nergens wordt het afgezaagd. Je voelt warempel een briesje door de zaal gaan als Phelps 'Hard Time They Never Go Away' zingt: "Hear big wind blowing coming on strong / Tearing up a good man and everything's gone wrong." Ook het prachtige 'Goodnight Irene' van zijn derde album springt eruit en de zwierige uitvoering van de traditional 'Moonshiner' valt op zijn plek. "Het is belangrijk om de traditie levend te houden", merkt hij na afloop van dat nummer op. Als alles voorbij is, voel je je werkelijk een beetje gezegend.
http://www.kindamuzik.net/live/kelly-joe-phelps/kelly-joe-phelps/23258/
Meer Kelly Joe Phelps op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kelly-joe-phelps
Deel dit artikel: