Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een Engelsman met de blues, jawel! Ooit werd Kevin Coyne wel eens als een waardig alternatief voor Joe Cocker of Van Morrison gesleten. Zo'n vijfendertig elpees, waarvan zeker de helft spoorloos is verdwenen, en talloze deliriums na datum viert de legendarische bluesexcentriekeling zijn zestigste verjaardag met een uitgebreide tournee door België en slechts één kleinschalig optreden in Nederland. Eén ding is allang duidelijk: Kevin Coyne is de enige overlevende van de blues.
En als er iemand is die precies weet hoe die verdomde blues voelt, dan is het de in Duitsland woonachtige Kevin Coyne, schilder, zanger en schrijver van verhalen voor kinderen. Coyne, een cynisch, ietwat verbitterd en toch ook vriendelijk mannetje, wel eentje met een turbulent leven achter de rug (alcohol, zware depressies, drugs, weggeholde vrouwen, ach, u kent dat wel) en vooral een schijthekel aan alles dat geurt naar commercie (het concertkaartje kostte zeven euro).
In het Haagse Paard van Troje verklaarde hij de oorlog aan alles en iedereen. Kijk, dat hebben we vandaag de dag nodig voor een welvarend concert.
"The man on TV wants to blow us all up," zo luidde de maniakale angstkreet aan het adres van de Amerikaanse president. Maar niet alleen Bush Jr. kreeg het ervan langs. Hij vergeleek België met Disneyland, hij sprak vernietigend over Robbie Williams (Who is he entertaining?) en hij haalde flink uit naar de grote, inhalige platenmaatschappijen die hem één keer een contract probeerden aan te bieden, zonder veel succes natuurlijk.
Voor een paar honderd gewillige Coyne-aanhangers werkten hij en band zich door een dwarsdoorsnede van zijn repertoire en de nieuwe plaat, Donut City getiteld, heen. In de surrealistische titelsong gaat hij de strijd aan met kleverige donuts.
Knettergek, zult u denken. Inderdaad, Kevin Coyne stoppen onsympathieke doktoren het liefst in het gekkenhuis, tezamen met Daniel Johnston, Syd Barrett en Brian Wilson. Maar dan mist u toch heel wat.
Deze keer liet Coyne zichzelf bedienen door een stel jonge muzikanten. Het trio speelde in eerste instantie braafjes het repertoire van de kleine dikkerd, maar naarmate het concert verder vorderde werden de arrangementen steeds weirder, feller en vooral intenser. Ondanks zijn ademhalingsproblemen weerklonk Coyne's wonderlijke bluesstem in de herboren Coyne-classics, waaronder het rockende 'Marlene' en het hartverscheurend mooie 'House on the Hill'. Maar ook de nieuwe nummers vonden gretig aftrek bij zijn toehoorders.
De paranoïde bluesmeester, die een zuurstoffles voor noodgevallen had meegenomen, ging volledig op in zijn zelfmedelijden, zodat je ieder moment verwachtte dat Coyne in elkaar zou storten. Soms gebeurde dat ook bijna, dan sloot hij zijn ogen en nam hij, zichtbaar vermoeid en snakkend naar adem, voorzichtig plaats in zijn kuipstoeltje. Een andere keer werd hij zodanig geraakt door een nummer dat hij in tranen uitbarstte. Werkelijk waar: Kevin Coyne, dat is levende rock-'n-roll, balancerend op het immer scherpe randje van leven en dood, zo gek als een deur en ontroerend als vers gesneden uien.
Tot dusver het beste bluesconcert van het jaar!
Kevin Coyne treedt nog op op de volgende plaatsen:
25.03.2004, Meise (B), CC
26.03.2004, Ieper (B), Lakenhalle
27.03.2004, Verviers (B), Spirit of 66
28.03.2004, Oostende (B), Manuscript
http://www.kindamuzik.net/live/kevin-coyne/kevin-coyne/5495/
Meer Kevin Coyne op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kevin-coyne
Deel dit artikel: