Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Drie avonden lang staat Vlaams cultuurcentrum De Brakke Grond in het teken van de banden die Nederland en Vlaanderen hebben op het muzikale vlak. Als een soort Marco Polo hinkstapspringt de bezoeker tussen de beide zalen en ontdekt veel fraais.
Auteur Ivo Victoria schreef op uitnodiging van De Brakke Grond een artikel waarin hij ingaat op de macht en kracht van sociale media. Het zijn inderdaad deze die verbanden leggen tussen mensen, maar de sterkte van de muziek zelve, vooral live gebracht, overwint, steevast.
Er ligt een intimiteit in de ervaring vis-à-vis de artiest. Die innige band is er ook tussen de beide Lage Landen. Knalpot speelt laat op de tweede avond loeihard en snaarstrak met gekke petjes op voor scheurcabaret. De heren hebben eeerder meer bevlogen en intens voor de dag weten te komen en toch is het een van de meest intrigerende Nederlandse acts van het moment.
Aan de Vlaamse zijde gaat Sir Yes Sir met meer dan enige eer strijken. De prille band heeft een fiks aantal noten op zijn zang en ambitie spat van het plankier. Er zijn momenten dat je onwillekeurig het idee krijgt hier getuige te zijn van een dEUS-in-de-dop. Dat heeft te maken met dwarse melodielijnen, schurende ritmiek en compositorische spitsvondigheden die net niet lijken te kloppen, maar wel werken. Bovendien is het geheel sexy op een manier die "ook meisjes aan het dansen brengt". Nu was dat de premisse van Franz Ferdinand, maar die blijkt dus niet exclusief.
Wie ook wel zin heeft in een dansje, is Stef Heeren; beter bekend als Kiss the Anus of a Black Cat. Hij belooft zijn publiek dat een "plezante en dansante" show zal worden. Wie de titel van zijn nieuwste plaat heeft gezien, twijfelt daar wellicht aan. Wie het album gehoord heeft, weet dat Heeren gelijk heeft. Meer dan ooit is 's mans Weltuntergangsstimmung, of: apocalyptische folk zo u wilt, gedrenkt in uitermate dansbare vormen. Met twee secondanten en op verzengend volume, maar met weergaloos goede balans in het geluid vlamt Heeren een uur lang. Hij stelt de plaat voor. Hij speelt vooral de nieuwe plaat. De man heeft een catalogus om encyclopedieën over vol te schrijven, al blijft die tot op twee nummers na onaangeroerd. In welke vorm je het immers ook verpakt: de nedergang is nakend en dan maar beter zo verklankt. Noem het mineur – al was dit zelden zo opbeurend, zeker in de intimiteit van de kunstenaar zelve, want daar ontstaat in de handen van Heeren niet minder dan een vorm van magisch realisme. Dat zouden meer mensen mogen doen. En vaker. Vaker. Vaker.
Foto van Steph Byrne (Incubate festival 2010) (CC)
http://www.kindamuzik.net/live/kiss-the-anus-of-a-black-cat/kiss-the-anus-of-a-black-cat/22730/
Meer Kiss The Anus Of A Black Cat op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kiss-the-anus-of-a-black-cat
Deel dit artikel: