Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Terwijl het Zuiden aan het hossen is op carnavalskrakers, krijgen Kitty, Daisy & Lewis Tivoli aan het hupsen met hun mengpot en interpretatie van zo'n beetje alles wat er tussen 1910 en 1970 in dat andere Zuiden - het Diepe van Amerika - gemaakt werd. Maar eerst moet het publiek nog de eclectische retropop van de Britse singer-songwriter Gemma Ray doorstaan. De loeizwaar afgestelde bas en drums maken haar semizwoel bezongen songs weinig genietbaar. Zelfs een oud jazzy, luchtig liedje als 'Bei Mir Bist Du Schön' - beroemd in een uitvoering van The Andrew Sisters - klinkt te log en onprettig.
Niet dat Kitty, Daisy & Lewis soft te werk gaan. In het begin komen ze vooral onbesuisd en ongeïnteresseerd over. Dat zal jeugdige onzekerheid zijn; kijk je naar de babyface, jas en broek van broertje Lewis dan is de gedachte: 'Pak, waar ga je met dat jochie naartoe?' Dat 'jochie' kan overigens wel zingen en spelen. Al snel heeft hij bewezen de meest muzikale van de familie te zijn. Het speelplezier komt met name aan het einde van de show op de zaal over. Wanneer Lewis zich als een dandy ogenschijnlijk losjes zingend en spelend de oudste muziekgenres - blues, country en bluegrass in de jolige toegift 'Hillbilly Music' - volledig eigen maakt.
Eerder die avond kreeg het publiek al ska, funk en rockabilly achter elkaar geserveerd. Voor het behandelen van al die genres in anderhalf uur is een pluim al op zijn plaats. Maar doordat zusjes Kitty en Daisy Durham vocaal minder sterk zijn, klinkt een skasong als 'Tomorrow' matter dan op plaat. Daar kan de oude en vaardige Jamaicaanse trompettist Eddie 'Tan Tan' Thornton - hoe kleurrijk zijn jasje en grappige voorkomen ook is - onvoldoende aan veranderen. 'Messing with My Life' is - eveneens matig gezongen - hapslikwegfunk.
Kitty maakt meer indruk als ze de blues laat klinken door haar mondharmonica, daarbij met een bloem in de haren immer classy. Daisy moet vooral in haar outfit - een soort fifties matrozenpakje dat het hoge aantal theatermeisjes in de zaal stikjaloers maakt - op haar 'stalen ros' blijven zitten. Daar geen gebrek aan vuur. Ze drumt alsof ze op een paard zit.
Het onzekere hebben ze van de onzichtbare, gitaarspelende pa, het stoïcijnse zullen de drie kinderen van moeder hebben. Waar de jeugd de onverschilligheid gelukkig van zich afschudt in de diepste roots, komt mama er makkelijk een hele set mee weg. Meer diva dan de drie Andrew Sisters bij elkaar wiegt ze haar blonde lokken van achter de grote bas. Ze is het anker van de avond, waarop de kids - al dan niet in matrozenpakje - kunnen terugvallen. Zo'n moeder moest iedereen hebben.
Foto door Wego! genomen @ Teatro Central, oktober 2011.
http://www.kindamuzik.net/live/kitty-daisy-lewis/kitty-daisy-lewis-gemma-ray/22576/
Meer Kitty, Daisy & Lewis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kitty-daisy-lewis
Deel dit artikel: