Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als ‘geluidenkabinet’ werd deze door STEIM georganiseerde avond aangeprezen. Volgen we het woordenboekweten en definiëren we een kabinet als een “tentoonstellingszaal met een particuliere verzameling en die verzameling zelf”, dan bevinden we ons al dicht bij een beschrijving van deze avond voor experimentele elektronische muziek. De eenvoudige gedachte aan een verzameling – een collectie van gehistoriseerde objecten – produceert namelijk automatisch een blik naar het verleden vormgegeven door de obsessies van het heden.
Deze blik naar het verleden was in sterke mate aanwezig bij de optredens van Laetitia Sonami [foto rechts] en Michel Waisvisz. De door STEIM ontwikkelde en door Sonami gebruikte lady’s glove roept onvermijdelijk associaties op met cyborg-fantasieën en de versmelting van machine en mens. Deze handschoen met sensoren die iedere beweging van haar hand en arm registreerde maakte het mogelijk om via deze bewegingen op een directe wijze vorm te geven aan de muziek. In combinatie met een ook door haar ingezette en in het systeem ingebonden antenne – waarmee ze al krassend en schuifelend over de bodem bewoog – leek ze af en toe wel een wichelroedeloopster, die op zoek was naar het juiste signaal tussen hemel, lichaam en aarde.
Na enige tijd werd ze vergezeld door Michel Waisvisz [foto links], die met zijn bekende The Hands (versie twee, of ondertussen toch al versie drie?) een duet aanging met Sonami om vervolgens solo verder te gaan. Opvallend – vanuit de hedendaagse positie – aan beide concerten was het sterk theatrale karakter van deze performer-interface-combinaties. Dit waren performances vóór de laptopgeneratie, maar ze waren tegelijkertijd ver verwijderd van de recentere ‘terugkeer’ naar tactiele controllers (denk hier in NL vooral aan TokTek) – een ontwikkeling waarbinnen STEIM een belangrijke rol speelt. In tegenstelling tot de pragmatische aanpak van de post-techno-adepten leken Sonami en Waisvisz veel sterker te putten uit de traditie van het theater en deed vooral het optreden van Sonami met momenten denken aan Indiase klassieke dans.
Het daaropvolgende optreden van F.X. Randomiz en Joseph Suchy stelde zeer teleur. Beiden kennen elkaar al sinds hun jeugd: opgegroeid in Bamberg tijdens de jaren tachtig, op een gegeven moment naar Keulen verhuisd en al die jaren minder of meer intensief met elkaar geoefend, geïmproviseerd en opgetreden. Van onbekendheid met elkaars werk en aanpak kan dus geen sprake zijn. Tijdens het optreden in het Frascati Theater speelden beide musici echter voornamelijk aan elkaar voorbij. Waar Suchy met zijn vervormde gitaarlagen nog probeerde in te gaan op de stuiterende elektronische muziek van Randomiz en zo nog enigszins een spannende balans overeind wist te houden, daar leek Randomiz in toenemende mate Oostindisch doof en wisselde hij rustpauzen af met harde ritmes zonder ook maar enige aandacht te besteden aan Suchy’s bijdrage. Een wel zeer deprimerend einde van een enigszins onsamenhangende avond en een negatie van de mogelijkheden tot dialoog die improvisatie toch nog altijd bezit.
http://www.kindamuzik.net/live/laetitia-sonami-michel-waisvisz-f-x-randomiz-joseph-suchy/laetitia-sonami-michel-waisvisz-f-x-randomiz-joseph-suchy/9458/
Meer Laetitia Sonami, Michel Waisvisz, F.X. Randomiz & Joseph Suchy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/laetitia-sonami-michel-waisvisz-f-x-randomiz-joseph-suchy
Deel dit artikel: