Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is weer tijd voor punkrock door mannen op leeftijd in Amsterdam. Desondanks zit de Oude Zaal van de Melkweg lekker vol en heeft het barpersoneel het flink druk. "Dit is de eerste keer dat we in Amsterdam spelen en niet stoned zijn", roept de zanger van het uit het Israëlische Haifa afkomstige viertal Useless ID. Dat is duidelijk te horen, want de band geeft een behoorlijk goede set punkrock weg, waar weinig tot niets op is aan te merken. En dat is ook meteen een beetje het probleem, want: goed, maar: al duizend keer gehoord. Hoewel hier en daar wat nummers van het uit 2003 afkomstige album No Vacation from the World voorzichtig worden meegezongen, lijkt het publiek toch vooral op Lagwagon te wachten.
De Amerikaanse punkrockers van Lagwagon (foto's) hebben er al heel wat dienstjaren op zitten sinds het eerste album Duh in 1992 uitkwam. Desondanks garandeert gitarist Chris Flippin alleen maar nummers van de eerste vijf albums te zullen spelen vanavond.
Het is een voor de hand liggende keuze om alleen maar nummers van voor de millenniumwisseling te spelen. Oude nummers gaan er immers in als koek. Het is ook een makkelijk punt van kritiek. Maar dat de band het zichzelf erg gemakkelijk maakt door de setlistkeuze doet niets af aan de kwaliteit van het gebrachte. De band zelf lijkt even op gang te moeten komen. Het publiek zingt echter vanaf openingsnummers 'Island of Shame' en 'Violins' luidkeels mee.
De vijf muzikanten op het podium hebben overduidelijk lol met elkaar en met het publiek. Al lijkt zanger Joey Cape af en toe erg melig te zijn. De mannen van Lagwagon zijn echter nooit vies geweest van drank of drugs, dus echt invloed op de kwaliteit van het optreden heeft het allemaal niet. Dat Cape toch blijft opletten blijkt uit het feit dat hij de show even stillegt als iemand even niet meer opstaat na een sprong van het podium.
De boomlange gitarist Chris Flippin babbelt wat over zijn favoriete hobby's drank en drugs, Joey Cape besluit zich tot grote hilariteit van zowel publiek als bandleden tijdens klassieker 'Mr. Coffee' te wagen aan een heuse opdruksessie en grapt zich verder door de set heen. Het is een beetje muziek voor mensen die nooit helemaal hebben willen opgroeien. Maar Lagwagon speelt stiekem wel behoorlijk goed. Vooral bassist Joe Raposo tilt de band naar een hoger niveau door zijn technische maar dragende spel en is exemplarisch voor het feit dat Lagwagon twintig jaar na de release van het debuutalbum nog steeds genoeg bestaansrecht heeft om overal ter wereld feestjes te blijven ontketenen.
http://www.kindamuzik.net/live/lagwagon/lagwagon/23018/
Meer Lagwagon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lagwagon
Deel dit artikel: