Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dit jaar geen rondgeloop en mensen kijken op de De Nachten, vanavond verkies ik de intimiteit van het theater. In het piepkleine Tinnenpottheater treedt Larkin Grimm op voor zo’n twintig zielen. Wat een verschil met de drukte van De Singel. Larkin Grimm uit Dahlonega, Georgia, een stadje in de Appalachen, bracht zopas het fascinerende Harpoon uit, een plaat vol gekke stemmetjes en knappe folkliedjes. Zelf omschrijft ze haar muziek als hysterical noise poetry, psychedelic blues, ecstatic prayer music en acoustic black metal.
Ze is nog achter het rode gordijn als ze a capella begint te zingen. Dan verschijnt ze en houdt ze ons meer dan een uur aan haar lippen gekluisterd. Haar stem is intrigerend en betoverend, haar nummers bieden een blik in haar hart en ziel. Maar het knapste is nog het feit dat haar optreden niet versterkt is, wat zorgt voor een zeer intieme sfeer.
Larkin Grimm speelt afwisselend Spaanse gitaar en dulcimer, een snaarinstrument uit de Appalachen, verwant aan de hommel. Ze opent met ‘Future Friend’ en wat meteen opvalt is het verschil tussen de nummers op plaat en de live uitvoering. De overdubs zijn verdwenen en alles klinkt een stuk eenvoudiger, maar des te mooier en krachtiger. De muziek is indrukwekkend door de eenvoud. Haar prachtige stem, vooral erg opvallend in ‘Patch It Up’, voegt eigenlijk de melodie en het ritme toe aan de nummers. De nuances in de zang komen overeen met de emoties die aan bod komen in de teksten, zoals in het zwartgallige en tegelijk grappige ‘I Killed Someone’.
Je wordt niet bepaald vrolijk van haar erg persoonlijke, vaak autobiografische teksten over eenzaamheid, de nood aan tederheid en de angst om verlaten te worden. Larkin Grimm blijkt een erg gevoelig persoon. Ze is wel begonnen met de donkerste nummers, om dan vrolijker te worden, na regen komt immers zonneschijn. Er komen nog meer natuurelementen voor: dennebomen, bossen, rotsen, allerlei dieren, storm, rivieren, meren en een waterval, een verwijzing naar het gebied waar ze opgroeide, dat haar duidelijk erg inspireert.
De beste uitvoeringen neigen bijna naar pure bluegrass, zoals ‘Pigeon Food’, ook een van de beste nummers op de plaat, en het mij onbekende, snelle ritmische nummer ‘Run from the Dogs, Run from the Men’. Dit is een zeer mooi, rustgevend concert van Larkin Grimm, de getormenteerde zus van Josephine Foster, een naam waar we hopelijk nog veel van gaan horen.
http://www.kindamuzik.net/live/larkin-grimm/larkin-grimm/11800/
Meer Larkin Grimm op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/larkin-grimm
Deel dit artikel: