Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na de aftakeling van de grunge scoort Live een enorme hit met ‘I Alone’, van de doorbraakplaat Throwing Copper. Op de leest van R.E.M. en U2 geschoeide stadionrock mét een spirituele boodschap levert de band snel een schare trouwe fans op. Paradiso hangt tig keer het bordje ‘uitverkocht’ aan de deur; grotere zalen, stadions en festivals volgen. Zeker wanneer na het teleurstellende Secret Shamadi orde op zaken gesteld wordt. Succesverhaal The Distance to Here katapulteert Ed Kowalczyk en kompanen naar de status der grote rockbands. Althans: in Europa en vooral in Nederland.
Na hit op hit komt Live in moeilijker vaarwater terecht. V en Birds of Pray missen de megahits. Het binnenkort te verschijnen Songs from Black Mountain wint ook geen nieuwe zieltjes. Het nieuwe album is wel een reden om te touren en de speciale band tussen Live en Nederland wordt benadrukt doordat de band opnieuw halte Paradiso aandoet.
Rond kwart voor negen dimt het licht, volgspots schieten over het podium en onder luid gejoel volgt een openingssalvo met ‘All over You’ en ‘Selling the Drama’. De toon is gezet: vanaf de eerste strofen gaat een zucht van herkenning door Paradiso en honderden kelen zingen mee. Kowalczyk laat het publiek zijn taak vervullen, terwijl hij met gespreide armen het warme onthaal in ontvangst neemt.
Groot gebaar (makkelijk op te vatten als misbaar) tekent Kowalczyk, die perfect weet hoe hij Lives dramatische rock moet verkopen. Zonder overdreven lichtshow, zonder spectaculaire podiumopsmuk, maar mét kristalhelder zaalgeluid beheerst Live het vak tot in de finesses. Uit Kowalczyks keel hoor je geen valse noot en geen bandlid vergrabbelt zich. Nomen blijkt omen, want Live is gewoonweg een prima liveband met een show die staat als een huis.
Ondanks de soms jeukende zweverige ondertoon, de Amerikaans aandoende ietwat patserige bewegingen van Kowalczyk en vooral de steeds op hetzelfde stramien gegrondveste stadionrock, explodeert het balkon, schreeuwt de hele zaal en kolkt Paradiso een dik uur lang. In die tijd verspreidt Live de recente nummers tactisch door de set. De show wordt gedragen en gemaakt door de vele hits, die de meeste bijval krijgen. Massale samenzang tekenen we op bij ‘Run to the Water’, ‘They Stood up for Love’, ‘Lighting Crashes’ en ‘The Dolphin’s Cry’.
Natuurlijk volgt een toegift, die begint met het tenenkrommende 9/11-nummer ‘Overcome’. Omdat geen van de bandleden de niet al te ingewikkelde pianopartij live voor zijn rekening neemt, staat Kowalczyk over een backing tape te zingen; een minpunt. Oudje ‘Shit Towne’ maakt die misser stoer rockend snel goed.
Aan het eind grijpt Live terug naar zijn meest succesvolle album. Afsluiter ‘Dance with You’ zet Paradiso aan tot een minutenlange sing-along. De zaallichten zijn aan, de bandleden stoppen met spelen, Kowalczyk dankt het publiek. Een buiging volgt en Paradiso juicht van dankbaarheid. Hoe je het ook wendt of keert: als je van dramatische stadionrock met een spiritueel sausje houdt, krijg je bij Live dubbel en dwars waar voor je geld.
http://www.kindamuzik.net/live/live/live-4507/12523/
Meer Live op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/live
Deel dit artikel: