Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie? White Denim
De korte versie? Texaans trio speelt alle Britse bands naar huis.
De lange versie? Het album
maakte al nieuwsgierig, en na een overdonderende show op
Iceland Airwaves
weet White Denim ook de bovenzaal van Paradiso plat te spelen. Jon Spencer? Battles? The Mars Volta? Als een bal in een flipperkast schiet het een half uur alle kanten op, zonder dat het stuurloos wordt. Tussen garage en prog, of 'grog' zoals ze het zelf noemen. Horen is geloven.
Meest opvallend? De enige band van deze vierdaagse waar na afloop een massaal 'we want more!' klinkt.
Zelf luisteren?
MySpace
Wie? Glasvegas
De korte versie? Snoepje van week ligt zwaar op de maag.
De lange versie? De grootste hype van het weekend weet de torenhoge verwachtingen niet helemaal in te lossen. Het bandgeluid is groots en de gitaren galmen meeslepend, maar zanger James heeft een te beperkte stem voor dit werk. De band heeft fans die totaal opgaan in deze bombast, maar vanaf het balkon merk je dat de grote zaal langzaam maar zeker leegloopt. Toch heeft Glasvegas iets, het komt er vanavond alleen niet helemaal uit.
Meest opvallend? Caroline McKay drumt rechtop, zonder kruk en met veel minder bekkens dan andere bands.
Zelf luisteren?
MySpace
Wie? John & Jehn
De korte versie? Belle en het beest in een spookhuis.
De lange versie? In het rijtje
man-vrouwduo's van 2008: John & Jehn. Stiekem uit Frankrijk, maar nu opererend vanuit Londen. Alles is in zwart-, wit- en grijstinten, uitgelicht door wild ronddraaiende schijnwerpers. De beats komen uit een doosje, John speelt gitaar en Jehn doet toetsen, bas en mondharmonica. Samen klinken ze als The Kills en The Velvet Underground met wat typische punkfunk-invloeden, maar bovenal als hun ongrijpbare zelf.
Meest opvallend? De karakteristieke koppen van het duo in het felle witte licht.
Zelf luisteren?
MySpace
Wie? Amazing Baby
De korte versie? Brooklyn-vibes uit het straatje van MGMT.
De lange versie? Deze gasten belichamen de laatste vibes uit Brooklyn, in navolging van acts als MGMT en Yeasayer. Ondanks dat ze enkel een digitale ep met vier nummers op zak hebben, tonen ze bravoure genoeg op het podium. Eerste gitarist Simon O'Connor ziet eruit als een parodie op de Slashes van deze wereld en kijkt bij iedere solo die hij uit z'n transparante gitaar trekt alsof hij ter plekke oraal bevredigd wordt. De zanger vindt het bovendien nodig om zo nu en dan de zaal the finger te geven, maar desondanks geven ze - naast wat oppervlakkig materiaal - een aantal zeer behoorlijke indierocksongs weg. Catchy, zweverig en met een psychedelisch hardrockrandje.
Meest opvallend? De transparante gitaar van Simon O'Connor.
Zelf luisteren?
MySpace
Wie? Wild Beasts
De korte versie? Origineel, ondefinieerbaar, goed.
De lange versie? In het begin valt de muziek van deze lads from Leeds lastig te duiden, maar als alles op zijn plaats valt en je nog eens goed gekeken hebt of het daadwerkelijk een man is achter die microfoon, wordt het indrukwekkend. Retestrak gespeeld, met een hoge falsetstem die - begeleid door piano - soms afgeknepen is als die van Cold War Kids, en op andere momenten onverwacht gromt of ontaardt in harmonieuze samenzang zoals salonfähig gemaakt door Fleet Foxes. Maar dan met een rauw randje.
Meest opvallend? De hoge stem van zanger Hayden Thorpe.
Zelf luisteren?
MySpace
Wie? Cajun Dance Party
De korte versie? The Smiths met Robert Smith junior.
De lange versie? Intrigerend allegaartje op het podium; een zanger die qua looks en stem zo een bastaardzoon van Morrissey en Robert Smith kan zijn, twee Strokesgitaristen en een blondine op toetsen die er ondanks haar rode jurk alles aan doet om niet op te vallen. Het resultaat is zowel intrigerend als ongeloofwaardig. Ondanks het stadionvolume brengt Cajun Dance Party aanstekelijke liedjes in de lijn van Belle & Sebastian en The Smiths waarop de bovenzaal goed losgaat.
Meest opvallend? De maniakale blik en bewegingen van zanger Daniel Blumberg.
Zelf luisteren?
MySpace
Wie? Magistrates
De korte versie? Play that funky music white boy!
De lange versie? Sinds het rookverbod is de zweetlucht in de bovenzaal niet te harden, maar voor een half uurtje funk is het prima. Ook als die gespeeld wordt door vier bleekscheten in gouden jasjes. Sfeervol aangekleed podium, met lintlampen en de bandnaam op een lichtbak. Scherp gitaarwerk, fijne bas en catchy toetsenloopjes, plus zanger Paul Usher als grootste troef. Hij heeft precies de goeie falset voor deze electro-soul vol referenties naar Prince, Britse punkfunk en Curtis Mayfield. Move over, Jamie Lidell! De meest overtuigende Britse debutant van deze London Calling-editie kan zo naar de grote zaal.
Meest opvallend? Eindelijk een band zonder overhemden of nog erger: houthakkersshirts.
Zelf luisteren?
MySpace
Wie? I Blame Coco
De korte versie? The Police, maar dan leuker om naar te kijken.
De lange versie? Sting heeft geen kinderen, maar klonen. De een is een mannetje en zingt in Fiction Plane. De ander is een vrouwtje en zingt in I Blame Coco. Dezelfde jodel-uithalen als pa bij The Police, en net zulke catchy liedjes. Kortom: dit staat net als haar broer en vader in no time op de festivalweides van Landgraaf en Werchter.
Opvallend? Voor een meisje van 17 is Coco (Eliot Pauline Sumner) behoorlijk ontspannen en zelfverzekerd.
Zelf luisteren?
MySpace
Wie? The Pan I Am
De korte versie? Birthday Party-adept is bepaald niet gezellig.
De lange versie? Zo, dat is een overgang die Edward Larrakin heeft gemaakt. Met Larrakin Love zorgde hij twee jaar geleden voor een vrolijk folkfeestje op London Calling, deze keer is het angstaanjagende wave, dwarse krautrock en het gevaar van Nick Cave's oude band The Birthday Party. Dit alles gecombineerd met een nekhaar-overeind-zettende cello, heliumstemeffecten en een flinke berg schmink. Het is nog niet helemaal waar het moet zijn, maar voor een eerste show smaakt het absoluut naar meer.
Meest opvallend? Edward Larrikin is net The Joker.
Zelf luisteren?
MySpace
Wie? A Place To Bury Strangers
De korte versie? Vreemde eend begraaft trommelvliezen in de bovenzaal.
De lange versie? Een paar uur eerder nog supportact voor MGMT (waarom eigenlijk?) en daarna op het laatste moment ingelast als de allesvernietigende afsluiter van London Calling. Ondanks het belachelijke tijdstip, ondanks de vermoeidheid van vier nachten bandjes kijken en zelfs ondanks die matige drummer; de intense en ergens toch nog dansbare noise van A Place To Bury Strangers is samen met de stroboscoop een hallucinerende ervaring en niet minder dan een statement tegen de overkill aan middelmatigheid van de afgelopen dagen.
Meest opvallend? De bergen papiersnippers die als confetti door de lucht vliegen.
Zelf luisteren?
MySpace
http://www.kindamuzik.net/live/london-calling-festival/de-tien-meest-spraakmakende-acts-van-london-calling-2008-2/17737/
Meer London Calling Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/london-calling-festival
Deel dit artikel: