Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Metalbands toeren in roedels. Dit om de kosten te drukken en de publieke opkomst te verhogen: één band die je "wel leuk" vindt is geen reden de deur uit te gaan, twee of drie samen misschien wel. Wat je wel gaat krijgen is dat de populariteit van bands in verschillende landen nog wel eens kan wisselen, waardoor line-ups die elders volkomen logisch zijn, hier raar overkomen. Eerder dit jaar beknotte dit fenomeen al de speeltijd van Enforcer in Baroeg, waar nu Sólstafir opent voor het in Nederland toch echt minder populaire Long Distance Calling. Alleen is dat een Duitse band en Duitsland is nu eenmaal de grootste markt.
Voordat genoemde bands optreden is het eerst nog de beurt aan Sahg, ook een respectabele naam in metalland. De Noorse doommetalband heeft echter niet zijn beste dag. Het geluid mist power en de band presenteert zich wat flets. Zanger Olav Iversen is degene die op de plaat de meest aandacht naar zich toe trekt met zijn epische doomzang, maar juist hij blijkt in Baroeg de grootste ambtenaar van het stel. Een gastoptreden van de gitarist van Long Distance Calling verloopt ook nog eens vrij knullig; de betreffende muzikant moet eerst nog gezocht worden.
Dan Sólstafir [bovenste foto]. Dat is wel een band met uitstraling. Grote Vikingmannen met imposante baarden en vlechten in Fields of the Nephilimstijl postapocalyptische cowboykleding. Zanger Aðalbjörn Tryggvason heeft de bijpassende vocale intensiteit. Dan is er nog de muziek, een unieke mix van metal, postrock en U2 ten tijde van The Unforgettable Fire. Je zou de band uit Reykjavik zelfs kunnen beschouwen als de ruige tegenhanger van Sigur Rós.
Echt een doorbraakmoment heeft Sólstafir nooit gehad; de band is op basis van kwaliteit en toeren beetje bij beetje gegroeid. Op dit punt in hun carrière krijgen ze Baroeg vrijwel uitverkocht. Terecht, want Sólstafir levert gewoon weer een zeer goed concert af, dat alleen dus veel te kort is omdat de IJslanders slechts voorprogramma zijn.
Een deel van het publiek gaat daarna ergens anders heen, maar officiële headliner Long Distance Calling [foto links] speelt nog steeds voor een goed gevulde zaal. Ook de Duitse postmetallers heb inmiddels namelijk een geduchte livereputatie. Ze spelen opvallend strak, waarbij wel moet worden aangetekend dat Janosch Rathmer met een clicktrack meedrumt.
Het begin van de set is daarmee zeer overtuigend. Naarmate de set vordert begint de aandacht echter te verslappen. De composities beginnen toch wat eenvormig te worden en halen het niet bij bijvoorbeeld die van de laatste plaat van genregenoot Russian Circles. Het zou helpen als Long Distance Calling er af en toe eens een song in een heel andere stramien had ingegooid. Nu zetten ze voor de afwisseling in op een paar nummers met zang van de daartoe recent aangetrokken Martin Fischer. Eén nummer doet hij op de standaardplek midden vooraan op het podium, maar grotendeels staat hij verstekt opgesteld achter de backline, een nogal halfslachtig compromis. Zijn zangpartijen voelen ook aan alsof ze achteraf op meer van dezelfde muziek zijn geplakt, waardoor ze niet echt een game changer zijn.
De lange set van Long Distance Calling bloedt zo langzaam dood door gebrek aan variatie. Een kortere speelduur zou tot een veel overtuigender optreden geleid hebben en ook nog eens Sólstafir meer ruimte hebben gegeven om te schitteren.
Foto's uit het KindaMuzik archief van Niels Vinck (Sólstafir), Joost Doensen (Long Distance Calling)
http://www.kindamuzik.net/live/long-distance-calling/long-distance-calling-s-lstafir-sagh/23851/
Meer Long Distance Calling op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/long-distance-calling
Deel dit artikel: