Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op voorhand lijkt de combinatie van de garagefolk van Two Gallants en de slowcore van Low [foto's] een spannend affiche. Two Gallants uit San Francisco krijgt echter weinig speeltijd en komt ook niet echt los. Prachtige songs hebben ze inmiddels op hun naam die steeds ingenieuzer worden na het eclatante succes van What the Toll Tells uit 2006. Nog altijd drumt Tyson Vogel eigenzinnig met zijn woedende hoofd en zingt en speelt Adam Stephens edgy en hun uitgesponnen liedjes steken spannend in elkaar. Verdwenen echter is de dreiging, de urgentie, en dat is jammer. Vrij vroeg worden de heren verordonneert plaats te maken voor het trio uit Duluth, Minnesota.
Een optreden van Low is altijd zo'n beetje meer van hetzelfde en ook uniek, om John Peel (over The Fall) te parafraseren. Vanavond zijn de heren en dame opnieuw gekleed in het zwart, wordt er sporadisch met de zaal gecommuniceerd en gaat het volume met het verstrijken van de tijd omhoog. Opvallend, hoewel die ontwikkeling het plaatwerk volgt, is dat de vocale rol van drumster Mimi Parker toeneemt. Haar stem draagt de meeste nummers en excelleert in 'Holy Ghost'. De schaduwkant is dat het live soms een tikje soft en sloom kan worden.
Minimalisme kenmerkt Low. Zoals het monotone en eenvoudige drumwerk van Mimi op haar bescheiden setje. Nieuwigheidje: ze staat niet langer achter haar kit, maar is na al die (22) jaren die Low nu bestaat erbij gaan zitten. Het materiaal bestaat voornamelijk uit de twee laatste, hele beste platen van de groep. De ontwikkelingen in de band zijn dus bescheiden, maar telkens voldoende om de schare volgelingen tot tranen toe te ontroeren. Alan Sparhawk mompelt dat vanavond alles goed valt. Dat inspireert hem tot stevig gitaarwerk aan het eind van de set en Hendrixachtige capriolen.
http://www.kindamuzik.net/live/low/low-two-gallants/26308/
Meer Low op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/low
Deel dit artikel: