Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Americanagrootheden Lyle Lovett en John Hiatt treden in hun vaderland al een paar jaar geregeld samen op en doen nu voor het eerst ook Europa aan als duo. Op basis van persoonlijkheid (cynische grijns versus gulle lach) en populariteit (Hiatt is zeker in Nederland een grotere publiekstrekker) ligt het voor de hand dat laatstgenoemde eerste viool zal spelen, maar in het al weken uitverkochte Paradiso voeren de twee goedlachse heren een ingenieus rollenspel op dat de lange show van een subtiele spanningsboog voorziet.
Om beurten spelen Lovett en Hiatt hun eigen songs, waarbij de ander aandachtig luistert en achteraf de complimenten overbrengt, uiteraard met de nodige kwinkslagen. De sfeer is gemoedelijk, maar vanaf het begin doet zich ook het verschil tussen de twee karakters gelden: Beide singer-songwriters mikken op het hart, maar Hiatt met zijn directe bluesy stijl wat meer via de onderbuik en Lovett, de thinking man's cowboy met de frasering van een jazzzanger, vaak via het hoofd.
Lovett meet zich slim de rol van gespreksleider aan en vraagt Hiatt als een bewonderend interviewer naar zijn eerste Paradisoshow in 1979 en zijn tijd als begeleider van Ry Cooder. Hij maakt daarbij optimaal gebruik van hetzelfde onnavolgbare droogkomische talent dat zoveel kleur geeft aan songs als 'Her First Mistake', 'What Do You Do' en 'Skinny Legs', waarmee Lovett in het eerste deel van de set direct het publiek op zijn hand weet te krijgen en zijn reputatie als Texaanse evenknie van Randy Newman bevestigt.
Waar Lovett netjes rechtop zit met de knieën tegen elkaar, komt de wijdbeens onderuitgezakte Hiatt aanvankelijk een beetje mat over, hoe mooi zijn openingszetten van succesalbum Slow Turning ook zijn. Als Lovett met 'She's Already Made Up Her Mind' en Townes Van Zandts 'Highway Kind' op indrukwekkende wijze doorschakelt naar zijn weids mijmerende Texas flatland-modus, dreigt de aimabele Midwesterner zelfs even definitief af te haken door te counteren met de zelfbenoemde corny little love song 'What Love Can Do'. Zeker als Lovett hem vervolgens ook op dat terrein nog eens overtreft met zijn tegelijk ontroerende en hilarische lofzang op een éénogige hillbilly belle, 'Fiona'.
Gelukkig heeft Hiatt de grote Bring the Family-kanonnen nog achter de hand: de prachtige ballad 'Lipstick Sunset', het ook akoestisch smerig groovende 'Thing Called Love' en olifant-in-de-kamer 'Have a Little Faith in Me'. Hoogtepunt is toch wel de samen gezongen traditional 'Ain't No More Cane', tevens terug te vinden op Lovetts meesterlijke It's Not Big, It's Large (2007). Het enige minpuntje op deze memorabele avond is dan ook dat er niet wat meer duetten te horen zijn, maar na bijna tweeënhalf uur topamericana is dat slechts voer voor de meest verstokte kniesoor.
http://www.kindamuzik.net/live/lyle-lovett/lyle-lovett-john-hiatt/19811/
Meer Lyle Lovett op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lyle-lovett
Deel dit artikel: