Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Anno 2007 is de ooit zo gevreesde shockrocker Marilyn Manson meer dan ooit een man van vlees en bloed. Vol pijn om de scheiding van Dita von Teese betoont hij zich op Eat Me, Drink Me kwetsbaar. Emotioneel aan het eind van zijn latijn neemt Manson revanche voor een aantal mindere albums na het meesterpaar Antichrist Superstar en Mechanical Animals.
Niets menselijks is Manson vreemd wanneer hij een lamme, misschien wel dronken entree maakt. Het kan ook vermoeidheid zijn, want sinds de repetitieweek in de Bijlmerse bierhal vlak voor Pinkpop is hij onafgebroken op tournee. Een dikke laag schmink kan niet verhullen dat het tourleven zijn tol eist en diepe sporen heeft getrokken in Mansons gelaat.
Manson uit vorm is niet langer eng of gevaarlijk, hoewel de buiten de zaal neergestreken christenen met zendingsdrang daar anders over denken. Manson shockeert niet meer, Manson is een krachteloze hamster in een looprad, gekooid doorhollend in zijn zelfgeschapen rondte.
Steeds weer hetzelfde kunstje; andere stad, zelfde show. Hij lijkt moe van de aanhoudende balanceeract tussen het buitenwerelds, onaantastbaar bizar imagofenomeen en de mens Manson. Moe, met het heilig vuur op waakvlamstand.
Mansons bandleden zijn daarentegen in snaarstrakke bloedvorm. Onder bedroevend slecht geluid in de toch al sfeerloze hangar sleurt hun kwaliteit Manson uit zijn lodderige sluimer. Hit na hit afvurend komt langzaam iets van de gekende duivelse furie naar boven.
Het is echter te weinig en te laat om te redden wat er nooit wilde zijn. Na een uur zwaait de band af. De lappenpop-Führeract moet nog, 'The Beautiful People' is nog niet gespeeld, dus die twee toegiften komen er. Onwillekeurig dringt de vraag zich op waarom Manson en co terugkomen. Het is stil in de Brabanthallen: geen boegeroep, geen uitbundig gejoel om meer. Oorverdovend stil.
Marilyn Manson die erin slaagt onverschilligheid op te roepen, het moet niet gekker worden. De oude Manson heeft afstandelijkheid nodig, theater, drama en zijn indringende persoonlijke impact. Groot gebaar en grootse shockeffecten, op maat gemaakt voor grote hallen als deze. De nieuwe Manson brengt dat alles nauwelijks.
Deze tweespaltact toont vooral trekken van vergane glorie waarmee Manson zijn imago, legende en reputatie vakkundig ten grave draagt. De treurmars die na nog geen tachtig minuten zuivere speeltijd de loods vult, is onbedoeld dan ook pijnlijk treffend.
http://www.kindamuzik.net/live/marilyn-manson/marilyn-manson/16390/
Meer Marilyn Manson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/marilyn-manson
Deel dit artikel: