Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een zoet, haast onheilspellend aroma hangt in de lucht in de duistere vertrekken van Trouw. De aantrekkingskracht van de Amerikaanse gentleman Matthew Dear is voelbaar, al voordat de eerste toeschouwers de zaal binnendruppelen waar hij zijn opwachting maakt. Terecht, want we mogen blij zijn dat deze man onze zalen aandoet met zijn driekoppige band, Matthew Dear's Big Hands.
Met welhaast onuitputtelijke energie en ijzeren discipline heeft Dear inmiddels twee labels en vier albums op zijn naam gezet, waaronder zijn nieuwe Black City. Daarnaast heeft de jonge dj, producer en avant-gardepopartiest remixen gemaakt voor onder anderen The XX, Charlotte Gainsbourg, Spoon, Hot Chip, The Postal Service en Chemical Brothers. En omdat hij wellicht te veel ziel heeft voor één individu, verkent hij de magische spelonken van muziek ook onder drie andere aliassen: Audion, False en Jabberjaw.
In tegenstelling tot zijn debuut Leave Luck to Heaven en de geslaagde technogeoriënteerde opvolgers, is Black City een veelzijdige plaat waarop alle door Dear opgeslurpte invloeden zijn uitgekristalliseerd tot een architectonisch meesterwerk in de vorm van geluid. Op het podium komen Dear en zijn nieuwe nummers zeer goed tot hun recht. Het gretige publiek bevindt zich in de schaduwzijde van een denkbeeldige stad en Dears drone-achtige stem voert het mee naar de complexe crypte van de eigen onderbuik. De trompettist geeft dit donkere palet een passende, lichte jazztoets.
Al zingend over zijn grote zwarte bolide en een klein, rood nachthemdje, graait Dear met 'You Put a Smell on Me' naar geslachtsdelen en maakt hij hitsig. En met zijn sensueel-donkere 'Slowdance' maakt hij verliefd, al breekt hij ook harten. Menig fashionista kijkt uit naar het uitgestrekt marcherende "...dum dum dum dudum..." aan het einde van 'Slowdance', maar dat blijft uit.
Laat dat het enige kritiekpuntje zijn. Matthew Dear is een man die je graag tegenkomt in een donker steegje van een zwarte stad. Naast zijn intelligente minimal, doorspekt met Krautrock en overgoten met een wellustige jus van jaren tachtig underground dansvloerdisco, creëert hij een sfeer waarin Gotham en Geiger perfect versmelten. Als een sexy jonge Brian Ferry beweegt hij in een onberispelijk strak kostuum met even onberispelijk wit overhemd over het podium, wat weer doet denken aan een jonge David Lynch. Matthew Dear slaagt erin de menigte te hypnotiseren en te vervoeren, en met gesloten ogen geeft zij zich over aan zijn obscure macht.
Foto door Blikeng (cc) genomen @ The Deaf Institute, Manchester, 6 december 2010.
http://www.kindamuzik.net/live/matthew-dear/matthew-dear/21046/
Meer Matthew Dear op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/matthew-dear
Deel dit artikel: