Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Michael de Jong moet je live zien. Je ziet dan een man van achter in de vijftig wiens buikomvang en doorgroefde hoofd niet met elkaar in overeenstemming lijken op een stoel plaats nemen. Om hem heen staan vier akoestische gitaren. De man pakt er een en begint te spelen en zingen.
Hij zingt over Ierland, het land waar hij de afgelopen tijd heeft gewoond. Maar hij zingt niet zomaar. Michael de Jong zingt met een allesverzengende intensiteit. Een intensiteit waarbij vergeleken Dave Eugene Edwards en PJ Harvey oppervlakkig klinken. Lange ballades zijn het, vol Grote Emoties. Op het randje van de sentimentaliteit soms, maar nooit erover, dankzij de begeleiding van slechts akoestische gitaar, maar toch vooral door de voordracht.
Tussen de nummers door stemt De Jong zijn gitaren. Voor elk nummer lijkt hij namelijk weer een andere bizarre stemming te hebben bedacht. Ondertussen vertelt hij verhalen over zichzelf en wat hij meemaakt. Over Gerry Adams op de Ierse tv, over zijn hond, over hoe de enige politicus die hij ooit actief heeft gesteund Robert Kennedy was, over zijn liefdes en over dat hij zijn eigen cd’s veel te duur vindt. Soms duurt het stemmen lang. De juiste snaarspanning laat zich dan moeilijk vinden. In komische overdrijving slaakt De Jong dan een vloek. Misschien ook dat hij die momenten iets oprekt zodat hij zich weer kan opladen voor weer zo een mentaal en fysiek slopende tocht langs de donkere krochten van de menselijke ziel.
Nogmaals: je moet het eigenlijk zelf gehoord en gezien hebben om de werkelijke diepte van De Jongs prestatie te kunnen voelen. In Rotterdam wilden al zoveel mensen het meemaken dat er extra stoeltjes in het theaterzaaltje van Nighttown nodig waren. Na afloop gaven ze een staande ovatie. En na de toegift nog een.
http://www.kindamuzik.net/live/michael-de-jong/michael-de-jong/7402/
Meer Michael de Jong op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/michael-de-jong
Deel dit artikel: