Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sinds enige tijd organiseert deSingel het festival ‘Dedonderdagen’, dat op onregelmatige tijdstippen plaatsvindt. ‘Onregelmatig’ slaat in dit geval op de datum want, zoals de naam doet vermoeden-, is het steeds op donderdag.
Met dit festival wil deSingel een tegengewicht bieden aan het klassieke aanbod van dit kunstencentrum. Het claimt de nieuwste ontwikkelingen in de kunst in de kijker te zetten en gaat daarbij het interdisciplinaire niet uit de weg. De ultieme doelstelling luidt dan ook niet voor niets de totale integratie van dans, performance, muziek, video en literatuur.
Voor de zesde editie kwam Dedonderdagen onder andere met het Zwitserse Monno op de proppen en op deze band zijn de begrippen “experimenteerdrift” en “testhonger” (om even uit de officiële informatie van het festival te citeren) natuurlijk wel van toepassing. Monno stond initieel rond tien uur op het programma maar dat bleek buiten de waard gerekend. In de rode zaal vond er immers op dat tijdstip een dansvoorstelling zonder muzikale begeleiding plaats en dat bleek toch niet compatibel te zijn met de noise-escapades van Monno.
Monno dus, in de grote blauwe zaal waarvan voor de gelegenheid enkel het podium toegankelijk was. In de wandelgangen deed het bericht de ronde dat ze met de opnames van nieuw materiaal bezig zijn en dat zorgde natuurlijk voor hooggespannen verwachtingen.
Het saxofoonspel van Antoine Chessex, die zich van allerhande pedaaltjes bediende, nam vaak de rol van de gitaar over, om zo nuances aan de ritmesectie toe te voegen. Maar toch is het net de ritmische structuur die Monno door manipulatie van de instrumenten probeert te ondermijnen. Langzaamaan werden de afwijkingen van de structuur duidelijker en dit stond garant voor een graduele opbouw naar meer complexiteit.
Na enkele nummers werkten laptop en sax naar een climax toe waarin chaos en ongebreidelde noise centraal stonden en waarop ook de drummer gepast reageerde. Dit spanningsveld tussen structuur en chaos kenmerkte eveneens het verdere verloop van de set, maar de nadruk lag vaak toch op het eerste. Keer op keer viel het viertal, nu eens hard dan weer ingetogen, terug op de ritmische structuur. De vervormde sax, laptop of stem bouwden hier wel op verder, maar helaas leidde dit niet meer tot een echte ontploffing.
In vergelijking met hun optreden als voorprogramma van Lightning Bolt vorig jaar klonk Monno minder manisch en ook iets minder intens. Het verschil tussen een tot de nok gevulde AB-club en een gigantische ruimte in een kunstencomplex zoals deSingel laat uiteraard zijn sporen na.
http://www.kindamuzik.net/live/monno/monno/8595/
Meer Monno op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/monno
Deel dit artikel: