Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vroeg op de avond is de atmosfeer in Rotown al behoorlijk tropisch te noemen. Madensuyugitarist Stijn de Gezelle trekt zijn overhemd er maar bij uit, terwijl hij zittend speelt. De andere helft van het duo, drummer PJ Vervondel, ziet commerciële mogelijkheden en raadt het publiek aan het bezwete T-shirt om te ruilen voor een vers Madensuyu-exemplaar. Het zal gewerkt hebben, want de Vlamingen rocken het dak van de Rotown af. Queens of the Stone Agegrooves worden gecombineerd met Sonic Youthgitaarmuren tot een geheel eigen geluid dat het publiek meesleept de diepte in. (MtH)
Ook Vlaams en ook goed is de negentienjarige schone Selah Sue [foto rechts]. Zichzelf begeleidend op gitaar brengt ze een ontwapenende mix van soul, singer-songwriter en wat vleugjes reggae en hiphop. De rauwheid van haar muziek contrasteert met haar verlegen uitstraling. Ze lijkt enigszins zenuwachtig, maar dat wordt goedgemaakt door zeer mooi uitgevoerde en gevarieerde nummers. Wanneer ze ook nog moeiteloos een flink stuk rapt in de afsluitende Lauryn Hillcover, ben je overtuigd. Een zeer veelbelovend talent.
In de andere zaal van Lantaren/Venster is het Amerikaanse Woods goed bezig. Het trio maakt folk met een indie-inslag en weet met een aantal zeer aardige liedjes te boeien. De jongens compenseren hun statische houding door de overtuiging waarmee ze een nummer als 'Militairy Madness' brengen. Met popmelodieën die langzaam omvormen naar een gitaarsolo, blijkt ook Woods een band om in de gaten te houden. (TK)
In de kelder van Watt gaat het er harder aan toe. Complexe en brute techdeathgitaren en drums, gecombineerd met snijdende elektronica op zijn Wolf Eyes', toegankelijk gehouden met indierockzangmelodieën: dat is de formule waarmee HEALTH [foto links] de revelatie van de tweede dag van Motel Mozaïque wordt. Zelden zal een band die zulke extreme muziek zo hard speelt zo enthousiast onthaald zijn. Als er één band is die aanspraak maakt op de titel 'de toekomst van de rock', dan is het HEALTH.
Nina Persson heeft erg aan haar verlopendiva-act gewerkt (tenminste, het is te hopen dat het een act is): flodderige zwarte couture en heel veel armbanden om een pols die regelmatig pathetisch naar het voorhoofd wordt gebracht. Als de bassist materiaalpech heeft, vraagt ze hem op moederlijke toon: "Are you doing alright, babe?" Ook is ze verantwoordelijk voor het meest deprimerende statement van de avond, als ze een thema van een nummer aankondigt: "You can't always get what you need, but if you try very hard you might sometimes almost reach second best." Perssons act is het leukste onderdeel van een verder weinig boeiend optreden. Ze zingt deze keer niet vals en de band speelt prima - hoewel de bassist nog wel moet leren dat hij niet in zijn vaste hardcoreband speelt en dus niet telkens zijn instrument boven zijn hoofd moet bespelen - maar de countrypop die Persson maakt onder de vlag van A Camp is gewoon tamelijk nietszeggend. (MtH)
Ook A Certain Ratio heeft haar beste tijd gehad. In de jaren tachtig maakten zij een opzwepende mix van postpunk en funk, het nieuwste album is al een stuk kalmer. Vanavond lijkt het vuur uit de band verdwenen. Ondanks de strakke drummer staat de band als een stel zoutzakken op het podium en zanger Jeremy Kerr kijkt vaker naar de grond dan het publiek in. De extra zangeres die bij tijd en wijle het podium op komt wandelen, weet ook weinig toe te voegen aan het plichtmatig spelende A Certain Ratio. Pas in het nummer voor de toegift komt de band tot leven en gaan er steeds meer voetjes van de vloer. (TK)
Na HEALTH is Mi Ami [eerste foto] de tweede band uit Californië die indruk maakt met inventieve herrie. De drie heren uit San Francisco klinken alsof The Jesus Lizard zich heeft omgevormd tot een Talking Headscoverband. Maar dan met een zanger met het bereik van Marc-Marie Huijbregts. Die snerpend hoge zang werkt op de lange duur een beetje op de lachspieren, maar dat is bijzaak. Het gaat om de funky teringherrie die zowel uitnodigt tot pogoën als dansen. Daarom is het een groter probleem dat de bassist en drummer het soms niet helemaal eens zijn over waar de maat ligt. Gelukkig duikt dat probleem te weinig op om het feest echt te kunnen verpesten. (MtH)
Vroeger hoorde je de oude Mocky, vanavond is er de premiëre van de nieuwe Mocky. De olijke raps van weleer zijn verdwenen. Wat je daarvoor terugkrijgt is een portie salonfähige nachtclubjazz. Behalve Mocky zelf op drums, bestaat zijn ensemble uit contrabas, piano, dwarsfluit en een strijkkwartet gekleed in sombrero en poncho. Het zwoele geluid kent echter te weinig dynamiek om te overtuigen. Slechts sporadisch is er wat sprankeling in de muziek voelbaar. Ondanks een enthousiaste bandleider, weet het collectief de aandacht van het publiek er niet bij te houden. Een goed gevulde zaal in het begin eindigt in een halflege. Gelukkig start vlak daarna de moddervette dubstep van het tandem Applebim en Loefah, waardoor je met een goed gevoel de nacht in kan gaan. (TK)
http://www.kindamuzik.net/live/motel-mozaique/motel-moza-que-de-zaterdag/18409/
Meer Motel Mozaique op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/motel-mozaique
Deel dit artikel: