Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoeveel shows in je geschiedenis als concertbezoeker zijn van meet af aan imposant? Bij welke optredens heeft de band je direct vanaf de eerste tonen direct in de houdgreep? Op deze zondagavond in Nijmegen is de opkomst van de band al voldoende voor oorverdovend kabaal. En eigenlijk is na het eerste nummer de buit voor Mumford & Sons al helemaal binnen. Er klinkt een applaus alsof de show al helemaal gegeven is. In die alomvattende houdgreep blijft de zaal tot het eind.
Bij het betreden van de zaal hangt er het klemmende verzoek tijdens het concert conversaties te staken. Volmondige stilte dus. En het mooiste is dat het publiek ditmaal die zwijgzame houding keurig volhoudt. Althans, totdat de knop radicaal omgaat en de rustig beginnende liedjes van Marcus Mumford en zijn drie gepassioneerde zonen een hoger tempo bereiken. Dan is het meebewegen, -stampen en -zingen totaal niet meer te stuiten. Om daarna telkens weer het proces van voren af aan te beginnen.
Het mooie debuut Sigh No More is nog niet eens zo gek lang uit, maar de nummers van die plaat worden nu al meegezongen alsof hier een inmiddels wereldberoemde band op de planken staat. Er heerst in Doornroosje simpelweg een magische en bijna onverklaarbare symbiose tussen de band en het publiek. Een mysterieuze energie die vanuit ingetogenheid opdwarrelt tot extase. De Britten reageren bijna vol ongeloof op de gedisciplineerde stilte van de meute en zwepen diezelfde massa daarna telkens weer op tot vreugdevol meezingen met in feite niet altijd even vrolijke nummers. Toch worden de liedjes die gezongen worden met een rasperige stem die tussen Damien Rice en Finn Andrews laveert nergens zwaarmoedig dankzij de muzikale meesterlijkheid op contrabas, banjo, akoestische gitaar, toetsen en af en toe drums.
De lachende gezichten van het kwartet uit Londen spreken boekdelen. Ze beklemtonen vanavond in ultieme uitbundigheid hoezeer de folkrevival gaande is. En dat je daarvoor niet per se uit de binnenlanden van de Verenigde Staten hoeft te komen. Sarcasme, ironie en gevoel voor dynamiek en songschrijverpracht: deze Britten hebben het. Net zoals een dot uitstraling en podiumtalent. Een uitverkocht Doornroosje wordt met ogenschijnlijk gemak totaal overrompeld en overdonderd en laat zich in die ongelooflijke klik maar al te graag meeslepen. Dit is genieten zoals het bedoeld is. Het popjaar is nog niet voorbij, maar de titel voor optreden van het jaar is bij dezen vergeven.
Foto door Klaas van der Pijl
http://www.kindamuzik.net/live/mumford-sons/mumford-sons/19452/
Meer Mumford & Sons op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mumford-sons
Deel dit artikel: