Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het gaat goed met Nada Surf. Na moeizame jaren achter de rug te hebben met een platenmaatschappij die van hun een tweede 'Popular' eiste (en niet kreeg), zijn ze op eigen benen verder gegaan. Na eindeloos touren om hun derde album Let Go te bekostigen, krijgen ze weer de aandacht die zij verdienen. Zelfs CNN maakte recentelijk een item over dit New Yorkse trio. En terecht, want Let Go mag toch wel de sterkste Nada Surf-plaat tot nu toe genoemd worden. Nog steeds blinken ze uit in catchy gitaarpop, maar er zit een doorleefder geluid achter dat het album een langere houdbaarheidsdatum meegeeft. Dat het lang houdbaar is blijkt wel uit de tournee die nog steeds niet ten einde is. Al zo'n 3 jaar zijn ze onderweg en van enige verzadiging was ook in Nighttown geen sprake.
Matthew Caws, Daniel Lorca en Ira Elliot hebben een vaste schare fans die hen overal in Nederland volgen. Deze stonden in een goed gevulde zaal dan ook allemaal vooraan. Van de meeste kennen ze zelfs de namen. En dat maakt Nada Surf ook zo geliefd: hun zeer sympathieke en geïnteresseerde overkomen en de liefde voor pure popmuziek die hun liedjes en gezichten uitstralen. Ze speelden een uitgebreide setlist die heel Let Go besloeg en oud materiaal van hun eerste twee albums. Het werd goed duidelijk wat een goede zanger Matthew eigenlijk is. Zijn lieflijke stem klonk zo zuiver als wat en zorgde bij de twee ballads 'Blonde on Blonde' en 'Inside of Love' voor mooie momenten. Dat laatste nummer is nu op single verschenen en mede door de Coldplay-achtige kwaliteiten daarvan kan de radio eigenlijk niet meer om de band heen.
Het trio is inmiddels uitgegroeid tot een uiterst strakke live-band en speelde de liedjes met een grote dosis energie en grote vakbekaamheid. Toch ontbrak er dat rauwe randje dat de zaal in lichterlaaie zette, want verder dan wat aanzetjes hiertoe kwam het niet. Misschien ligt dit wel aan het ontbreken van echte uitschieters in de songcatalogus of aan de sound die ze nu hebben. Vroeger klonken ze meer als een jangle gitaarbandje uit de jaren '80, nu als een new wave-band uit diezelfde periode. Niet alleen trapt Matthew daarom veelvuldig zijn chorus-pedaaltje in, maar ook worden ze op synthesizer bijgestaan door ene Laura die het geheel een mysterieuzer sfeertje meegeeft. Deze invloed wordt helemaal duidelijk als ze tijdens 'Stalemate' even overschakelen naar Joy Division's 'Love Will Tear Us Apart'. Tijdens één van de vier(!) toegiften coveren ze ook nog eens 'There Is a Light That Never Goes Out' van The Smiths. Waarom ze eigenlijk vier toegiften geven is een raadsel, gezien het publiek nou niet heel erg duidelijk maakte dat het op meer zat te wachten. Maar ook dat hoorde bij de ongedwongen sfeer van dit optreden, net als de gastbijdrage van een fan om 'Fruit Fly’ naar het Nederlands te vertalen. En ach, het liefste wat Nada Surf doet is spelen en wie wil hen dat nou onthouden?
http://www.kindamuzik.net/live/nada-surf/nada-surf/3720/
Meer Nada Surf op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nada-surf
Deel dit artikel: