Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ondanks de niet al te flauwe alcoholconsumptie op dag één van Neurotic Deathfest, is de horde deathmetalheads op zaterdag al weer vroeg paraat om zich te vergapen aan Origin. Het optreden heeft nog het meeste weg van een clinic. Nummers blijven te midden van het slechte zaalgeluid nauwelijks overeind. Toch staan zelfs de meest geoefende luisteraars met open mond te kijken naar de verrichtingen van de band die extreme metal nóg een stapje verder heeft gebracht. Met name het vingervlugge spel van bassist Mike Flores - voor het blote oog nauwelijks zichtbaar - en de gravity blasts van John Longstreth dwingen respect af.
Zelfs Dying Fetus [foto boven] , toch ook niet de meest overzichtelijke band op aarde, is hierna een baken van rust. Dat heeft het drietal te danken aan de monsterlijke groove die het met 'Praise the Lord (Opium of the Masses)' onomstotelijk neerzet en blijft gebruiken voor een flinke portie dynamiek in het voortreffelijke optreden. Hoe diep zijn grunts en hoe vlug zijn riffs ook zijn, John Gallagher blijft met een gortdroge blik de zaal inkijken, tot en met de aankondiging van afsluiter 'Kill Your Mother, Rape Your Dog' aan toe. (RvE)
Surrealistisch moment: terwijl op de achtergrond het geweld van Dying Fetus in de grote zaal rondzingt, warmt Revocation [foto onder] gitarist David Davidson doodkalm op met wat fijnzinnige jazzriedels. Ook in het halfuurtje dat het Bostonse trio gegund is in de Batcave laat de kleine virtuoos een volstrekt uniek en verfrissend geluid horen binnen het aanbod op het festival. Hij injecteert Revocations complexe death metal met retecatchy thrash, heuse Eddie Van Halencapriolen en vooral een flinke dosis twang en rootsgevoel. Geen wonder dat Davidson vanaf de eerste minuut belaagd wordt door filmers en fotografen die hem - als ware hij een zeldzame diersoort - zo gedetailleerd mogelijk proberen vast te leggen.
De uitvoering is vandaag verre van perfect - de vermoeidheid lijkt de heren op deze laatste dag van de tour parten te spelen - maar daar staat tegenover dat de band er wel vol voor gaat en ook een stuk rauwer en meer naturel overkomt dan op plaat. Davidson probeert het publiek nog wat op te hitsen door de zaal in te springen, maar veel beweging is er niet in te krijgen: er valt simpelweg te veel moois te horen om zelfs maar te denken aan het bouwen van een pit. Na afloop schreeuwt de Batcave om een toegift, maar Davidson heeft dan zijn brilletje al weer opgezet en zijn Clark Kentgedaante aangenomen.
Bij het begin van de show van Immolation valt onmiddellijk het lage volume op. Daardoor komen de grote gebaren van de New Yorkse veteranen nogal potsierlijk over, maar groot bijkomend voordeel is dat het kenmerkende sinistere gitaarwerk van Robert Vigna glashelder te horen is. De diabolische storm die hij in nummers als 'The Purge' en 'Majesty and Decay' weet op te roepen blijkt ook zonder orkaankracht buitengewoon fascinerend. 'Power and Shame' wordt verrassend genoeg opgedragen aan de ook aanwezige Viktoriya Yermolyeva, een klassiek geschoolde Oekraïense die naam heeft gemaakt met een aantal verbluffend griezelige pianoversies van extreme metalnummers. De af en toe naar avant-garde neigende sound van Immolation, waarmee de band zich ook op Neurotic Deathfest weer moeiteloos onderscheidt, leent zich er uitstekend voor.(TG)
Allstarband Lock Up [foto boven] verzamelt een dijk aan ervaring op het podium. Thomas Lindberg is een volksmennende droomfrontman, voor Shane Embury is bashalsmartelen op grindcoretempo een tweede natuur en Nick Barker bewijst dat massa niet per se traag hoeft te zijn. De band schakelt achteloos van punk- naar grindgrooves. Toch slaat de vlam met zoveel concurrentie niet helemaal in de pan. Met name het zeldzame karakter van het optreden, ondanks het ontbreken van de overleden gitarist Jesse Pintado, maakt deze show bijzonder.
Frankrijk verrast vervolgens vriend en vijand. Het ziedende Kickback [foto onder] stuit ondanks zijn diepgewortelde hardcore-invloeden niet op een muur van cynisme bij het deathfestpubliek. Sterker nog, de band wordt de hele show lang getrakteerd op een pit waarin zelfs Chris Barnes ronddendert. De extra beveiliger in de zaal, waarschijnlijk opgetrommeld voor het geval Stephen Bessac succesvol ruzie zoekt met zijn publiek, staat werkeloos toe te kijken als Kickback de ene na de andere zieke groove de zaal in slingert. (RvE)
Een pijnlijke teleurstelling tijdens dit festival vol hoogtepunten is het lauwe optreden van de vaderlandse trots Pestilence. Zanger-gitarist Patrick Mameli geeft zelf ook aan dat de band zich nog wat inhoudt vanwege de blijkbaar nog niet helemaal ingespeelde nieuwe ritmesectie. De gelatenheid straalt er vanaf bij de frontman en het helpt ook al niet dat er veel materiaal van het laatste album wordt gespeeld in plaats van de gehoopte reeks klassiekers, waarmee met gemak ook een uur gevuld had kunnen worden. Er wordt na een tijdje zelfs geschreeuwd om Martin van Drunen, de zanger uit de glorierijke begintijd van de Tukkers. Als de band zonder dat ook maar iemand er om vraagt terug komt voor een toegift, overheerst het gevoel van plaatsvervangende schaamte al dusdanig dat er nauwelijks meer valt te genieten van het oudje 'Out of the Body'. Het is maar goed dat de Nederlandse eer op vrijdag al ruimschoots werd gered door Severe Torture.
Het wekt geen verbazing dat de kleine zaal nog niet half is gevuld voor Man Must Die [foto boven], dat de pech heeft tegelijk te moeten spelen met publiekslieveling Carcass. Zanger Joe McGlynn laat zich niet uit het veld slaan en schreeuwt zonder dralen maar uiteraard tevergeefs om een circle pit. Aangevuurd door de geweldige nieuwe drummer Matt Holland en de inventieve gitarist Alan McFarland strooien de Schotten met parels voor de zwijnen. De loeistrakke uitvoeringen van nummers als 'No Tolerance for Imperfection' en afsluiter 'Kill It Skin It Wear It' behoren tot het beste wat er het hele weekend te horen is geweest en lossen de verwachtingen volledig in, al is het dan voor een select gezelschap. De band, die nota bene op het laatste moment zijn Europese tour moest afzeggen en speciaal voor deze show naar het vasteland afreisde, verdient het eigenlijk om volgend jaar een nieuwe kans te krijgen op een voordeliger tijdstip. TG
Als er al discussie had plaatsgevonden over Carcass [foto onder] als headliner, wordt die direct afgekapt door 'Corporal Jigsore Quandary' en 'Buried Dreams' vooraan in de set te spelen. Hoewel dit niet eens de eerste Nederlandse reünieshow is, worden Jeff 'Hey I'm 41 years old' Walker en de zijnen met luid gejuich ontvangen en met een staande ovatie naar huis gestuurd. Het bijzonder strakke optreden, opgesierd door chirurgische projecties, laat de verschillende gezichten van Carcass zien. Na een weekend lang topsnelheden verdwijnen met name de baanbrekende Heartworknummers als vers gehakt in de molen in van een geolied publiek. (RvE)
Het is een geniale, wrede vondst van de organisatie om Neurotic Deathfest 2010 af te sluiten met de meest brute band van allemaal, het Madrileense Human Mincer [eerste foto]. Het publiek blijkt nog ten volle bereid om ook het laatste restje energie aan te spreken en de tot de nok toe gevulde kleine zaal verwordt nog één keer tot een glorieuze heksenketel. Als twee nummers voor het einde de gitaarversterker het begeeft, dreigt het festival alsnog als een nachtkaars uit te gaan. Gitarist Miguel had tussen de nummers door echter al een paar keer pesterig de riff van C+C Music Factory’s onsterfelijke 'Gonna Make You Sweat' gespeeld, en bij gebrek aan actie op het podium promoveert het publiek "everybody dance now" spontaan tot strijdkreet en gaat zonder muziek net zo hard door met slammen en crowdsurfen. Een hilarisch einde van een zeer geslaagd weekend, dat ervoor zorgt dat iedereen met een extra grote grijns op het gezicht huiswaarts keert. (TG)
http://www.kindamuzik.net/live/neurotic-deathfest/neurotic-deathfest-2010-de-zaterdag/20132/
Meer Neurotic Deathfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neurotic-deathfest
Deel dit artikel: