Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De laatste dag van Neurotic Deathfest schiet voor de verandering maar weer eens ongenadig hard uit de startblokken met Defeated Sanity. Wanneer de gitaar op de knieën hangt en de bas op de tepels in plaats van andersom kan dat maar één ding betekenen: bruut en technisch in het kwadraat. Het Beierse viertal heeft vooral erg goed naar Suffocation geluisterd, maar brengt zijn afgoderij op zeer hoog niveau en in een eigentijds jasje. Om de complexiteit van het materiaal te benadrukken voeren de hoofden van de drie muzikanten vóór aan het podium geregeld een polyritmisch choreografie uit, wat de statische presentatie enigszins vergoedt.
"We spelen vandaag alleen maar nieuwe liedjes, dus als u ons vroeger leuk vond, ga dan maar weer weg", zegt frontman Robin Kok na het eerste nummer van The Monolith Deathcult [foto hierboven]. Met een droogkomische presentatie - even later begint de gitarist schijtlollig de blastbeats van tevoren aan te kondigen - proberen de Kampenaren hun conceptuele, uitgesponnen avant-garde death metal aan de man te brengen, maar het publiek in de kleine zaal slaat de vreemde eend in de bijt tamelijk verbouwereerd gade. Het werk van het zojuist verschenen Tetragrammaton krijgt helaas ook geen samenhangend geluid mee; waarschijnlijk moet de geluidsman ook even wennen aan het feit dat er op Neurotic zomaar ineens een toetsenist op het podium staat.
Decrepit Birth [foto hierboven] komt bijna letterlijk de bus uit rollen en speelt noodgedwongen een ingekorte set, maar doet dat wel met volle overgave. Het is niet zo vreemd dat Suffocation zanger Bill Robinson onlangs nog tijdelijk rekruteerde, want hij blijkt niets minder dan het Californische hippie-equivalent van de New Yorkse hoodlum Frank Mullen. Met Kate Bushachtige armbewegingen 'bestuurt' hij de geluidsgolven die zijn medemuzikanten voortbrengen, en de stichtelijke "we are all family, brothers and sisters"-praatjes zijn ook niet van de lucht. Het werkt allemaal prachtig, en zeker met de afsluitende Deathcover 'Crystal Mountain' slaagt Decrepit Birth er daadwerkelijk in om een onvermoede esoterische kant van brute techdeath bloot te leggen. (TG)
Waar het bij Decrepit Birth nog ramvol was, speelt Incantation [foto hierboven] voor een opvallend lege grote zaal. Het is zo een beetje etenstijd en voor het betere moshwerk moet je niet bij John McEntee en zijn steeds wisselende medemuzikanten zijn. Wel voor een morbide blasfemisch geluid dat tientallen bands heeft beïnvloed en dat onlangs nog in optima forma werd neergezet op het nieuwe album Vanquish in Vengeance. Zo "duizenden jaren oude mummies rijzen op uit het woestijnzand" stoffig als op de plaat is het geluid in 013 niet, maar het is prima headbangen op de sinistere grooves. Als McEntee het door technische problemen even zonder gitaar moet doen, komt het geluid zelfs wel erg dicht in de buurt van Japanse doomdeathgroovehelden Coffins.
Death metal kan ook (lompe) feestmuziek zijn. Lekker energie kwijtraken in de moshpit en veel bier drinken en blowen. Exhumed [foto hierboven] is al jaren een van de vaandeldragers van deze opvatting van het genre. De muziek is vooral niet te moeilijk, maar wordt altijd met een typisch Amerikaanse enorme energie en enthousiasme gebracht. Er is in het kader van de entertainmentfactor zelfs nog ruimte voor showelementen, met een gitarist die zogenaamd dood neerstort en door een op Leatherface gebaseerd monster weer tot leven wordt gebracht. Vaak irriteren dit soort strapatsen, maar Exhumed brengt ze met de juiste, van Alice Cooper afgekeken knipoog en maakt er nooit de hoofdzaak van; dat blijft de muziek. Het enige dat niet meewerkt aan het metalfeest is het matige geluid.
Centurian heeft leden van Severe Torture en Prostitute Disfigurement in de gelederen, twee Nederlandse bands die op vorige edities de voltallige buitenlandse competitie naar huis speelden. Centurian zit muzikaal op dezelfde lijn: genadeloos lomp beukend, maar wel altijd met oor voor de sinistere sfeer in het gitaarwerk. Seth van de Loo blijft een van de betere drummers in een genre vol topdrummers en grunter Niels Adams heeft de perfecte Conan-uitstraling voor de muziek. Veel te lange pauzes tussen de nummers halen de vaart er echter volkomen uit. Zo moet Centurian elk nummer weer helemaal opnieuw momentum opbouwen en daarmee laten ze de kans liggen de zaal plat te spelen. (MtH)
Na Death to All op vrijdag en Repulsion op zaterdag heeft Neurotic met Possessed [bovenste foto] ook voor de zondag een legendarische oerdeathmetalband weten te strikken. Enkele jaren terug verkocht Lockup op het festival nog een shirt met in chocoladeletters "Seven Churches on vinyl or fuck off!!" op de achterkant, verwijzend naar de heilige status van het debuutalbum van Possessed uit 1985. Waar Death en Repulsion de 'boerensplatter'-variant op de kaart zetten, legde Possessed het fundament voor de duistere, satanische deathmetalschool van Morbid Angel, Deicide en Incantation.
De band bestaat tegenwoordig uit de originele frontman Jeff Becerra en vier huurlingen, zeg maar een omgekeerde versie van Death to All. Het is een raadsel waarom de al jaren aan een rolstoel gekluisterde Becerra geen gebruik maakt van een draadloze microfoon, maar na wat aanvankelijk geklungel is er geen houden meer aan. Gezegend met misschien wel het beste gitaargeluid van het hele weekend zet Possessed een verschroeiend agressieve set neer die volledig recht doet aan de reputatie van de band, en ook het voorproefje van het nieuwe album sluit naadloos aan op het oude werk.
Tussen al het topzware deathmetalgeweld werkt een kort maar krachtig potje goede grindcore altijd bijzonder verfrissend en Magrudergrind vormt hierop geen uitzondering. Het als Beastie Boys ogende en ook daadwerkelijk met hiphop stoeiende trio uit Washington D.C. is zich bewust van zijn status aparte en zanger Avi Kulawy maakt er ook wat licht cynische opmerkingen over. De in bier en Zweedse deathmetalsound gedompelde grotestadspowerviolence tovert de kleine zaal echter in mum van tijd om tot een zompige heksenketel.
Bij het overdonderende begin van de set van Cryptopsy [foto hierboven] in de grote zaal lijkt het even of de pijp nu toch echt leeg is bij het publiek. "Welcome to the Cryptopsy experience!", brult zanger Matt McGachy, die ondanks zijn Bieberbabyface en kapsel uit een shampooreclame ontzettend boos probeert te kijken. De show van de Canadese brute techdeathgoden - die na een mislukt populistisch uitstapje weer terug zijn op het rechte pad - is over the top, monolithisch en voelt daadwerkelijk aan zoals de albumhoes van …And Then You'll Beg. Het recuperatievermogen van het publiek, dat zich onder druk van deze force majeur na twintig minuten toch weer opricht, blijkt uiteindelijk verbazingwekkend groot. (TG)
Bij het sluiten van de markt, als drie dagen death metal en bier hun tol beginnen te eisen, moet je van goeden huize komen om nog uit te groeien tot een van de beste acts van het festival. Toch is dat precies wat Cattle Decapitation [foto hierboven] doet. Gitarist Josh Elmore staat er tamelijk stoïcijns bij terwijl zijn handen op razend tempo over zijn gitaar vliegen, voortgedreven door een onnavolgbaar drummende David McGraw. Onbetwist boegbeeld is toch zanger Travis Ryan, die krijst, grunt, schreeuwt en zingt alsof zijn leven ervan afhangt. Zijn gewoonte in de lucht te spugen en dat op zijn hand op te vangen is misschien niet helemaal volgens de etiquette, maar wel erg metal. Cattle Decapitation laat weer eens zien dat als het om een alles verpletterende live-ervaring gaat, er niets gaat boven technische death metal.
De officiële headliner van de laatste dag, Unleashed [foto hierboven], komt een beetje als mosterd na de maaltijd. Hun simpele Zweedse death is vergeleken met het alles verwoestende Cattle Decapitation nogal lafjes en Vallenfyre heeft een dag eerder al een enorm hoge standaard voor het subgenre waarin ook Unleashed zich bevindt neergezet. Unleashed lijkt dan ook op de automatische piloot zijn set af te werken voor een leeglopende zaal. De band wil zelfs al ruim voor het in het speelschema vermelde tijdstip stoppen, maar speelt uiteindelijk routineus zijn set vol.
Niet helemaal het spetterende einde dat gedroomd is voor dit jubileum - het is de tiende editie - maar het festival kon na de allesoverrompelende zaterdagavond al niet meer stuk. Dat zet ook de andere dagen een beetje in de schaduw. Verder valt het ontbreken van nieuw talent op. Het aanbod aan nieuwe bands op het programma is al niet echt heel erg ruim en wat er staat kan over het geheel niet tippen aan de oude helden. Dankzij klassebands als Immolation, Vader en Cattle Decapitation zal het niet ontbreken aan kwaliteitsplaten in het genre, maar het is momenteel toch duidelijk wachten op het talent dat een spannende, nieuwe draai kan geven aan death metal. (MtH)
http://www.kindamuzik.net/live/neurotic-deathfest/neurotic-deathfest-2013-zondag/23997/
Meer Neurotic Deathfest op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neurotic-deathfest
Deel dit artikel: