Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Of wij ook staan aan te schuiven om de show te zien, willen de Aziatische toeristen weten. Ja, maar niet die show. Waarop hun gids komt toegesneld om hen de Moulin Rouge binnen te loodsen. Het tafereel zal zich nog een paar keer herhalen.
De lange rij wachtenden die daar voor de deur staat en om de hoek van de Boulevard de Clichy tot een eind in de Rue Lepic reikt, komt echter niet voor de beroemde revue, maar voor een feestje in de aangrenzende club La Locomotive. De Engelse cultgroep New Model Army viert vandaag zijn 25ste verjaardag. En waar New Model Army is, duikt vanuit alle windstreken zijn bonte legioen fans op. Het zijn er zoveel dat het binnen wat oncomfortabel wordt. La Locomotive lijkt geschikter als discotheek dan als concertzaal en nogal wat laatkomers moeten het concert volgen vanuit de lounge bar, van waar het podium nauwelijks te zien is.
Van de oorspronkelijke bezetting blijft alleen voorman Justin Sullivan nog over. Het is dan ook passend dat hij de avond in zijn eentje inzet met 'Changing of the Light', een nummer van zijn eerste soloplaat Navigating by the Stars. Ter promotie daarvan tourde hij twee jaar door Europa en de Verenigde Staten als Justin Sullivan & Friends, eigenlijk een afgeslankt en semi-akoestisch New Model Army. Volgens dezelfde formule serveert hij nu een half uur durend aperitief. "Too old to be clean / Far too young to be broken / Like an army we come" klinkt het veelbelovend in 'Ballad of Bodmin Pill'.
'Love Songs' wordt opgedragen aan Joolz Denby, al sinds het prille begin verantwoordelijk voor de opvallende hoestekeningen en T-shirts van de band. Andere uitschieters in dit voorprogramma zijn de eco warrior protestsong 'Snelsmore Wood' en 'You Weren't There', dat de onbetrouwbaarheid van televisieverslaggeving aan de kaak stelt. Voor het nooit officieel uitgebrachte maar toch vlot meegezongen 'Turn Away' duikt een eerste gastmuzikant op: ex-gitarist Dave Blomberg.
De tweede en laatste, maar very special guest laat niet veel langer op zich wachten. Ed Alleyne-Johnson maakte als violist/toetsenist deel uit van de band op het hoogtepunt van zijn populariteit, van eind jaren '80 tot begin jaren '90. Vandaag stelt hij zijn nieuwe dubbelcd voor. Daarop covert hij met behulp van delay- en effectpedalen een rist rockklassiekers en pophits, waarmee hij de viooltegenhanger wordt van The Moog Cookbook. Een amusant intermezzo dat net niet té lang duurt.
Als de voltallige band het podium oploopt en 'Whirlwind' inzet, wordt de belofte van 'Ballad of Bodmin Pill' ingelost. Het publiek verandert in een kolkende, uitgelaten dansende massa. Met 'The Charge' en 'Fate' houdt de intensiteit aan en tijdens 'Wonderful Way to Go' en 'Here Comes the War' ontploft de zaal helemaal. Die songs illustreren bij uitstek wat een krachtcentrale de ritmesectie wel is. Tijdens de refreinen speelt het publiek een glansrol. Het blijft een indrukwekkend gezicht om vanuit de ziedende mosh pit honderden armen tegelijk de hoogte te zien ingaan. De lichtman speelt er dan ook gretig op in. Anderzijds is dit ook de ultieme test om uit te maken of het wat wordt tussen jou en de groep: ofwel knap je af op de rituelen, ofwel kom je altijd terug.
Dit optreden valt midden in de Europese tour ter promotie van het nieuwe studioalbum Carnival. Daarmee zal New Model Army niet veel nieuwe zieltjes winnen, maar er staat wel een handvol ijzersterke songs op die naadloos tussen hun klassiekers passen. Zo snijden ze 'Another Imperial Day' aan. Daarin bereikt Sullivans songschrijfkunst nieuwe toppen. Hij beschrijft nauwelijks opiniërend hoe de vlucht naar het Westen in zijn werk gaat. De begeleiding grijpt je bij de lurven en schroeft hoe langer hoe luider je keel dicht. Nog beter is 'Red Earth', dat op gelijkaardige wijze de tragedie van de Afrikaanse kindsoldaten schetst en op steunt inventieve dubbele drums.
Die dubbele drums zetten ze ook in voor een herwerkte versie van 'Before I Get Old', die ons wat ongeïnspireerd en overbodig in de oren klinkt. Met 'Island' (nog een nieuw nummer) en het twintig jaar oude 'No Rest' stoken ze het vuur nog eens op. Vervolgens gebeurt waar iedereen op rekent: Ed Alleyne-Johnson komt erbij en maakt op tien minuten tijd duidelijk hoe goed folkrock met viool kan klinken. De uitvoering van 'Purity' is dubbel zo goed als de versie met keyboards die we de laatste jaren voorgeschoteld kregen. 'Vagabonds' maakt bovendien het volledige oeuvre van The Levellers overbodig. Op 'Poison Street' en 'Get Me out' mag het publiek er de laatste restjes energie uitpersen.
Het is voorbij middernacht als ze aan de bissen beginnen. 'Green and Grey', waarvan de muziek werd geschreven door de vorig jaar plots overleden ex-drummer Robert Heaton, lijkt de hele zaal kippenvel te bezorgen. "See you somewhere in the next 25 years", geeft Sullivan nog mee. Levensbevestigend lijkt het enige mogelijke woord om dit concert samen te vatten; 'I Love the World' is de enige mogelijke afsluiter.
De eerste dagen van die next 25 years vielen Nederland te beurt met concerten in Weert en Rotterdam.
Wie de groep daar miste, kan de komende maanden nog terecht in Brussel (Vaartkapoen, 16 november), Breda (Mezz, 9 december), Haarlem (Patronaat, 11 december) en Den Haag (Paard van Troje, 13 december).
http://www.kindamuzik.net/live/new-model-army/new-model-army/11008/
Meer New Model Army op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/new-model-army
Deel dit artikel: