Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Volgelingen van Nick Cave worden beschouwd als vredelievende mensen, anders valt het ontbreken van enigerlei controle in het World Forum Convention Center in Den Haag op de inhoud van tassen en rugzakken niet te verklaren. Bezoekers lopen doodgemoedereerd met bagage en al de zaal in. Wellicht fungeert de Australische voorloper van de folk noir als de perfecte duivelbanner van geperverteerde geesten. Enfin, Nick Cave is in Nederland voor twee concerten. De gelukkigen zagen dat het goed was.
Nick Cave is een buitenbeentje in de wereld van pop en rock. Zijn beginjaren stonden in het teken van avant-gardistische punk, de laatste jaren overheerst steeds vaker de ingetogenheid. Vanavond is er een mooi evenwicht tussen beide extremen in een prachtig optreden van meer dan twee uur. Huisvader Cave mag dan tegenwoordig wel braaf elke ochtend om negen uur met zijn koffertje naar kantoor gaan om een paar liedjes te schrijven, van verzadiging is deze avond niks te merken. Van begin tot eind is het optreden intens en bevlogen.
De kleine man met de grote snor (souvenir van zijn laatste filmrol) windt moeiteloos de volgepakte zaal om zijn vinger. Of hij nu woest de vleugel bestiert met staccato getingel, of met slechts enkele pianotonen fraai dreigende accenten legt in een rustiger nummer, hij dwingt de zaal tot ademloosheid. Op zijn laatste albums is het al hoorbaar, ook vanavond wordt het duidelijk: Cave is met de jaren beter gaan zingen. Hij moet het echter nog steeds niet hebben van gestileerde zang, zijn handelsmerk is de demonische stem die de luisteraar onontkoombaar deelgenoot maakt van zijn helse universum.
De begeleiding bestaat vanavond uit Warren Ellis op viool, Martyn P. Casey op bas en Jim Sclavunos achter de drums. Vooral Ellis maakt indruk met snerpende solo’s, maar ook de andere muzikanten zijn in topvorm. Aartsmopperaar Cave blijkt bovendien in een uitstekend humeur. Verzoekjes worden zonder tegensputteren ingewilligd. Aan het eind van de show stopt hij abrupt met een vrolijk niemendalletje: “What a disaster!”. Hij krijgt nogmaals de lachers op zijn hand als hij een mannetje laat opdraven om zijn zoekgeraakte teksten te zoeken. Voor de goede orde: dat is onze schuld, want in de jaren negentig kon Nick Cave het grote aanbod van hallucinerende middelen in Nederland onmogelijk weerstaan.
Hoogtepunten zijn er volop vanavond: het huiveringwekkende ‘The Mercy Seat’ is ook vanavond weer spannend en dramatisch van opbouw. De belichting tijdens het nummer is fraai dwingend. Tijdens ‘God Is in the House’ begeestert Cave met zijn gefluister de toehoorders en dwingt hij ze tot volledige stilte. Enkele nummers krijgen een volstrekt andere bewerking dan het origineel. ‘The Weeping Song’ klinkt vanavond een stuk venijniger dan het origineel, net als ‘Henry Lee’. ‘Stagger Lee’ daarentegen heeft niet de opgejaagde cadans van het origineel, maar krijgt een magnifiek dramatische uitvoering. Het kenmerkt nog maar eens de inventieve geest van Cave. Nick Cave in deze vorm kan nog jaren mee. Hij is en blijft een van de meest oorspronkelijke en bevlogen muzikanten uit de muziekwereld.
Foto van Lowlands 2005.
http://www.kindamuzik.net/live/nick-cave/nick-cave/13940/
Meer Nick Cave op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nick-cave
Deel dit artikel: