Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dallas Toler-Wade heeft een 'Devin Townsendje' gedaan. De zanger/gitarist van Nile was tot voor kort nog in het bezit van een prachtig gevalletje 'kaal lang haar', maar in navolging van voormalig skullet-koning Townsend heeft hij er nu ook maar de tondeuse overheen gegooid.
Tot zover het nieuws uit kamp Nile. Verder is er weinig veranderd bij de band die al dik tien jaar aan de top van de death metal staat. Ondanks de op plaat stug volgehouden Egypte-gimmick is de liveshow van Nile toch vooral Spartaans: een simpele backdrop met het bandlogo, vier doorsnee Amerikaanse metaldudes ervoor, en dat is het. Nile wenst de muziek voor zich te laten spreken en heeft daarbij geen poespas nodig. Want op plaat mag Nile dan inmiddels een enigszins voorspelbare factor zijn, live blijft het een bijzondere en op de beste momenten bijna geestverruimende ervaring, iets waar maar weinig andere bands in het genre waarin Nile opereert toe in staat zijn.
Op het eerste gezicht is het 'gewoon' een keihard werkende brute techdeathband, die alleen al diepe bewondering afdwingt door het moordende tourschema en het nog immer onmenselijk hoge spelniveau. Drummer Kollias ratelt maar door en zijn letterlijk onnavolgbaar snelle blastbeats weven het tapijt waarop de goedlachse Karl Sanders, die door zijn sweep picks en knuffelbeerpostuur vaak in slow motion lijkt te bewegen, zijn langgerekte, huilende noten neerlegt.
In dat voortdurende extreme contrast tussen langzaam en snel schuilt het geheim van de band. Ergens tussen de beide min of meer meezingbare opener 'Kafir!' en afsluiter 'Black Seeds of Vengeance' wordt een omslagpunt bereikt, waarbij je als toehoorder ophoudt met het noot voor noot volgen van de muziek en je onbekommerd kunt laten meevoeren op de golven van de geluidsstorm. Het vertoont, mede door het gebruik van onconventionele, 'oosterse' toonladders, vergelijkingen met de luisterervaring van avant-gardemuziek of free jazz.
Het 'zenmetal'-aspect wordt nog extra in de hand gewerkt door de ambient pauzemuziek, een curieus richting publiek gepositioneerde laptop, de uitstekende airconditioning in P60 én de lage opkomst, die geen enkele aanzet tot reuring geeft. Anderzijds bedient de band zich in de presentatie wel gewoon van alle metalclichés en is ook de pornoslideshow op de mengtafellaptop ter verstrooiing van de geluidsman een bizar detail (voor die beroepsgroep gelden nu eenmaal andere not safe for work-criteria). Het draagt allemaal bij aan het prikkelende geheel van tegenstrijdige indrukken die een show van Nile altijd weer tot zo'n surreële belevenis maken. Toch jammer van die skullet, wat dat betreft.
http://www.kindamuzik.net/live/nile/nile/20379/
Meer Nile op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nile
Deel dit artikel: