Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Antwerpse Hof ter Lo was afgelopen zaterdag gereserveerd voor het rondreizende No Mercy-gezelschap. Opener Wykked Wytch speelde een potpourri van black-, death- en trash-metal. Wykked Wytch was wellicht een gezellig opwarmertje, maar niet veel meer dan dat. De band heeft een goed gekozen bandnaam, dat wel. De krijsende frontvrouw Xanthippe heeft een lichte neiging naar het androgyne.
Dew-Scented kon al rekenen op iets meer enthousiasme vanuit het publiek. Vooral het eerste nummer ‘Unconditional’ werd strak uitgevoerd. De zwierige trash/death metal werkte aanstekelijk en gaf het groene licht voor de eerste headbangers. Wel was het jammer dat zanger Leif Jensen vocaal niet kon overtuigen.
Aan het Antwerpse Oceans of Sadness hoeven weinig woorden vuil gemaakt te worden. Wat het publiek te horen kreeg was ondermaats en soms gewoon barslecht. Vocaal danste het optreden soms op de rand van dronkemansgelal. Ook de keyboards werkten bij momenten danig op de zenuwen. De Antwerpenaars kregen het publiek nochtans behoorlijk mee. Daar zal het feit dat ze een thuismatch speelden ook wel debet aan zijn.
Cataract bracht een stevig portie death metal te berde, dat af en toe de hardcore-richting uitschoot. Behoorlijk gespeeld, een behoorlijke stem en een behoorlijke ambiance. Een behoorlijk optreden dus. Wellicht dat de band de middelmaat niet overstijgt, maar de geestdrift van de heren compenseerde dit gelukkig ruimschoots. Een tien voor geestdrift.
Een beetje black metal dan maar, Pure Satanic Black Metal om precies te zijn. De Belgen van Enthroned deden hun positie van gevestigde waarde alle eer aan. Geen verrassingen; enkel een duistere en oerdegelijke geluidsmuur die heel wat wijsvingers en pinkjes in de lucht wist te brengen. Vooral de schrille eksterstem van Lord Sabathan deed trommelvliezen op hol slaan. Knap.
Dat kan beter, moeten de mannen van Gorgoroth gedacht hebben. Met hun optreden bewees de band bij de groten te horen. Gaahl’s afwisseling van hemeltergende screams, majestueuze zang en wolfachtig gehuil liet niemand onberoerd. Vooral de nummers van het album Incipit Satan - waaronder het titelnummer - zetten de zaal in hellevuur en vlam. Ook over het charisma waarmee de Noren hun ding deden kan heel wat gezegd worden. De ijzingwekkende kalme en welhaast plechtige houding kwamen bijzonder imponerend over. De drumpartijen waren de sterkste tot dan toe en ook het haarfijne gitaarwerk oogstte bewondering. Petje af.
Even later nam Dying Fetus- nog zo’n gevestigde waarde - de fakkel over. Al meer dan tien jaar zitten deze heren in het vak, en dat merk je. Aan de gitaar-technische virtuositeit, bijvoorbeeld. Of aan het publiek, dat keer op keer geweldig uit zijn dak ging. De combinatie van meerdere grunts werkte, nog steeds, naadloos. Dying Fetus heeft natuurlijk ook een kwalitatief hoogstaand portfolio om nummers uit te pikken. Denk maar aan Purification, Through Violence en Destroy The Opposition: albums die allen furore maakten in het metalwereldje. Hoogtepunt was het aaneengelaste ‘Pissing in the Mainstream’-‘Kill Your Mother’-‘Rape Your Dog.’ Het zorgde voor een zee van moshpittende metalheads.
Even pauzeren tijdens Disbelief, die hun best wel deden, maar niet konden overtuigen. De half gesmoorde grunts van frontman Jagger kwamen bijzonder saai en onprofessioneel over. Voor de rest was het middelmatigheid troef bij Disbelief. En om de zaken nog erger te maken, was de band geprogrammeerd tussen Dying Fetus en Nile. U snapt het al: dan krijg je het sandwicheffect.
Gelukkig was Nile daar om alles weer goed te maken. Karl Sanders, frontman en gitarist, kampte met een hardnekkig technisch probleem: zijn gitaar was amper hoorbaar. Niet prettig, als je je met hart en ziel op de geweldig ingewikkelde riffs werpt. Drie nummers lang duurde deze technische rotzooi. Ook de basdrums stonden net iets te luid gepitcht, wat soms storend overkwam. Ondanks deze minpunten speelde Nile een ongelooflijk sterk concert. Al vanaf het openend nummer ‘The Blessed Dead’ stond Hof ter Lo op stelten. De magistrale smeltkroes van diep borrelende stemmen en de verschrikkelijk begaafde Karl Sanders, de gevarieerde drums, soms zo snel dat je de drumstokjes bijna niet meer kon bijhouden. Ronduit schitterend. Ra zag dat het goed was.
Al met al was No Mercy was een bijzonder aangenaam festival, dat vooral moest steunen op een paar grote kleppers: Dying Fetus, Gorgoroth en Nile. U kunt uw tickets voor volgend jaar alvast bestellen.
http://www.kindamuzik.net/live/no-mercy-festival/no-mercy-festival/8993/
Meer No Mercy Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/no-mercy-festival
Deel dit artikel: