Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De ronduit prachtige en chique Leeuwenbergkerk is het decor van Nordic Delight. Het festival belooft de bezoeker een totaalervaring van de noordse soort. Let wel: het echt grote uitpakken volgt op 2 maart 2013 als het festival in Schwung is en een fiks cohort noordelingen ontdooid genoeg heeft gekregen om zuidwaarts te trekken. Met drie bands op het programma trapt Nordic Delight kleinschalig af, al ligt de ambitie voor het oprapen. Die uit zich bijvoorbeeld in de locatie, heel veel blije vrijwilligers, naar verluidt "goddelijke soep" en noordse aankleding, zoals een projectie van het noorderlicht.
Een festival voor Scandinavische muziek en lifestyle waar de dame die voor de marketing verantwoordelijk is in een Mart Smeetstrui loopt, doet zélf alvast iets goed. Zonder een opgedrongen dresscode volgen vele bezoekers haar voorbeeld. Een breiworkshop is dan ook niet ver weg op een volgende editie, noch een voordracht door bijvoorbeeld Nobelprijswinnaar Tomas Tranströmer, want nu al wordt ook de leeslustige mens bediend met een selectie passende literatuur. Evenzo aansluitend is de platenkeuze van de dj van dienst die natuurlijk ook Kaizers Orchestra en Röyksopp op zijn stapeltje heeft liggen, naast overigens veel meer minder voor de hand liggende noordse weelde.
De jas is nog niet afgegeven bij de garderobe of het totaalconcept wordt al overduidelijk: geen papieren bonnetje, maar een Legosteentje met nummer geldt als je bewijs van afgifte. De koekjes staan binnen handbereik, de Pitchforkkids knutselen met Lego driftig verder en op de toiletten is het een komen en gaan van covers van ABBA.
De aanblik van de goed gevulde kerk die bezaaid is met leunstoelen en hangbanken is ook gezellig op de haardvuurmanier. Nordic Delight heeft wel een schop onder de kont nodig om uit die al te knusse - om niet te zeggen: knurftige - gezelligheid te breken. Het ontbreekt het festival vooralsnog aan een onderscheidende factor. Braaf binnen de lijnen kleuren is leuk en snoezig, cute en koddig, maar het grijpt veelal nauwelijks naar de keel en beklijft niet.
Mag je een achttienjarig jochie recht in het kruis trappen? Ja, dat mag als hij denkt Bob Dylan te moeten uithangen. Dat heeft trouwens minder te maken met zijn leeftijd dan met het feit dat Bob Dylan-uithangen voor niemand leuk is. Ook niet als Bob het zelf doet. Schultz and Forever neigt gelukkigerwijs niet eens te veel naar die oorden. Hoewel de aankondiging rept van Peter Broderick is voor die klasse nog heel wat tijd in de oefenruimte of, meer waarschijnlijk, eenzame slaapkamer nodig, maar de jongeling slaat zich manmoedig door nummers heen die naast een zekere poppy teneur ook diepgang kennen. Waar je in het noorden warm zou willen worden van muziek waait hier nogal een gure en verlatingsangstige wind, maar akkoord: die arm om hem heen heeft de knul verdiend. Die dropkick naar zijn kruis (er schijnen rendierballetjes in de Nordic Delightsoep te drijven) blijft hem vooralsnog dan ook bespaard; al zou nog net iets minder Dylan hem bepaald niet misstaan.
Als je als festival je grootste naam moet verkopen met de aanprijzing "mooie muziek" dan begint het op verkeerde plekken te jøken. André Rieu speelt ook "mooie muziek"; zegt men. Dat maakt het nog niet tot iets waarnaar je wil luisteren. Hoe dan ook: I Got You on Tape [Foto boven] is een klasbakband. Geen gelul en spelen. Wil het oog ook wat? Pech! Een dikke man achter wat keyboards. Een halve anorexiajunk op gitaar. Een psychopaat op drums. Verrassend genoeg ontwaar je achter op het podium een baardmans op bas die ietwat normaal oogt.
De groep lijkt nergens op, taalt nergens naar. Ze doen maar wat. Ze gooien van alles in een hoge hoed en toveren konijn na konijn tevoorschijn. Shoegaze-achtige synthpop speelt de hoofdrol. Geen aftandse Muppet die er in de balkonregionen om kan miepen. Lichtvoetigheid krijgt gezelschap van donkere sferen en eigenlijk komt vooral een bijkans vergeten band als Maps in gedachten. Niet te schuchter heren, want als de zaak los komt, dan vraagt de zaal om meer. En dus niet om het einde van het liedje. Met een anthem zou het stempel met goedkeurend zegel neerdalen op deze band. Vooralsnog schurken de vier, koket braaf zwaaiend na afloop, te zeer binnen lieflijke deunen in halfduisternis aan tegen zoiets als het tempo waarmee gletsjers of de poolkappen smelten: ook dat laat menigeen onverschillig.
Je kunt veel zeggen van afsluiter Casa Murilo, maar niet dat dit team niet weet hoe een geweldig en overrompelend geluid neer te zetten. De band heeft vooral zijn inkopen gedaan bij een kruisbestuiving tussen een beetje Clap Your Hand Say Yeah en heel erg veel The National. De nummers zijn er. Het grootse geluid is er. De podiumuitstraling (eindelijk!) ook. Waar een en ander over gaat, blijft een raadsel. De zang wordt versneden met de rest aan sonisch geweld. Bij shoegaze hoort en past dat. Moet dat, zelfs. De beste man doet alsof hij wat te melden heeft. Dan zou het meer dan fijn zijn als dat ook te horen zou zijn. Nu heeft het concert veel weg van een optreden van een doventolk op een blindenconferentie.
Opvallend is de demografie op het festival die van überhippe indiekids tot grijsaards gaat. Als Nordic Delight zich niet beperkt, maar de ogen en oren weet open te stellen dan zou het festival kunnen gaan naar publiekslievelingen als Efterklang of kanonnen als Sigur Rós, maar ook richting meer obscure oorden waar CM von Hausswolff, Hildur Guðnadóttir of Teitur zich ophouden; of een Ben Frost. Zelfs een toef metal behoort tot de mogelijkheden.
Nordic Delight heeft alles in zich qua concept om van indie-adept tot metalbeer, om van ruwe bolster tot blanke pit, om van Bang&Olufsen- tot IKEA-fan te bedienen en daarmee Le Guess Who? achterna te huppelen.
Het noorderlicht is exceptioneel. Het is aan Nordic Delight om precies die uitzondering(en) voor het voetlicht te brengen. Waar het voorproefje de gekende regel zogenaamd uitzonderlijk verklaart maar niet toont, is het aan Nordic Delight om de volgende editie op meerdere fronten (muzikaal, filmisch, kunstzinnig, qua mode en literair) de uitzondering en uitzonderlijkheid tot een zekere mate van regel te laten zijn.
Foto I got you on tape van Tobias Pedersen uit 2010
http://www.kindamuzik.net/live/nordic-delight/nordic-delight/23388/
Meer Nordic Delight op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nordic-delight
Deel dit artikel: