Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Joost Zweegers, alias Novastar speelde dit jaar op zowat alle festivals. Van de Lokerse Feesten tot Pinkpop en daarnaast op Werchter, Dour en Lowlands. Het najaar biedt de kans om met een clubtour te kapitaliseren op de gewonnen zieltjes. In de Amsterdamse Paradiso lukt dat volkomen; het bordje 'uitverkocht' hangt immers uit. Novastar is populair, ook in Nederland. Maar dat wisten we al: na een overvolle 3FM-tent in Landgraaf en een fraaie opkomst in de megalomane Alpha op Lowlands. Is het de trekkracht van één hitkraker, of zit er meer in het vat dat Novastar heet?
Het is kwart voor negen wanneer een frêle blondine het podium betreedt. Zij hanteert de basgitaar en in haar kielzog volgt de rest van de vierkoppige band. Als laatste verschijnt Joost Zweegers zelf: de pint en sigaret in de hand neem hij plaats achter zijn elektrische klavier. In het eerste halfuur hoort de Paradiso een brede selectie werk van de laatste plaat Another Lonely Soul. Dat Piet "Ozark Henry" Goddaer die langspeler geproduceerd heeft, is op slag helder. Zwoele bastonen, tegendraadse ritmiek, sfeervolle arrangementen: ze zijn allemaal merkeigen aan Goddaer. Nu worden deze elementen onder handen genomen door Novastar. Met deels hetzelfde resultaat: prachtmuziek van de pure popsoort, maar de vonk slaat nauwelijks over en van een synergie tussen band en publiek is vooralsnog geen sprake.
Dat verandert natuurlijk plotsklaps wanneer bijzonder vroeg in de set de Afrekening-kraker 'Wrong' passeert. Was het applaus tot dan toe eerder beleefd dan uitgelaten, de eerste tonen worden al onthaald op gejoel. En terecht overigens, want het blijft een wereldnummer. Daarna beleven we kort een tweede sectie van de set. Hierin speelt Zweegers afwisselend akoestische gitaar en piano, maar nu zonder begeleiding. Solo komt hij prima tot zijn recht, maar helaas verliest de Paradiso allengs een beetje de aandacht.
Het derde en afsluitende setdeel kent weinig verrassingen. De band is in full swing, maar onwillekeurig heb je het idee naar een herhaling van zetten te luisteren. Novastar vangt zichzelf in een patstelling doordat het songmateriaal vaak hetzelfde stramien volgt. Dat het concert niet vervalt tot een slaapverwekkende sessie, ligt vooral aan Zweegers zelf. Nu eens trommelt hij vurig mee, dan neemt hij de piano met een frontale snoekduik. Steeds ment hij de band en zichzelf: enthousiasmeert hij de nummers naar net dat tandje hoger.
Zweegers is bovendien gezegend met een veelzijdige stem. Zo kan hij moeiteloos schakelen tussen een David Gray-grom, Bono-achtige stadionpathos en gekweel uit de Sting-school. Zet zo'n stem op een substraat van een solide spelende groep secondanten en je hebt een poprockconcert waaraan je je geen buil valt.
Al is dat ook wel een beetje de makke van Novastar. Het is allemaal een beetje te braaf en voorspelbaar. Echt uit de bocht vliegen wil het niet, echt knallen en knetteren blijft uit. Een klein stuk boven het popmaaiveld staat Novastar, maar dan wel boven steeds hetzelfde akkertje. Op veilig werken Zweegers en co. naar het einde toe.
In de toegiften laat Novastar het publiek weten dat het beste nog moet komen. Dat zou dan moeten bestaan uit de verzengende jam aan het slot. Toch blijft ook nu weer de verrassing uit. Jammer, maar de Paradiso ligt daardoor niet amechtig aan Zweegers' voeten. De schop onder de kont die een publiek soms nodig heeft om er helemaal voor te gaan, geldt Zweegers zelf. Komaan Joost, iets meer pit en variatie kan geen kwaad, dan zakken we pas echt door onze hoeven.
http://www.kindamuzik.net/live/novastar/novastar/7571/
Meer Novastar op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/novastar
Deel dit artikel: