Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tien jaar (K-raa-K)³ krijgt vanavond in de prachtige theaterzaal van de Gentse Vooruit (‘Kunst Veredelt’ prijkt als hoog mikkend motto boven de bühne) een passende apotheose met één van de weinige Nurse with Woundoptredens die de fans gegund wordt en een boeiend optreden van de Franse pionier Jac Berrocal.
Eerst moet je wel Dean Roberts [foto links] doorstaan. De man is onder andere bekend van de Nieuw-Zeelandse postpunk-band Thela en heeft al met klinkende namen uit de vrije improvisatie als Axel Dörner en Martin Brandlmayer samengewerkt.
Vanavond is hij echter een man alleen met een elektrische gitaar en dat gaat hem niet zo goed af. Je onthoudt vooral een kerel die onrustig op zijn stoel over en weer zit te schuiven, die zijn gitaar - door de zenuwen waarschijnlijk - ter plaatse moet herstemmen en die, vooral, moet werken onder minder dan ideale omstandigheden.
De microfoon staat slecht afgesteld en dus spring je bijna uit je zetel van de schrik als Roberts opeens zijn stem verheft na een liedje intiem aangevat te hebben. Naast de te fragmentarische gitaarstukken onthoud je textueel vooral verre van poëtische zinsneden als “A box of frozen rain / On the windowpane” en het veelvuldig uitgesproken “sour milk”.
Het is dan natuurlijk een binnenkopper om Roberts’ optreden als dusdanig te rangschikken. Volgende keer beter, zoals men dat dan zegt.
Beter in elk geval is de improv-combinatie Jac Berrocal, Dan Warburton en Aki Onda [foto rechtsonder]. Berrocal is één van de reuzen van de Franse improvisatie en jazz en heeft nog niet verleerd hoe een publiek te entertainen.
Een minuut kereltje in leren broek met grote donkere zonnebril in de stijl van de elektrische Miles Davis staat hij voortdurend, als hij even geen funky frasen uit zijn trompet staat te wringen, op een ingebeelde beat te dansen.
Ondertussen steekt cassette-artiest Onda de ene cassette na de andere in zijn walkman en zorgt zo voor een abstracte beat die het decor biedt waarop Warburton, afwisselend op viool en harmonium, en Berrocal hun kosmische fratsen de wereld kunnen inzenden.
Na een tijdje gaat Berrocal ook nog eens op een knie zitten om ter plekke Franse poëzie te debiteren. Even later diept hij zelfs even een fluit op, terwijl ook Warburton, een reus van een kerel in vergelijking met de kleine Berrocal, een snuif pas bedachte tekst in de microfoon begint te fluisteren. Te gek om los te lopen en alleen daarom al de moeite waard.
Maar je bent natuurlijk vooral hier omdat Nurse with Wound [foto rechtsboven] één van zijn zeldzame actes de présence komt ten beste geven. Dan heb je geluk, want niet alleen krijg je zomaar eventjes meer dan anderhalf uur optreden voorgeschoteld. Bovendien is de groep vanavond samengesteld uit het kruim van de Europese experimentele scene.
Steven Stapleton is er uiteraard bij, maar ook Christoph Heeman (H.N.A.S., Mirror), Colin Potter (Nurse with Wounds vaste studio engineer), donkere ambientgrootheid Andrew Liles, Matt Waldron (irr. apt. (ext.)) en David Tibet (Current 93) zijn er vanavond bij.
De vijf leven zich uit achter vijf tafels vol met apparatuur, terwijl op de achtergrond een surrealistische collagefilm wordt afgespeeld. De muziek, een combinatie van buitenaardse pyschedelica, lichtdonkere ambient en pure geluidskunst die voortdurend andere richtingen uitgaat, past wonderwel bij de film, waarin dansers en een Japanse dame met masker vervormd worden.
Hoewel David Tibet al jaren deel uitmaakt van Nurse with Wound zijn het zijn vocale bijdragen die nu net niet passen bij de muziek. Zijn twee schreeuwerige, hysterische interventies vol vervormde vocalen halen de dromerige sfeer onderuit. Beter is het stuk waarin één van de vijf heren een gitaar ter hand neemt en over een triphopbeat surrealistische poëzie voordraagt.
Nog beter wordt het als na een schitterend optreden, dat immer geluiden toevoegt en eindigt in een absoluut gekmakende climax, de groep terug op het podium wordt geroepen en ook Jac Berrocal de groep vervoegt.
Dan wordt ineens duidelijk waarom die omgekeerde fietsen nu al heel de tijd op het podium staan. Stapleton en een ander lid van de groep geven een draai aan de pedalen en gebruiken de fietswielen als percussie, terwijl Berrocal zijn ooit nog door Nurse with Wound gecoverde klassieker ‘Rock and Roll Station’ opvoert.
Een schitterende apotheose en meteen een mooi eerbetoon aan veertig jaar Europees experiment.
http://www.kindamuzik.net/live/nurse-with-wound/nurse-with-wound-jac-berrocal-dan-warburton-aki-onda-dean-roberts/15607/
Meer Nurse With Wound op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nurse-with-wound
Deel dit artikel: