Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Naar aanleiding van het uitverkochte concert van Oasis hing er zaterdagavond elektriciteit in de lucht langs de Brusselse Anspachlaan. Toch vreemd voor een band die na meesterwerken als Definitely Maybe, (What’s The Story) Morning Glory en in minder mate Be Here Now nog amper een schim van zichzelf is en in geen acht jaar nog iets wereldschokkends op de markt bracht. Het kakelverse Don’t Believe the Truth wekte even de indruk dat er witte rook op komst was, maar is uiteindelijk niet meer geworden dan een doorgedreven herhalingsoefening. Enkele lovenswaardige nieuwe inzichten buiten beschouwing gelaten, laven de Mancunians zich wel erg inspiratieloos aan het testament van The Who, The Kinks, The Small Faces, Velvet Underground en uiteraard The Beatles. Resten er dus enkel nog de live-concerten om enigszins eerherstel af te dwingen, hoewel het ook in dat segment van de Oasis-cyclus in het verleden al te vaak erop of eronder was. Iedereen herinnert zich allicht nog de integraal door MTV uitgezonden gala-avond in de AB (maart 2000), terwijl de groep er enkele maanden later op Rock Werchter dan weer een zootje van jewelste van maakte.
Nu zag het er even naar uit dat de geluidstechnici zichzelf beloond hadden met een snipperdag. Want hoewel de schade in de zaal beperkt bleef tot een nauwelijks hoorbare Noel, bleef elke noot op het podium hangen in een verzengende geluidsmuur. Koren op de molen van Liam dus, die zich in niet voor publicatie vatbare bewoordingen ging beklagen bij de technicus en de (gespeelde?) arrogantie in dikke drommen van zijn lijf liet druipen. Ook tijdens de rest van het concert regeerde zanger Liam met de ijzeren arm van een veldmaarschalk en overschouwde hij de menigte met een meedogenloze ‘wie doet mij wat’-blik.
Los van die overbekende gimmicks speelde Oasis (mét Zak Starkey op drums) een concert dat bijster knappe – aan hun status verschuldigde – momenten afwisselde met ronduit zwakke, niet in het minst door een erg twijfelachtige songkeuze. Zo bleef het betere werk uit Don’t Believe the Truth (‘Keep the Dream Alive’ en ‘Part of the Queue’) onaangeroerd en opteerde de band voor niet bepaald hoogstaande gedrochten als ‘The Meaning of Soul’ en ‘A Bell Will Ring’. Om nog maar te zwijgen van ‘Mucky Fingers’, een draak van een song die Velvet-aanhangers schaamteloos een doorn in het oog priemde. En waarom de Gallaghers de tenenkrullende Lennon-pastische ‘Stop Crying Your Heart Out’ tot in den treurnis blijven meezeulen is ons al helemaal een raadsel. Bij een groep die het begrip ‘evolutie’ heden ten dage harder van de daken schreeuwt dan ooit tevoren, zit je bovendien allesbehalve te wachten op een intro (‘Fuckin’ in the Bushes’) en een cover (‘My Generation’) die al in verregaande staat van ontbinding verkeren.
Nochtans schoot Oasis erg fraai uit de startblokken: ‘Lyla’ verwijderde de overbodige ballast uit de studioversie met de anatomische precisie van een pincet en ‘Morning Glory’ gierde door honderden kelen als betrof het de vreugdehymne van Manchester City na een gewonnen Cup Final. Idem voor ‘Cigarettes & Alcohol’, zowat de beste song die het brein van Noel Gallagher ooit ontglipte. The Chief frunnikte na afloop echter dermate lang verveeld aan de snaren dat de magie als een splinterbom uit elkaar spatte. Het zou vervolgens duren tot ‘Live Forever’ – een stuk verderop in de set – vooraleer het heilig vuur nog eens zou oplaaien. De tijd dat Oasis het patent had op anthems van dat allooi, ligt inmiddels weer ver achter ons. Dat beseften ook de fans, die zich als onverzettelijke jonge welpen in de klassiekers vastbeten. Zo werd het door Noel gezongen ‘Champagne Supernova’ overstemd door een uitzinnige massa, een huzarenstukje dat tijdens de voortreffelijke bisronde nog eens keurig werd overgedaan. ‘Wonderwall’ behoefde vanzelfsprekend geen introductie en ook de respons op ‘Don’t Look Back in Anger’ was niets minder dan overweldigend. Kortom, geen mens die erom maalde dat Oasis – Liam en Noel blijven tot nader order de leukste cartoonfiguren in rock-‘n-roll – tegen die tijd al naarstig het routinepedaal ingedrukt had.
http://www.kindamuzik.net/live/oasis/oasis/9725/
Meer Oasis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/oasis
Deel dit artikel: