Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Aangetrokken door het lage collegegeld, de overweldigende Canadese winters maar vooral de levendige kunstscene, verhuizen drie jonge Amerikanen en een Australiër naar Montreal om Engels te studeren. In de zomer van 2011 betrekken ze er een appartement/atelier en beginnen een band. Een jaar later werken de studentenprotesten in de stad tegen verhoging van het collegegeld als katalysator voor de creatieve richting die de band op gaat: wezenlijk met de wereld communiceren en niet vervallen in apathie maar juist kiezen voor bezinning.
In een wereld waarin oppervlakkigheid en afleiding de boventoon voeren, gaat dat volgens de groep niet zo makkelijk. De gevoelens die deze tweestrijd tussen actie en onmacht oproept, vormt de basis voor het vorig jaar verschenen, uitstekende More Than Any Other Day. In acht nerveuze, rusteloze artpunksongs balanceert Ought op die plaat tussen angst en euforie. Op het podium van Vera, dat in het kader van het festival Noorderzon aardig gevuld is, weten ze die intensiteit nog verder te versterken.
De onbetwiste hoofdrolspeler is zanger, gitarist en tekstschrijver Tim Beeler Darcy. Hij wandelt met zijn schoenen in de hand het podium op, zet ze onder zijn microfoon neer en zingt het hele concert op sokken en met onvaste stem verder. Het contrast tussen wanhoop en optimisme onderstreept hij door te schakelen tussen praatzingen, schreeuwen en fluisteren. Nog meer dan op plaat doet hij daarbij denken aan de snerende oneliners van The Falls Mark E. Smith.
Het geluid is prima afgesteld zodat ook zijn krassende en na-ijlende gitaargeluiden, in de lijn van Talking Heads en Gang of Four, eveneens tot volle wasdom kunnen komen. De interactie met keyboardspeler Matt May geeft het optreden een boeiende meerwaarde. De toetsenist laveert tussen stemmige piano-achtige tonen en vervreemdende drones. In combinatie met Darcy's gortdroge postpunklijnen ontstaat zo een schel en weerbarstig geluid, dat op andere momenten juist weer sfeervol en berustend klinkt.
Bassist Ben Stidworthy en drummer Tim Keen zijn daarbij al even ongrijpbaar met inventieve ritmewisselingen die het dualistische karakter van de enerverende muziek aanstippen. Zoals in een van de topstukken van More Than Any Other Day, het emotioneel zwaar geladen 'Habit', dat eindigt in een prachtig schreeuwzangcrescendo. Een ander hoogtepunt is het onderhuidse 'Beautiful Blue Sky' waarin Darcy op een imponerende staccatomanier zingt over verveling en lethargie, terwijl hij daar tegelijkertijd repetitieve en fraai krakende gitaaraanslagen aan koppelt. Het nummer is afkomstig van de nieuwe plaat Sun Coming Down, die binnenkort uitkomt. Hoewel het geen makkelijke kost zal zijn, is het een plaat om naar uit te kijken, want Ought is geen alledaagse maar des te meer intrigerende band.
http://www.kindamuzik.net/live/ought/ought/26163/
Meer Ought op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ought
Deel dit artikel: