Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hijzelf lijkt een tikkeltje wereldvreemd. Zijn abstracte muziek doet al evenzeer ongrijpbaar aan. Desondanks bouwde Ozark Henry – in Kortrijk en verre omstreken beter bekend als Piet Goddaer – de afgelopen jaren een reputatie op waar heel wat artiesten hun ziel voor veil hebben. Het leverde hem, allicht vaker dan hem lief was, een vaste stek op in het felle neonlicht van de Belgische popmuziek. Van z’n vorige plaat Birthmarks gingen er intussen 60.000 exemplaren over de toonbank en eerder dit jaar tilde hij ook nog eens Another Lonely Soul van Novastar naar een betrekkelijk hoog niveau.
De Gentse Handelsbeurs was dan ook in een mum van tijd uitverkocht voor het concert dat Ozark Henry er donderdagavond ten beste gaf. Aanleiding was The Sailor Not the Sea, het gloednieuwe album van de West-Vlaamse eclecticus. Op deze plaat – zijn vierde en tevens meest uitgebalanceerde – slaat Goddaer ons alweer om de frisse oortjes met een lading onwerelds mooie klankpatronen waar je best even voor gaat zitten. Evenwel geen optie in Gent, maar dat belette Ozark Henry niet om de zaal sporadisch in te palmen met een intensiteit waar het een doorsnee clubconcert al te vaak aan ontbeert.
Het fraaie gezelschap dat Ozark Henry crediteerde voor de opnames van The Sailor Not the Sea, bassist Jah Wobble, drummer Jaki Liebezeit (ex-Can) én celliste Audrey Riley, bleef begrijpelijkerwijs afwezig. Waren er wél: de erg secure ritmetandem Dick Descamps-Erik Debruyn, gitarist Stef Catteeuw en Dirk Deruytter op Fender Rhodes. Een bezetting waar je mee naar de oorlog kunt, al waren we visueel niet bepaald slechter af geweest met een stilleven van Cézanne. Bij Goddaer zelf hoef je natuurlijk evenmin aan te kloppen voor excessieve poses en maar goed ook, de muziek spreekt immers voor zich en die laveerde afwisselend tussen bevredigend en uitstekend.
Het soulvolle ‘Word Up’ was een meer dan aangename binnenkomer, waarbij de aandacht meteen afgeleid werd door de charmerende interventies van achtergrondzangeres Nina Babet. Niet voor het laatst, want ook in ‘Sweet Instigator’ en ‘Free Heaven’ klampten haar sonore stembanden zich gedistingeerd vast aan die van Goddaer. In ‘Vespertine’ mocht de gitaar van Catteeuw in overdrive, de repetitieve pianoakkoorden van ‘At Sea’ bleven ook zonder Joost Zweegers overeind en bij ex-singles als ‘Rescue’ en met het op woelige golven drijvende ‘Intersexual’ had Goddaer het publiek al voor zich gewonnen nog voor hij goed en wel de eerste noten door de luisprekers joeg.
The Sailor Not the Sea is meer dan welk ander geluidsdocument van Ozark Henry ook, echter vooral een luisterplaat. Wijdse orchestraties (‘Jocelyn, We Ain’t Sixteen Anymore’, ‘Give Yourself a Chance with Me’) stapelen zich subtiel op tot je plots een ingenieus klankenpalet – vol etherische synths – ontwaart dat per draaibeurt zijn diepste geheimen prijsgeeft. Pop, jazzy triphop, reggae, dub, folk en drum ‘n’ bass vloeien als sprankelend fonteinwater door elkaar heen tot je met enige verbeeldingszin de contouren van Barry en Satie onderscheidt. Live werd dit allemaal nog uitdrukkelijker in kaart gebracht, al tekenden we momenten op waar origineel en live-versie haast geruisloos van plaats wisselden en dat was enigszins jammer. Ook de bisronde van vijftig minuten, weliswaar met een uitmuntend ‘Indian Summer’, had iets compacter gemogen. Als Ozark Henry deze bezwarende details nog weet weg te vlakken, zien we zijn oogverblindende kajuit vermoedelijk niet snel meer terug in het Belgische vaarwater.
http://www.kindamuzik.net/live/ozark-henry/ozark-henry/7778/
Meer Ozark Henry op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ozark-henry
Deel dit artikel: