Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Patrick Watson was nooit de beste leerling van de klas. Leraren zeiden tegen hem: "Rag niet te veel op die instrumenten, speel nou niet te veel met die stemvervormer. Maak nu eens korte, makkelijke nummers." Maar het getalenteerde ventje trok zich daar niets van aan. Dat deze eigenwijsheid loont, bewijst hij eens te meer in een uitverkocht Paradiso.
Op zijn tweede album en doorbraak Close to Paradise leek hij alleen te zijn, maar vanavond staan er toch echt vier mannen. "We are Patrick Watson", benadrukt Watson zelf. De eenheid is te horen. Soms mondt een rustig opgebouwd nummer uit in een wedstrijdje lawaai maken. Ergens, in de verte, hoort men toch het geniale van Watson terug. In één noot kan de band ook plots weer terugschakelen naar een simpel basisriffje, zonder dat de motor hapert.
Watson hoeft ook niet per se in de schijnwerpers te staan. Gerust verlaat hij zijn piano en de microfoon, om als een leeuwentemmer zijn uitstekend spelende band te observeren. Bij 'The Great Escape' vraagt hij zelfs of alle lichten in de zaal uit mogen. In het donker luistert het publiek nóg aandachtiger. Uit de boxen zwalken zijn dromerige liedjes - niet op een dronken, maar op een melodieuze manier.
Patrick Watson en Paradiso, de twee matchen. Zijn avontuurlijke teksten over boottochten in de storm, vliegen zonder zwaartekracht en het leven onder de oppervlakte van de zee sluiten naadloos aan bij de glas-in-loodramen van de Amsterdamse poptempel. Achter zijn piano klinkt Watson af en toe getergd en emotioneel, maar tussen de nummers door ziet het publiek toch een oprecht vereerd en zielsgelukkig jongetje.
Dat de Canadees uiteindelijk een nummer opdraagt aan Paradiso, dat hij zelf zijn "tweede thuis" noemt, lijkt niet meer dan logisch. Vervolgens springt hij de zaal in en gaat samen met gitarist Simon Angell op een stoel staan. Het publiek kijkt ademloos toe terwijl de twee onversterkt 'Man under the Sea' spelen. Voor een nummer lang is de zaal vrij van geroezemoes en rinkelende kassa's, want zelfs het barpersoneel houdt zich gedeisd. Alleen bij het refrein dirigeert Watson het publiek mee te neuriën. Als het nummer uiteindelijk is afgelopen, barst de vulkaan en ontvangt het viertal een onvoorstelbaar euforisch applaus.
Dat de twee toegiften die daarop volgen eigenlijk net te lang zijn, moet men maar voor lief nemen. Het eigenwijze zal wel iets zijn wat alleen muzikale intellectuelen als Patrick Watson kunnen begrijpen.
Foto's uit het KindaMuzik archief, door Katerina Plevkova
http://www.kindamuzik.net/live/patrick-watson/patrick-watson/16740/
Meer Patrick Watson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patrick-watson
Deel dit artikel: