Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op het podium staat een lange slungel met warrig, net-uit-bed kapsel, gestoken in een vreemdsoortig jasje waarbij zijn rug onbloot blijft. Het is vreemd om te zien. Achter de zelfverzekerde en krachtige muziek gaat een artistiekerig typje schuil, dat in de verste verte niet lijkt op de potige kunstenaar die er achter had moeten zitten. Nou ja, had moéten zitten? Nee natuurlijk niet. Wolfs twee albums blinken uit in scherpe folksongs die met veel pathos worden gebracht. Een éénentwintigjarige die zulke muziek maakt is een typisch geval van een oude geest in een jong lichaam. En dat blijkt ook maar weer op het podium.
Wolf beweegt zich sierlijk traag over het podium en werpt zo nu en dan een ontwapende blik in het publiek, als hij de laatste tonen van een liedje aanslaat op z'n piano. De jonge Engelsman komt ermee weg om zijn liedjes compleet anders uit te voeren dan op plaat. Zowel op zijn debuut, als op het onlangs verschenen Wind in the Wires zijn de folksliedjes volgestopt met pompende computerdrums en krakend Warp-achtig gekriebel. In Ekko ontbreekt het gekraak en is alleen de piano of ukelele van Wolf te bekennen, ondersteund door een drummer.
Die drummer doet precies wat hij moet doen. Pompen wanneer Wolf opzwepende nummers, zoals het ongemeen smakelijke 'Tristan' inzet, of terughoudend blijven wanneer gas teruggenomen wordt, zoals in 'Land's End'. Morrissey is nooit ver weg; met veel gevoel zet Wolf namelijk eenzelfde act neer als Mozz. Overdrijving is misschien het sleutelwoord, maar als de liedjes zo sterk zijn, zo doordrenkt van angst en bol staan van de levensvragen, kan een avondje Wolf niet stuk. Dat vindt het publiek ook, want het gillen is niet van de lucht en twee toegiften doen daar niets aan af. Zo jong en nu al zo duister.
Heel fijn.
http://www.kindamuzik.net/live/patrick-wolf/patrick-wolf/9198/
Meer Patrick Wolf op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patrick-wolf
Deel dit artikel: