Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In 1992 was voormalig serveerster Patty Griffin - ik wil haar nog wel eens met Nancy Griffith verwarren - voor het laatst in Amsterdam. Ze vond het zo leuk in onze hoofdstad dat ze bij terugkomst in Boston meteen maar een fiets kocht.
Dat ze al die tijd erg gemist werd, bleek wel uit de groep dolenthousiaste fans die zich ruim voor aanvangstijd aan het podium klampte. Het concert in de kleine zaal van Paradiso was helemaal uitverkocht.
De reden is niet zozeer dat Patty Griffin een echt grote naam is de muziekwereld. Nee, die loyale aanhang is vooral te wijten aan een aantal ijzersterke studioplaten, waarvan Impossible Dream de laatste is.
Aan die prachtige cd werkten niet de minste veteranen als Emmylou Harris en het echtpaar Miller mee. En zowat iedereen die deze plaat op de een of andere manier had gescoord, was op die warme zaterdagavond in Paradiso.
Rond een uur of acht steeg de temperatuur flink, toen Griffin in een gezelschap van vier mannen begon met een loeihard en bizar gospelnummer. Bassist J.D. Foster gooide de tamboerijn over zijn schouder en verruilde het muziekinstrument voor een stuk drumhout. Griffin bleek dol op drummers. Op een gegeven moment drumde de hele band op alles wat maar los en vast zat. Het toch al flink verhitte publiek kreeg het alleen nog maar heter met een snelle akoestische song in de allerbeste Dylan-traditie. Opeens herinnerde ik me weer dat ik Griffin al op SXSW gezien had, toen ze een prijs kreeg. Die avond had ik meer aandacht voor levende legenden als Pinetop Perkins en Daniel Johnston. Volgens mij trad Griffin toen ook niet op. Hoe dan maakte ze met dit eenmalige optreden in Amsterdam wel veel indruk.
Niet alles was even fascinerend. Zo verdween ze even achter de huispiano en speelde ze twee zoetsappige ballades die mij totaal niet raakten. Die paar nummers die ze solo op akoestische gitaar
bracht, waaronder enkele verzoeken van het publiek, haalden daarentegen weer wel het uitzonderlijke niveau van het begin van de avond.
De nummers met de gedreven band lagen vrijwel allemaal in het straatje van diepgaande gospel en soul. Een van de uitschieters was toch wel de pure country van 'Top of the World', van haar nieuwe plaat.
Het is nog maar de vraag of Lucinda Williams volgende maand Paradiso opnieuw kan laten zweten zoals Patty Griffin dat deed. Een beetje jammer was toch wel dat ze de toegift nog binnen de toegestane speelduur van anderhalf uur deed. Om half tien stonden we alweer op de stoep van Paradiso. Die paar laatste nummers begonnen overigens met een voortreffelijke cover van Smokey Robinsons 'Tears of a Clown' en de medeling dat ze heel graag weer terugkomt. Ze is absoluut welkom. Ze zou vooral op Blue Highways veel nieuwe fans kunnen winnen.
http://www.kindamuzik.net/live/patty-griffin/patty-griffin/9870/
Meer Patty Griffin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patty-griffin
Deel dit artikel: