Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Traditioneel is de laatste Pinkpopdag de uitsmijter met de grootste knallers van het weekend. Een paar jaar geleden werden de festivaldagen echter al gelijkwaardig aan elkaar verklaard door Pinkpopbaas Jan Smeets. Dus is het pakken wat je pakken kunt om de line-up te vullen en staan de allerberoemdste namen dit jaar niet op Dag Drie. Een nachtkaars wordt het echter allerminst.
The Maccabees
In één woord:
Goedemorgen!
Plus:
Tussen al het Pinkpopentertainment is het verfrissend om weer eens een groepje arty kerels te zien, die gewoon spélen. En hard ook. Het keelgeluid van zanger Orlando Weeks doet eens te meer denken aan Arcade Fire. Maar dan met ratelende Britse rock, die recht in je gezicht wordt afgevuurd. Lekker wakker worden dus.
Min:
Ondanks de goede set, is die wel erg vlak, waardoor een groot deel van de nummers als een brij voorbijtrekt.
Opmerkelijk:
Indie met een trompet en twee saxen, dat zie je niet dagelijks. Dat ze er ook nog eens effectief gebruik van maken is helemaal mooi.
Jon Allen
In één woord:
Grijspop
Plus:
Op de vroege ochtend hoef je niet het hardste en moeilijkste materiaal je oren ingeramd te krijgen. Dan volstaat een brave borst met kundige band en een akoestische gitaar ook om je ogen bij uit te wrijven.
Min:
Jon Allen is een lieve jongen waar weinig tot niets mis mee is. Dat maakt hem kleurloos, saai en grijs. En zo klinken zijn liedjes ook: ze zouden niet opvallen als ze op de radio langskomen. De kans dat Allen potten gaat breken met dit vale middle-of-the-road repertoire is piepklein.
Opmerkelijk:
Met een ochtendzonnetje op zijn hoedje staat Jon Allen moederziel alleen op het enorme podium tussen de productiezooi die mevrouw P!nk later nodig heeft. Een groter contrast is nauwelijks denkbaar.
DeWolff
In één woord:
Jongehondensixtiesrock
Plus:
De drie jonge heren van DeWolff [foto rechts] worden met open armen ontvangen wanneer ze dag drie in de tent mogen openen. Natuurlijk speelt hun leeftijd een rol in dat onthaal, maar je zou ze tekort doen om hun populariteit geheel toe te schrijven aan het vocht achter hun oren. Integendeel. Alsof het hun laatste kans is, rocken de jongens de haringen uit de tent, met psychedelische rock die ze fel, ingetogen en dan weer lang slepend spelen. Gitaar-, drum- en orgelsolo's wisselen elkaar af en aan alles merk je dat de jongens hun klassiekers én hun toonladders kennen. Van een herhalend truukje is geen sprake.
Min:
In vergelijking tot het ijzersterke instrumentale werk blijft de zang wat achter. En het is de vraag waar DeWolff muzikaal naartoe gaat, aangezien ze toch in een rudimentair genre opereren. Maar dat is van later zorg.
Opmerkelijk:
Sorry, het moet toch gezegd: moeilijk te geloven dat deze jongens nog zo jong zijn. Ze ademen rock-'n-roll.
Danko Jones
In één woord:
Shortdicksyndrome
Plus:
Danko Jones doet al jarenlang hetzelfde en als je Danko Jones boekt, dan weet je wat je van Danko Jones krijgt. Dat wordt geleverd met Danko Jonesgarantie tot aan de deur, maar laat hem niet binnen want deze mannetjesputter gaat er geheid met je vrouw vandoor. Alhoewel: dat zegt hij wel, maar deze brulkikker is eigenlijk een patiënt met shortdicksyndrome. De één lost dat op met een dikke auto of trofeevrouw, Jones trapt het gaspedaal van zijn ramrockgitaar nog wat dieper in en gáát ervoor; de zoveelste aflevering in de saga van het borstgetrommel.
Min:
Kleine plasser, grote bek; het kan niet verhullen dat Jones op een hoofdpodium eigenlijk niks te zoeken heeft. Zweet van de muren en rondvliegend schraal bier - dat heeft hij nodig. Dan babbelt hij minder en is "Speuluh"! het enige devies.
Opmerkelijk:
Backdrop ophangen, een paar versterkers, drumstel en niet na elk nummer je gitaar wisselen: rock kan zo verfrissend simpel zijn bij types als Danko - niet lullen, maar spelen - Jones.
Kate Nash
In één woord:
Misplaatst
Plus:
Kate Nash [foto hieronder] maakt natuurlijk prima poprockliedjes, op festivalmaat gesneden. Vandaag laat ze zien op de ingetogen momenten, bijvoorbeeld met enkel begeleiding op akoestische gitaar, op haar best te zijn.
Min:
Want de pianoliedjes trekken als een brij voorbij. Nash heeft er zelf ogenschijnlijk ook weinig zin in en merkt zelfs op dat het publiek best een beetje enthousiaster mag zijn. Het weer zit ook niet mee, het noordpodium is toch wat groot en het is nog vroeg op de dag; er zijn betere tijden en betere plaatsen voor Kate Nash. Maar dan nog - als je geen zin hebt, dan maak je maar zin.
Opmerkelijk:
De jurk van mevrouw Nash laat zich wellicht het best omschrijven als een enorme vlag, waarvan de punt aan haar pols is bevestigd. Oja, en een doek met 'A cunt is a useful thing' zie je ook niet dagelijks.
General Fiasco
In één woord:
Britbranie
Plus:
Ieren die Britser dan Brits klinken en het op een festival als London Calling best aardig zouden doen.
Min:
Een uur is te veel; daarvoor heeft General Fiasco niet genoeg smoel of goede nummers in de aanbieding. De band heeft bovendien maar één standje: ramrocken en Manic Street Preacherssneren. Dat gaat op den duur vervelen bij gebrek aan dynamiek.
Opmerkelijk:
De tent is aardig leeg en wordt geen sikkepit voller. De aantrekkingskracht van een uur lang naar de afzakkende broek van een Skunk Anansieroadie kijken blijkt groter dan deze onbekende Britjes.
Skunk Anansie
In één woord:
Vitaal
Plus:
Skunk Anansie [bovenste foto] bewijst nog lang geen belegen rockband te zijn. De afgetrainde Skin rent en vliegt over het podium, stapt en passant in het publiek en imponeert nog altijd met haar stem als een orkaan. De band heeft er duidelijk zin in, en het lijkt ze dan ook aan alles gelegen om het publiek voor zich (terug) te winnen. Dat doen ze vooral met de hardere nummers uit hun catalogus, die vol overgave van het podium geknald worden.
Min:
Hoewel Skin zelf beweert dat de band aan een nieuwe fase is begonnen, waarbij een andere benadering van de muziek hoort, is daar nog weinig van terug te horen. De oude nummers staan weliswaar als een huis, maar behalve een extra breakje hier en daar, is er weinig nieuws onder de zon. Het blijft toch een band die bij een bepaalde periode hoort en het flashbackgevoel wil maar niet verdwijnen.
Opmerkelijk:
Skin komt op met een outfit die zich het best laat omschrijven als gouden vleugels met capuchon. Leuk voor de foto's, zal ze gedacht hebben. En dat is natuurlijk ook zo.
Slash
In één woord:
Gitaargod
Plus:
Slash [foto links] is één van 's werelds beste en beroemdste gitaristen en dat bewijst hij ook in de stromende regen. Hij soleert de nogal zieltogende recente nummers naar enigszins acceptabel niveau en draait en passant nog een paar hits van Guns n' Roses af.
Min:
Het is een op voorhand gelopen race als je zo'n grote naam bent, maar het eigen werk of het Velvet Revolvernummer dat langskomt, zijn op de keper beschouwd akoestische milieuvervuiling. Om over het ene Alter Bridge niemendalletje maar helemaal te zwijgen.
Opmerkelijk:
Het is stampvol bij Slash. Iedereen wil Slash zien. Of staat al op Mika of P!nk te wachten. En krijgt Slash als extraatje.
Yeasayer
In één woord:
Foutloos
Plus:
Van het begin tot het eind klopt alles aan wat Yeasayer doet. De verschillende lagen die door de vele keyboards, drummer en bassist worden aangebracht, vormen een perfecte symbiose. Luister je enkel naar de zanglijn, dan lijk je soms gewoon naar een foute zomerhit uit 1982 te luisteren. De band weet er echter zo'n eigen invulling aan te geven, dat er een compleet onvergelijkbare sound ontstaat. Bovendien is de samenzang tussen de drie zangers uitstekend en perfect aanvullend.
Min:
-
Opmerkelijk:
Hoewel de muziek bijzonder dansbaar is, wordt er maar mondjesmaat bewogen. De band lijkt ook een natuurlijke afstand te creëren, het zijn geen crowdpleasers. Die afstandelijkheid vergroot het artistieke aura om de mannen, wat ze ironisch genoeg onderscheidt van die vele 'say yeah'-artiesten op het festival.
Triggerfinger
In één woord:
RRRRRROCK
Plus:
Het grote podium oogt leeg. Deze drie Belgen staan lekker knus bij elkaar. Wat lampen erbij, een groot rood doek en meer is niet nodig. Rammende en drammende rock dendert over de Landgraafse weide waar Wolfmother had moeten staan. Manmoedig slaat de band zich door de hoofdpodiumshow heen met de kracht van een diesel. Je ruikt dito dampen bijna uit de speakers slaan. Rock met een grote hoofdletter R om helemaal los op te gaan, wat menigeen dan ook niet nalaat.
Min:
De geluidsman heeft zijn dag, want vanaf het eerste moment klinkt Triggerfinger als een straaljager die door de geluidsbarrière breekt en dat kraakhelder. Jammer is dat hij meteen volledig in het rood staat te pompen, waardoor er geen ruimte meer is om een tandje bij te zetten als het nodig is. Zo oorverdovend hard staat het geluid dat het zelfs fysiek vermoeiend wordt. Kniesoor? Dan wel een met een flinke piep na afloop.
Opmerkelijk:
Zo zompig als Triggerfinger kan ronken, zo klaart het op wanneer het trio het podium betreedt.
Mika
In één woord:
Blij
Plus:
Het talent van de Libanese Brit staat buiten kijf: met gemak slingert hij zijn veelkleurige hits het publiek in, terwijl hij rondjes danst over het podium. Vrolijkheid alom. Aan zelfspot ontbreekt het gelukkig niet, getuige bijvoorbeeld zijn vocale 'trompetsolo'. Ook heeft Mika [foto hierboven] een stevige band bij zich, die niettemin een erg glad geluid produceert.
Min:
Henkjan Smits zou Mika niet geloven. De X-factor en techniek zijn aanwezig, maar Mika lijkt niet bepaald zijn hart erin te leggen. Het blijft toch een braverik, van wie je hoopt dat ie eens een keer écht uithaalt.
Opmerkelijk:
De band gaat gekleed als een rockabilly-orkest, de link met Mika is niet helemaal duidelijk. Wel een opvallend goede vrouwelijke drummer overigens, dat zie je toch niet vaak.
Florence and The Machine
In één woord:
Quirky
Plus:
Een geweldige plaat onder de arm met Lungs, een dijk van een stem uit de klas van Kate Bush, een spiritueelvrouw jurk en een performance die meer dan een tikkeltje quirky is: Florence Welch is een fenomale artiest met een gezonde dosis eigengereidheid. De show is theatraal en meeslepend, kent diepgang en knappe lagen en weet tegelijk te voorzien in een arsenaal topdeunen met hitpotentieel voor de arty indiemarkt.
Min:
Soms gaat Welch wat te ver in haar geëxalteerde uithalen en zweverigheid. Dan is het doorbijten als je al een beetje jeuk kreeg van Kate Bush. Dan had je waarschijnlijk een lastig uur, met Mika als enige vluchtoord.
Opmerkelijk:
Het applaus aan het eind is overdonderend; ook voor Florence Welch zelf, die verrast de ovatie in ontvangst neemt. Ze lijkt oprecht niet gerekend te hebben op zo veel bijval.
Pixies
In één woord:
Present
Plus:
Voor Pixies geen toeters en bellen, vuurwerk of een eigen lichtshow. Deze rockiconen doen het helemaal zelf, met de muziek waaraan je nog altijd kunt horen waar duizenden bandjes de mosterd hebben gehaald. Daarnaast blijft het natuurlijk fijn om zo'n instituut nog altijd aan het werk te kunnen zien.
Min:
Want 'werk' is het, zichtbaar. Frank Black en consorten hebben nooit veel aan entertainment gedaan, maar ze staan er wel erg stijfjes bij en komen ook niet bepaald geconcentreerd over. Ze melden zich present en draaien netjes de show af.
Opmerkelijk:
Kim Deal vergist zich in een nummer, waarna het even stilgelegd wordt en de band rustig opnieuw inzet. Ze verblikt of verbloost er niet van. Het gevoel van een try-out voor een groepje vrienden.
Gogol Bordello
In één woord:
Gekkenhuis
Plus:
Boek je Gogol Bordello [foto hierboven] dan weet je dat je tent op zijn kop gezet wordt. Zigeneurfolk, punk, rock en dat allemaal met de een forse mep energie. Eugene Hutz en de zijnen gaan al jarenlang de wereld rond ermee en nu vallen dan eindelijk de grote festivals te veroveren. Weinig verrassend slaagt die victorietocht moeiteloos.
Min:
Een uurlang hossen is wel wat veel van het goede; Gogol Bordello kent maar één standje en dat betekent: Balkanrock op jakkertempo. Waar de beenspieren verzuren, is een rustpunt in de set geen slecht plan.
Opmerkelijk:
Druk is het niet écht bij Gogol Bordello. Daarvoor is de band wellicht iets te veel een Geheimtipp. Recht tegenover P!nk haalt de groep de schouders op en bouwt zijn eigen feestje. Het blijft nog lang onrustig in en om de Converse-stage.
P!nk
In één woord:
Funhouse
Plus:
In het funhouse van P!nk hoef je je geen moment te vervelen. Met danseressen, video's, een kanon en de spectaculaire vlucht over het publiek word je fully entertained. Ze rekt de grenzen op van de mogelijkheden van een buitenoptreden op een festival. Uiteraard is de band strak en P!nk een uitstekend zangeres, die als 'rock-chick' haar r&b-roots nooit helemaal verloochent. Toch een beetje het beste van twee werelden.
Min:
De momenten waarop P!nk echt rocknummers wil brengen, valt ze een beetje door de mand. Haar muziek is prima pop met een rafelig rockrandje. Houden zo. Ook is de mix lang niet optimaal. Juist de keyboards zou je prominent aanwezig verwachten, maar die worden op de achtergrond gehouden.
Opmerkelijk:
Dat P!nk niet op het hoofdpodium staat, heeft ongetwijfeld productionele oorzaken, maar een beetje jammer is het wel. Juist de grote vermaakfactor van het optreden maakt het geknipt voor de massa. En een uur is wel kort voor zo'n enorme productie.
The Prodigy
In één woord:
Rave
Plus:
The Prodigy kent alleen maar het op hoog adrenaline niveau pompen. Ze rossen track na track dwars door je lijf heen. Binnen de nummers heerst de oneliner en de bonkende beat. Komt de splijtende melodie opzetten, dan gaan de handen gedwee de lucht in. Alle verzet is zinloos. Het allerlaatste sprankje energie persen de Britten nog even uit Pinkpop, dat zich overgeeft aan een ware massarave. Al dan niet geholpen door een fikse hoeveelheid Colombiaans wonderpoeder bewijst The Prodigy bovendien dat je er als veertiger helemaal niet als Pixies hoeft bij te staan.
Min:
The Prodigy kent alleen maar het op hoog adrenalineniveau pompen. Dat doen ze in liedjes. Met kop en staart en zoals je ze kent. Verrassen Chemical Brothers en Underworld nog met nieuwe jasjes en een snugger toewerken naar een orgastische climax, The Prodigy begint al tegen het klaarkomen aan. Na afloop bekruipt je het gevoel dat die finale bevrediging verrassend genoeg uitgebleven is.
Opmerkelijk:
The Prodigy is de enige headliner zonder vuurwerk. Dat heeft de groep niet nodig. Dat spuwen de voorgangers wel met hun ogen.
http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop-festival/pinkpop-2010-dag-3/20259/
Meer Pinkpop Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop-festival
Deel dit artikel: