Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op voorhand wordt steen en been geklaagd over het programma van Pinkpop, maar what's new? Dat gezanik is nooit van de lucht en hoort wellicht zelfs bij de sfeer die om het festival heen hangt. Het doet niet af aan een gemoedelijke, relatieve rust op de zaterdag die met een opgaande lijn uitmondt in een volle bak op maandag. Zonovergoten mag een understatement van jewelste zijn en ach, als er dan wat minder goden tussen zitten, dan bespaart je dat in ieder geval te veel heen en weer geloop tussen de drie podia over een terrein waar vrijwel geen sprankje schaduw te bespeuren valt.
1. Oud, jong en oud
Pinkpop 2012 gaat de boeken in als het jaar dat gered wordt door de drie headliners. The Cure doet precies wat verwacht mag worden en grasduint opvallend opgewekt en kwiek door de extreem brede en diepe catalogus aan hits heen. Glimlachjes kunnen ervan af en ze genieten zelf met volle teugen; hadden zelfs met gemak nog anderhalf uur langer kunnen spelen dan de nu al dikke twee uur. Geholpen door geweldig geluid draperen Robert Smith en co een deken van weemoed en verlangen over de weide en zo'n dertigduizend bezoekers ondergaan de loutering.
Tel daar nog een paar duizend (vooral jonge) mensen bij op en je hebt op zaterdag geen kind aan Pinkpop als Linkin Park, hoewel geruggensteund door nogal wat elementen van de bandsound die van tape komen, de felle postmoderne metal over het veld uitrolt. Gedateerd is het allemaal wel en de afwisseling tussen cleane zang en gebrul gaat op den duur vervelend worden, maar een 'Sabotage'-cover maakt dan toch wel weer wat goed. De jongelingen redden zich met verve, maar hadden vanzelfsprekend voorprogramma voor Metallica moeten zijn en geen headliner.
Nog twintigduizend man verder kom je uit bij de eindbaas van Pinkpop: Bruce Springsteen & The E-Street Band [foto boven]. Hij regeert solide en fier. Met gebalde vuist tegenwoordig, want The Boss is boos en speelt dus veel van zijn laatste album Wrecking Ball, overigens zonder oude krakers die letterlijk door iedereen uit volle borst worden meegezongen uit het oog te verliezen. Zo staat de show in het teken van politiek én van de dood van Clarence - The Big Man die de E-Street Band jammerlijk te vroeg ontvallen is. 'My City of Ruins' snijdt dan ook door merg en been en in 'Hungry Heart' mogen Mumford & Songs uitgelaten komen meedoen. Dat niet voordat Springsteen de microfoon gelaten heeft aan Garland Jeffreys voor een gloedvolle versie van '96 Tears'.
2. Terug van nooit weggeweest
Als je als band aan de wieg hebt gestaan van een heel genre, in dit geval stoner, dan ben je ervan verzekerd dat je nooit weg bent geweest uit de herinnering van velen. Die zijn niet en masse op Pinkpop, want voor hen is het programma qua 'hardere acts' te dun, op Mastodon na wellicht. Gezien de hoeveelheid bandshirts heeft Kyuss Lives echter goede zaken gedaan, ook bij een aantal mensen dat wellicht nog nooit van de groep gehoord had. Dat hoeft geen verbazing te wekken want John Garcia en de zijnen rammen er spacy jams doorheen alsof het gesneden peperkoek is. Het zweet gutst uit elke porie en zo hoort het ook bij deze massieve woestijnrock. Geen gedoe of sullige bindteksten, maar door met die diesel. Van loom in het gras hangen en meedeinen tot vooraan de onderbuik aardig laten schudden: Kyuss Lives bedient het hele veld, geruggensteund door een monsterlijk hard en zwaar geluid. Spektakel of innovatie is er tegenwoordig niet meer bij, maar dat hoeft ook niet. Ze doen het weer en winnen er toch nog nieuwe zielen mee. Retromania? Deels wel en deels een blijde eyeopener dus.
3. Van hard tot sloophamer
Paul Kalkbrenner zal zichzelf wellicht ook afgevraagd hebben wat hij te zoeken had op een festival met zo weinig dance in de aanbieding. Daar niet om gemaald trakteert de Duitse technoheld Pinkpop op een snoeiharde set die weinig aan de verbeelding overlaat en zich richt op het afvuren van doeltreffende projectielen die de dansvoeten in beweging moeten krijgen en dat lukt wonderwel, zelfs op de laatste festivaldag. Kalkbrenner laat weinig tot geen rustpunten vallen en legt de zweep over de dampende tent.
Dan hebben Chase and Status het met hun lompe afgeleide van The Prodigy een stuk lastiger en eigenlijk is de subtiliteit van hun sloophamer dermate ver te zoeken dat het licht in de ogen bij velen er al snel uit geramd wordt. Dan maar de cover van 'Killing in the Name' van Rage against the Machine erin gooien en zie daar: een circlepit van jewelste en het pleit is alsnog beslecht, maar wat er dubstep is aan deze monstersound mag de spreekwoordelijke Joost weten.
4. Softe sector
Waarom moet het programma toch altijd weer opgevuld worden met een litanie aan singer-songwriters die eerder jeuk op verkeerde plekken opleveren dan dat ze spannende muziek maken? Vanzelfsprekend wil je als festival verschillende delen van je publiek bedienen, maar er zijn toch heus spannendere acts te boeken dan James Morrison, Jonathan Jeremiah of Ben Howard. Meisjes en huisvrouwen (al dan niet net uit de Vinexwijk en van achter de designbuggy vandaan gekomen) dwepen ermee en dat doen ze ook bij Keane, waar de zanger zich nog steeds aanstelt, terwijl hij denkt Brett Anderson te zijn, terwijl de band de zaak opvallend goed overeind weet te houden.
5. Trucjes die niet meer werken
Grande dame van de Nederlandse rock Anouk staat weer eens op Pinkpop. Na het eierenindicent tig jaar geleden getuigt dat van lef al is ze misplaatst vlak voor The Cure. Hoe dan ook: de Haagse slaat zich manmoedig en energiek door haar set heen, maar ten langen leste resteert het gevoel dat de koek op is en het een goed plan is om eens een tijd lang niet live te spelen. Overschreeuwen is nogal aan de orde halverwege de show en de sleet zit aardig op de hits die de zaak moeten schragen. Toch hoeft Anouk zich niet te schamen voor dit vaarwel.
De spanningsboog die The Asteroids Galaxy Tour [foto boven] weet vast te houden is bijzonder kort. Na het hitje loopt het veld leeg en dan heb je het nog lang volgehouden, want waar de band nog strak speelt en pit kent, daar blijkt de frontdame bepaald geen gouden keel te hebben. Dat mag zacht uitgedrukt zijn. The Ting Tings hebben hun kruit verschoten met hun eerste plaat en zijn koddig voor een paar liedjes (niet voor niets zijn dat hitsongs) maar metall filler and no killer kun je met een totaal geflopt tweede album natuurlijk geen uur vullen. Ook niet met eigenlijk maar één standje zoals Blood Red Shoes dat voor even heel opwindend is of lijkt, maar al spoedig neerkomt op binnen de gebaande paden zwemmen met droog haar.
6. Verrassingspakketje Aan Moss de eer het festival af te trappen. Dat lijkt ondankbaar, maar de artistieke en bij vlagen complexe indierock wordt met zoveel spelplezier gebracht dat menigeen omgaat voor de sympathie die deze jonge band weet op te wekken. De groep wint op zeker nieuwe fans met een set die wat meer balans had mogen kennen, al komt de afwisseling de vele gezichten van Moss volledig ten goede, tot en met een daverende finale.
Voor menigeen zal het de eerste kennismaking met Seasick Steve [bovenste foto] zijn. De gemiddelde Pinkpopganger is niet per se ook een Lowlandsbezoeker namelijk. De oude rot speelt zittend en spelend op zijn eigengebouwde instrumenten blues zoals blues bedoeld is; vol met doorleefd hartzeer en dat hart dan ook nog eens op de juiste plek. De drummer zorgt voor een stuwend fundament van jewelste en al mist Steve's muziek na verloop van tijd nogal wat dynamiek of afwisseling, Pinkpop kijkt zijn ogen uit naar de oude man met lange grijze sik. Dat bewijst maar weer dat blues nog lang niet dood en begraven is.
Herbert Grönemeyer is groot, in Duitsland. Hier mag hij content zijn met zalen als de Melkweg, daar vult hij moeiteloos voetbalstadions. Na een klassiek intro komt hij zenuwachtig uit de startblokken, maar hij herpakt zich snel en maakt guitige grapjes in gebroken Nederlands. Pathos druipt met bakken van de gladde pop af, natuurlijk. Toch is dit die artiest op Pinkpop waarin poëzie, pop en passie glansrijk versmelten. Snugger speelt hij de hits die hij hier ten lande had en met een uitgekiende show die geen seconde verveelt, wint Grönemeyer vele harten.
Dat hebben de jongens van Mumford & Sons [foto onder] al gedaan, want het grote veld voor het hoofdpodium staat helemaal vol en gaat idem dito loos op hun opzwepende folkrocknummers. Ze hebben nog maar één album uit en staan al voor The Boss op het programma. Dat lijkt te hoog gegrepen, maar Springsteen staat naast het podium en ziet dat het goed is wat de jongemannen doen. Zo goed dat bij de bekendste liedjes tot voorbij het midden van de wei de handen de lucht in gaan en uit volle borst wordt meegezongen. Een moment zoals Snow Patrol een aantal jaar geleden mocht beleven dus en dat ook nu weer fraaie glimlachjes oplevert bij de bandleden. Een aantal nieuwe nummers van de eind september te verschijnen plaat laat weinig vernieuwing horen, maar welke gek zou dan ook zo'n winning team veranderen? Dat Mumford & Sons nu al zo groot zijn dat ze moeiteloos dit publiek aan zich weten te binden en een uur lang niet alleen vasthouden maar ook in vervoering weten te brengen, mag een verrassende klasse an sich heten.
7. En: hoe nu verder?
Vooropgesteld: de grootste blunder dit jaar was het niet boeken van De Heideroosjes die er na 25 jaar mee ophouden. Juist deze Limburgse band had niet mogen ontbreken. Vraagteken van megaformaat vormt het wel presenteren van de kleuterrapper Gers Pardoel. Wat wordt de keus voor volgend jaar? Meer de spanning opzoeken in opkomende bands? Of een knieval voor de enorme acts (Muse, Pearl Jam, Metallica) omdat het natuurlijk wel vol moet? Een dieper programma met echte plaats voor dance, hiphop en metal? Een festival dat nog nét geen Pinkpop Classic is of juist een Pinkpop waar de jeugd verbaasd kan worden? Hoe dan ook: Pinkpop was en is een festival van jong en oud en voor mensen van verschillende pluimage en dat gezever: dat zal altijd wel blijven.
Foto's uit het KindaMuzik archief door Frederik Noordhuis(Seasick Steve), Jelmer de Haas (Bruce Springsteen), Josselien van Eijk (The Asteroids Galaxy Tour) en Renate Beense (Mumford & Sons)
http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop/pinkpop-2012/22941/
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop
Deel dit artikel: