Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het zit er weer op! De 44ste editie van Pinkpop was gematigd warm, iets minder goed bezocht en natuurlijk heel roze. Wat waren de hoogtepunten van dit weekend? KindaMuzik was erbij en brengt verslag uit.
Het zoeken naar de krenten uit de Pinkpoppap is niet zo ingewikkeld. Het programma bestaat (in ieder geval volgens de Nederlandse radiogolven) uit bekende bands met een rij hits op hun naam of in ieder geval één pakkende single en dat maakt het aanbod enigszins voorspelbaar. Althans, er zullen geen grote verrassingen of ontdekkingen zijn. Toch zijn we wel heel benieuwd naar Palma Violets [foto rechts], de NME-lievelingetjes van 2013.
Het zit de band niet mee: tijdens het intro knalt er een enorme galm door de speakers en ook tijdens de eerste nummers van de set is het geluid verre van optimaal. Maar er is geen tijd om de problemen op te lossen en dus rammen de Britse heren er op los. De energie slaat niet helemaal over op het net wakkere publiek, maar de bandleden geven in ieder geval alles wat ze hebben. Zanger Chilly moet echter wel oppassen dat hij naast zijn onverstaanbare geschreeuw niet vergeet om zuiver en iets kalmer te zingen, dit zal sommige nummers zeker ten goede komen.
Op naar meer gitaargeweld. Op de Brand Stage neemt Graveyard het podium over en dat is een indrukwekkend gezicht. Lange haren, baarden, scheurende gitaren. Het festival wordt vroeger dan verwacht helemaal wakkergeschud. Over de keuze van Graveyard op Pinkpop zijn de meningen ongetwijfeld verdeeld, want heel toegankelijk en vriendelijk is de muziek niet. Een gedurfde zet van Smeets maar wel een goede, zo blijkt na een tijdje. De band speelt met overgave en venijn, hard en overrompelend. Van groovende basloopjes tot knetterharde progressieve rock, Graveyard deinst nergens voor terug. Even die haren losgooien, om daarna weer gas terug te nemen voor de komende lading singer-songwriters.
Wat doet die arme Passenger zichzelf toch aan? Moederziel alleen begeeft hij zich op het grote podium van Pinkpop. In zijn gitaarliedjes zit gelukkig een duidelijk ritme verborgen, net als een aanstekelijke melodie, een ferme slag en zacht getokkel. De band om hem heen wordt daardoor muzikaal gezien niet eens gemist. En juist door de minimale presentatie lijkt het publiek meer oog voor hem te hebben en de kletsers houden zich koest. Waarschijnlijk is dat ook de kracht van deze jongen: hij straalt een soort urgentie en sympathie uit en hij heeft een verhaal. Later die dag doet Passenger nog een onaangekondigde busking-sessie bij de toiletten, maar of dat een marketingtruc is of een spontane actie laten we even in het midden.
Miles Kane [foto hierboven] zoekt op zijn nieuwe album, Don't Forget Who You Are, naar de grungy rock-'n-roll van zijn helden Paul Weller en The Verve. Een plaat die gemaakt is om live ten gehore te brengen, dus dat is perfect voor de goedgevulde tent van het festival. De set is energiek, vol overtuiging en lef. Geen moment valt de show stil en Kane zelf doet zijn uiterste best om het publiek die energie vast te laten houden. Het werkt en de show beleeft zijn hoogtepunt tijdens knaller 'Closer', waarbij luid wordt meegezongen en gedanst, hoewel de tent vroegtijdig leeg loopt. Aan Miles heeft het in ieder geval niet gelegen.
In Amerika en Frankrijk wordt de band op handen gedragen, maar in Nederland valt het succes van Phoenix [foto hieronder] eigenlijk best mee. De incrowd weet in ieder geval hoe dansbaar en verfijnd de indiepop van het gezelschap is en dat maakt dit concert bijna tot een privéoptreden voor de aanwezige uitzinnige fans. En die hoor je niet klagen. De terugkeer van Phoenix is een overtuigende: er staat een strakke, frisse band met oog voor goed opgebouwde liedjes en vooral met veel zin om te spelen. De vingers zijn in ieder geval gekruist voor een vervolgshow in het Nederlandse clubcircuit, want deze band verdient veel meer dan een halfleeg festivalveld.
The Vaccines zijn een beetje de rijkeluiskindjes van de Britpop. Met hun perfect uitgeplozen indie-anthems, stoere maar verzorgde voorkomen, sympathieke bewegingen naar het publiek en een foutloze rockshow, zullen de meeste recensenten zich stierlijk vervelen. Een concert waarop dus eigenlijk niets aan te merken valt: zanger Justin Young, die overigens wel een knipbeurt kan gebruiken, heeft zo nu en dan problemen met zijn stem, die wat heser klinkt dan normaal. Maar ondertussen straalt hij en speelt de ene knaller na de andere, en goed ook. 'Norgaard', de snelle en levendige single van het geprezen debuutalbum, sluit de set af.
De singer-songwriters nemen dit jaar op Pinkpop een flinke plek in op het affiche, maar de bekendste en succesvolste van hen is waarschijnlijk de schuwe, verlegen Ben Howard. Zelfs met twee vingers in het gips is het zijn gitaarspel waarmee hij zich onderscheidt van de rest. Getokkel, vingervlugge slagen en zelfs percussie. De meisjes op de voorste rij vallen haast flauw als Howard begint te glimlachen naar de enorme festivalmenigte voor hem. Dat zal waarschijnlijk nooit wennen. Bij de grote hit 'Keep Your Head up' gaan natuurlijk de telefoons en aanstekers in de lucht, terwijl Howard eigenlijk de gehele set sterk weet te boeien en toch een groot gedeelte van de massa stil krijgt. Een groots applaus bevestigt ons vermoeden: Ben Howard is een van de hoogtepunten van Pinkpop 2013.
http://www.kindamuzik.net/live/pinkpop/pinkpop-2013/24069/
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop
Deel dit artikel: