Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het festival Primavera Sound in Barcelona is vrijwel elk jaar een vroeg hoogtepunt in het seizoen. De kracht schuilt in de combinatie van bands die vooroplopen in de hipheidspolonaise met reünie-optredens van groepen bij wie ze misschien de mosterd wel vandaan haalden. En natuurlijk het mooie weer en de relaxte sfeer. Zoals altijd is de donderdag de eerste echt belangrijke dag.
Aan Baxter Dury de eer om het hoofdpodium te openen. De Brit oogt innemend en praatzingt met een fraai Cockney-accent. Ondanks dat instrumenten op het vliegveld zoekraakten, slaan hij en zijn band zich door het materiaal van Happy Soup heen. Het leidt tot een wisselvallig optreden, waarbij de vederlichte mengeling van electropop, psychedelica, ska en reggae snel vervliegt. Het hoofdpodium is duidelijk een maatje te groot voor Baxter Dury, hoewel zijn scherpe teksten wel overeind blijven.
De dames van Friends zijn de natte droom van iedere indie-nerd. Wat ze muzikaal tentoonspreiden is minder sexy. Elke vorm van subtiliteit ontbreekt in de spanningsloze electropop van het vijftal uit New York. De beide dames kirren en schreeuwen flink, net als Nina Hagen toen ze nog niet in de Here was. Maar Hagen kon tenminste nog zingen, bij Friends ontbreken alleen de vocale hiphopclichés nog om het goedkope effectbejag compleet te maken.
Voor indierock met scherpe randjes kon je halverwege de jaren negentig bij veel Amerikaanse collegeradio-bands terecht, zoals Pavement en Archers of Loaf. Hoewel de band in Europa weinig losmaakte, geldt debuutplaat Icky Mettle in Amerika als een ankerpunt van de indierock. De groep brengt licht gedateerde, maar boeiende nummers vol inventieve gitaarkronkels en twists in tempo. Helaas is het geluid lomp en hard afgesteld en overschreeuwt zanger/gitarist Eric Bachmann zichzelf meer dan eens. Hierdoor gaat veel van de subtiliteit in het werk van Archers of Loaf verloren. Jammer, want dat is nu juist de kracht van de groep.
Een band die eveneens piekte in de jaren negentig is The Afghan Whigs. Met platen als Gentlemen en Black Love gaven ze donkere gitaarrock een geslaagde soulinjectie. Greg Dulli is behoorlijk afgevallen en zet uitstekende schreeuwzang in. Ze hebben een cellist, een toetsenist en een extra gitarist meegenomen. Het leidt tot een prachtige, gloedvol versleutelde uitvoering van 'When We Two Parted'. Toch halen de extra bandleden de rockfactor er wat uit, met aan het eind van het concert iets te veel gekeutel in langgerekte nummers. Tijdens de afsluiter, een puntige versie van 'Milez Is Dead', gaat de gitaarversterkers op tien en scoort de band alsnog een ruime voldoende.
Death Cab for Cutie (foto top pagina) doet een stevige graai uit de oude doos van zijn intelligente indiepop. De hoofdmoot bestaat uit songs van Transatlanticism uit 2003 en Narrow Stairs uit 2008. Het blijkt een uitstekende keuze, want de groep geeft een boeiend en energiek optreden. Zanger/gitarist Ben Gibbard stuitert over het podium om de lakens uit te delen. Zijn hoofdtaken blijven uiteraard de dunne maar overtuigende zang en het spelen van prachtig twinkelende gitaargolven, die hij samen met de andere gitarist vervlecht. De combinatie van helder dreinende, wavy bastonen, straffe drums met een prachtgeluid zorgt ervoor dat er heel weinig op dit concert aan te merken valt.
Een van de bands die de blauwdruk maakte voor dreampop, is Mazzy Star (foto boven). Door de rustige kanten van The Velvet Underground en The Doors te vermengen met folk en country én de bedwelmende stem van Hope Sandoval hieraan toe te voegen, ontstaat eind jaren tachtig een muzikale narcoticatrip. Live is het allerminst indommelen met Sandoval en haar gevolg. Het podium is schaars verlicht, met op de achtergrond beeldprojecties van bijvoorbeeld duistere bossen. Mazzy Star speelt een massief brok lang uitgesponnen psychedelica met duidelijke folk- en countryrandjes. Met hoofdrollen voor toetsen, mondharmonica, orgel en natuurlijk Sandovals zwoele praatzang, is het aangenaam wegzweven. (AR)
Naast een schare jonge bands die op Primavera Sound hun talent mag presenteren, is er op het festival elk jaar ook veel ruimte voor groepen uit de jaren tachtig en negentig. Soms lijkt het wel een retrogebeuren. Mudhoney (foto rechts) past duidelijk in deze trend. Het wordt net geen best of, dit heerlijke optreden. Mark Arm en de zijnen verkeren in optimale vorm als overlevers van de Seattle-grunge en ze brengen een snedige set waarbij nummers uit de hoogdagen, 1991 en 1992 dus, centraal staan. (GC)
Rats on Rafts houden op Primavera Sound Neerlands indierock-eer hoog. De vier Rotterdamse schatgravers van de Nederwave spelen op een van de kleinere podia en moeten het met een handvol toeschouwers doen. Het deert de eigenwijze groep niet, want de bandleden spelen de naad uit hun broek. Met gebogen hoofd concentreren ze zich op hun gitaren en geven ze een uitermate dansbaar en bezwerend, maar vooral brutaal optreden weg. Het geluid is helder, zodat uit het gitaargetwinkel eveneens surf, ska en garagepunk opdoemen. David Fagan zingt maniakaal, de gitaren gieren er langdurig repetitief omheen. Zo krijgen ze het publiek in beweging en in trance. Hulde! (AR)
Er heerst een zonnige, vrolijke sfeer op de eerste festivaldag en het schitterende concert van Thee Oh Sees draagt daar zeker aan bij. Twee jaar geleden nog een revelatie, nu hoofdact op het ATP-podium, een baken van kwaliteit. De lat ligt hoog, maar de verwachtingen worden ruimschoots ingelost. Frontman John Dwyer houdt de vaart erin en de rammelende garagerock werkt aanstekelijk. Thee Oh Sees is een van de weinige bands die een bisronde afdwingt (deels wegens de hospitalisatie van een lid van Sleep) en de groep doet er nog een schepje bovenop met erg dansbare versies van 'The Dream' en 'Tidal Wave'. (GC)
Het heeft even geduurd voordat The xx (foto beneden) weer op een podium stond. En dat is te merken. Het duo oogt wat onwennig en lijkt te zuchten onder het juk van het derde bandlid, dat de beats beheert. De vocale duels, waarmee The xx Lowlands in 2010 tot grote hoogte stuwden, missen spanning omdat de jongen en het meisje te weinig ruimte pakken. Een nieuwe plaat is in de maak en het weinige wat de band hiervan laat horen, duidt mogelijk op een meer dansbare opvolger van xx. Natuurlijk klinken de minimalistische waveklanken prachtig en is er nog steeds geen mooier nummer voor hunkerende nachtvlinders dan 'Infinity'. Toch grijpt de band je dit keer niet echt bij de kladden. Na het nieuwe album maar flink toeren, dan komt het live vast allemaal goed met The xx.(AR)
Primavera Sound is een uitgelezen plek om kennis te maken met muzikale trends. Een voorbeeld hiervan is de Afrikaanse Touaregmuziek, die momenteel erg populair is in Europa. Bombino treedt aan als vertegenwoordiger van dit genre en weet het overwegend blanke publiek moeiteloos te boeien. De combinatie van een authentieke, aloude muzikale traditie met elektrische gitaren en een vleugje rock werkt wonderwel. En een beetje ruimdenkendheid kan nooit kwaad. (GC)
Dankzij experimentele medicatie overleefde Jason Pierce een ernstige leveraandoening. Het herstel ging zo voorspoedig dat hij aan een nieuwe plaat van zijn band Spiritualized kon werken. Daarnaast ging hij weer optreden. Pierce en zijn twee achtergrondzangeressen zijn in het maagdelijk wit gekleed, om het pastorale karakter van het optreden te benadrukken. En pastoraal psychedelisch is het. Toch slaat de wijzer te ver door naar het langzame werk. Na een prachtige opening met 'Hey Jane' is het gedaan met de uptempo-songs en verslapt de aandacht per nummer. (AR)
De nacht is al iets minder jong wanneer Wolves in the Throne Room hun ding mogen doen. De duisternis past perfect bij hun donkere, ietwat bizarre metal. De band kan slechts een handvol echte fans overtuigen. De zware gitaren maken weliswaar indruk, maar het concert lijkt meer een act en als geheel - de nummers, de outfits, de podiumdecoratie - is het niet geloofwaardig. (GC)
The Field uit Zweden komen het publiek verblijden met een stuwend optreden. Drums en gitaar zorgen ervoor dat de zweverige elektronica van Looping State of Mind kan landen. Het drietal maakt het materiaal zo een stuk dansbaarder, tot vreugde van het publiek. Een fraaie lichtshow, compleet met zoeklichten, maakt de dancesfeer helemaal af. (AR)
Foto Death Cab For Cutie: Paniko.cl (CC)
Foto Mudhoney & Mazzy Star: Scanner.fm (CC)
Foto The XX: Iñaki Espejo-Saavedra (CC)
http://www.kindamuzik.net/live/primavera-sound/primavera-sound-de-donderdag/22974/
Meer Primavera Sound op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/primavera-sound
Deel dit artikel: